Hallo lief dagboek!
‘Ik vind dat we een ander woord voor Kerstmis moeten bedenken,’ zei ik vanmiddag tegen vriendin M. We liepen samen in het stadje en hadden het daarvoor net gehad over alles wat er in de supermarkten lag. M. beaamde het. ‘Wat denk je van Sucrosefeest?’ zei ze. ‘Kerstmis gaat tenslotte alleen maar om het kerstdiner. Om eten, eten, en nog eens eten en dan bij voorkeur eten waar zoveel mogelijk suiker in is verwerkt.’
Dat leek me een uitstekend plan. Voortaan noem ik kerst dus zo, hoewel het eigenlijk wel wat onsmakelijk klinkt. Gingen ook wat drinken bij de boot en wilde een warme chocolademelk met extra veel slagroom bestellen maar durfde niet meer. Goed, tijd voor mijn dagboek en ik begin bij:
Woensdag 6 december
Sprak vriendin G. die het had over haar nieuwe vriend. ‘Hij zei dat hij het soms lastig vindt om met me te praten, omdat hij vindt dat ik geen kritiek kan hebben. Het grappige is: dit zei hij ook over zijn vorige partners. ‘Als al je partners pissig worden op het moment dat jij je weer even lekker kritisch wilt uiten moet je je afvragen of het misschien aan je manier van uiten ligt,’ zei ik. ‘Toen ging hij zuchtend naar tv kijken.’
Zaterdag 9 december
Ondanks het feit dat moe al bijna 6 jaar weg is, heb ik nog steeds dagelijks gesprekken met haar, en sommige gesprekken zijn zó echt, dat ik me werkelijk afvraag of ze niet ergens in de buurt is. Neem nu het gesprek van net: ik stond in de keuken en maakte mijn ontbijt (havermout met water en walnoten) en deed mijn supplementen apart in een kommetje (Q10, visolie, biergist, vitamine D, vitamine K). Moe keek aandachtig toe. ‘Doe je dat vaak, al die pillen?’ vroeg ze.
‘Elke dag,’ zei ik.
Moe knikte begrijpend. ‘Weet je wanneer je er vooral baat bij hebt?’
‘Nou?,’ zei ik, geïnteresseerd.
‘Wanneer je niks mankeert.’
Dit was zó een typisch moe-antwoord, ik had het werkelijk niet zelf kunnen bedenken. Is het gek dat ik zeker weet dat moe nog hier ergens om me heen zweeft?
Maandag 11 december
Ving leuk gesprek op bij de Trekpleister tussen 2 vrouwen:
‘Hoe is het met je kat?’
‘Kat? Hoe weet je…’
‘Facebook. En was de erwtensoep lekker?’
‘Erwtensoep? Ja, eeehh…hoe..wanneer..’
‘Facebook.’
Haha.
Dinsdag 12 december
Even over de Klimaattop dagboek: hij wordt in Dubai gehouden en er gaan maar liefst 70.000 mensen heen. Gaan ze fietsen? Lopen? Dan is het goed.
‘Nee, natuurlijk niet,’ zei man toen ik dit voorhield. ‘Ze vliegen erheen en wie weet hoeveel er met een eigen privévliegtuigje gaan.’
‘Het zou me niet verbazen als ze alle 70.000 met een eigen privévliegtuig gingen,’ somberde ik. ‘Vreemd trouwens, dat je Extinction Rebellion daar niet over hoort.’
‘Ach ja,’ zei man.
Woensdag 13 december
Willekeurige Herinnering van de week: december 2015. Ouders logeerden hier en moe zei opgetogen: ‘Ik hoop dat het een witte kerst wordt.’
‘Rood mag ook,’ zei ik, terwijl ik mijn glas rode wijn hief. Moe lachte, schoof een stukje kerststol naar pa en terwijl ik naar de lichtjes in de kerstboom keek, naar dochter die in haar pyjama op de bank zat en naar man die de krant las besefte ik waar kerstmis om ging: familie, liefde en warmte. Ik ben blij dat mijn hoofd vol zit met dat soort herinneringen dagboek. Het gevoel dat die met zich meebrengen is met geen enkel Sucrosefeest te overtreffen.
1 gedachte over “Over pillen, het Sucrosefeest en moe”
Je hebt een heel wijze moeder. Hebt, ja. Zolang je aan haar denkt, is ze er ♥
Een fijn Sucrosefeest met veel nieuwe, mooie en warme herinneringen. Proost!