Over Bloesem & DNA

Hallo lief dagboek!
Allereerst wil ik zeggen dat ik er flink de schurft over in heb dat de bloesem alweer weg is. Waarom blijft die niet gewoon een maand of drie hangen? Alles ziet er dan zo vrolijk uit, een mens knapt daar echt van op, en god weet dat dat nodig is. Ten tweede wil ik zeggen dat er op de binnenweg tussen Harlingen en Franeker een goudmijn ligt. Zelfs als ik exact 80 rij – wat de limiet is – word ik ingehaald alsof ik stilsta. Over de Noorderhaven heb ik het trouwens niet eens meer, dat is ondertussen het nieuwe circuit van het Noorden, waar iedereen zich Max Verstappen waant. Enfin, het is toch tegen dovemansoren. Dan maar weer naar m’n dagboek, en ik begin bij:

Zondag 4 mei
Twee minuten stilte. Zat, zoals elk jaar, naar de uitzending te kijken en, zoals elk jaar was ik weer ontroerd. Tegenwoordig ben ik ook huiverig dat het misgaat – dat kan in dit land heel makkelijk. Vriend P. (de filosoof) dacht kennelijk hetzelfde, want kort na achten appte hij: ‘Een wonder dat het goed gegaan is.’

Dinsdag 6 mei
Gegeten bij vriendin M. en haar man. We hadden het over de rookbom die naar Schoof was gegooid.
‘Nederland is geen land meer,’ zei man van M. ‘Het is een open riool. Ik snap heel goed dat mensen weg willen. Wij praten er ook steeds vaker over.’
Vriendin M. knikte en draaide haar glas tussen haar vingers. ‘Ik ben nog steeds zo hormonaal,’ fluisterde ze, terwijl ze zich koelte toewaaierde.
‘Is die overgang nou nog niet over?’ vroeg de man van M. verbaasd.
Hij wierp me een blik toe. ‘Dit duurt ondertussen al een paar maanden.’
‘O God,’ kreunde vriendin M.

Woensdag 7 mei
Volgende maand wordt de NAVO-top gehouden, waar ze gaan bespreken hoe ze met tanks, drones en raketten vrede kunnen afdwingen. Als dat niet helpt, weet ik het ook niet meer. De helft van al het politiepersoneel zal op de been zijn om de boel te bewaken, dus oom agent zal moeilijk te vinden zijn; de andere helft zit namelijk thuis met een burn-out, tinnitus en de geur van pepperspray in hun haar.

Donderdag 8 mei
Heb DNA-uitslag binnen! Liet laatst via MyHeritage een test doen, gewoon voor de aardigheid. Veel wist ik al: dat mijn voorouders uit Afrika, China en Nederland komen, maar Denemarken, Kazachstan en Oezbekistan waren nieuw voor me. Wie zouden al die mensen geweest zijn? Zou ik me op celniveau hun verhalen nog herinneren?

Zondag 11 mei
Moederdag. Zei in gedachten: ‘Gefeliciteerd met Moederdag, liefste moe. Wat zou ik graag even met je praten.’
‘Wat zou je zeggen, dat je nu niet tegen me kunt zeggen?’ antwoordde moe in mijn hoofd.
Hebben daarna even een fijn gesprek gehad.

Maandag 12 mei
Liedje van de week is ‘Word Up’ van Cameo. Vooral luisteren met maximaal volume.
23.10 uur. Ga naar bed. Zag net op tv dat het personeel in de zorg nog steeds op haar tandvlees loopt. Nog meer acties voeren dus. Serieus. De specialisten gaan met tonnen naar huis, de directie gaat met tonnen naar huis, maar jullie – waar het écht om draait – worden afgescheept met een fooi. Het is onacceptabel.

Dinsdag 13 mei
Zag net een geëmotioneerde Omtzigt op tv, die afscheid nam van de politiek. Dag Pieter. Voor even – heel even – kreeg ik het idee dat er nog integere politici bestonden, mensen die het goed met ons meenden. Nu moet ik die gedachte definitief loslaten.

Woensdag 14 mei
Moet me echt weer meer toeleggen op mindfulness, merk dat ik in m’n hoofd vaak op zes plekken tegelijk ben.
‘Welke plekken bijvoorbeeld?’ vroeg man, happend in zijn babi pangan.
Zelf at ik linzenstoof en dacht aan van alles. Aan de prachtige volle maan van laatst, aan de bloesem die veel te snel weg is, aan Pieter Omtzigt, aan het zorgpersoneel. Net toen ik dat allemaal wilde zeggen, keek ik naar buiten.
Er dwarrelde nog één bloesemblaadje langs het raam.