Over Feestjes en Velden

Hallo lief dagboek
Terwijl ik dit schrijf, beukt de wind tegen het huis en hebben we een ouderwets herfstachtig avondje. Ook wel even gezellig. Straks is de zomer toch weer voorbij, we kunnen er net zo goed alvast aan wennen, volgende week is het tenslotte alweer juli. Hoe dat kan is me nog steeds een raadsel trouwens. Het is uitermate beangstigend om te constateren dat alles opeens zo groen is en in bloei staat, terwijl ik gevoelsmatig nog ergens in april zit. Enfin, ook dit valt onder de categorie zinloze gedachten, tijd dus voor mijn dagboek en ik begin bij:

Dinsdag 17-6
21.10 uur. Las net op de website van de NOS dat de Kamer ‘snel’ wil debatteren over de affaire-Arib. Het gaat om het ‘aanzien van de politiek’, zeggen ze. Wat dat betreft heb ik een heugelijke mededeling: het aanzien van de politiek is allang gedowngrade tot het absolute nulpunt, dus ze hebben niets meer te verliezen. Hoop dat de uiterst dubieuze rol van Bergkamp eindelijk het daglicht ziet, in plaats dat er weer allemaal rookgordijnen opgeworpen worden.

Woensdag 18-6
Oom H. en buuf Annie kwamen eten. ‘Het is toch godgeklaagd dat de NAVO-norm met vijf procent verhoogd wordt?’ zei hij. ‘En waarvoor? Voor tanks en vliegtuigen! Alsof we allejezus niet weten dat de op handen zijnde oorlog vooral met drones uitgevochten zal worden. Alsof we achterlijk zijn. Dit is zó overduidelijk het volk in de zeik nemen dat… Bovendien: wie zijn eigenlijk die aandeelhouders in de wapenindustrie? Is dat Trump? Willem-Alexander? Wie het ook zijn, ze worden nu gillend gek van geluk terwijl de rest van ons bang gemaakt moet worden.’ Het schuim stond om zijn mond.
‘Beheers je toch man,’ zei buuf Annie, maar oom H. was niet te stoppen. Hij ging zeker nog een kwartier door.

Donderdag 19-6
Vandaag vroeg vriend P. wat ik tegen mijn jongere ik zou willen zeggen. Moest daar even over nadenken. ‘Misschien iets als: probeer eens niet altijd van die leuke grapjes te maken waar niemand om kan lachen, of: leer in godsnaam fatsoenlijk te koken. Jij?’ vroeg ik.
‘Ik zou tegen mezelf zeggen: lees eens wat minder Nietzsche. Ik ben daar vrij weinig mee opgeschoten,’ antwoordde P.
P. is trouwens weer vrijgezel. Hoogstwaarschijnlijk omdat hij hele passages uit Kierkegaard ging voorlezen tijdens hun laatste etentje, terwijl zij net de menukaart probeerde te begrijpen.

Zaterdag 21 juni
21.43 uur. Amsterdam vierde vandaag trouwens haar 750-jarig bestaan en er werd een feestje gehouden waarbij de bezoekers – luister goed! – op de A10 mochten lopen! Ja, echt! Als dat niet het summum van genot is weet ik het niet meer. Ach ja. Geef het volk brood en spelen, zullen we maar zeggen. Dit soort feestjes kunnen we gemakshalve onder de noemer ‘nog meer maatschappelijk verval’ schuiven.

Dinsdag 24 juni
NAVO-top is begonnen. Dit houdt in: met meer dan twintig man aan tafel keelklanken uitstoten en genieten van alle pracht en praal om hen heen. Als ik de foto’s zie krijg ik direct visioenen van het hof van Versailles. ‘Natuurlijk zullen we nooit horen wat die NAVO-top voor ons zal betekenen,’ aldus man van vriendin M. ‘We zullen gewichtige persconferenties voorgeschoteld krijgen waar geen touw aan vast te knopen is en that’s it.’
Ik weet niet of hij gelijk krijgt, maar één ding weet ik wel: de escortwereld doet weer uitstekende zaken.
En al die mannen maar braaf tegen moeder de vrouw thuis zeggen dat ze zo hard werken. ‘Ja schatje, het was druk, druk, druk. Ik moest onderhandelen, dineren, netwerken, je weet hoe het gaat.’
En ik weet ook zeker dat niet één van die vrouwen zal vragen: met wie moest dat precies?
22.31 uur. Liedje van the Week: Tangerine van Led Zeppelin.

Donderdag 26 juni
08.10 uur. Morgen is het alweer twaalf jaar geleden dat m’n broertje ergens anders ging wonen. Het blijft raar om te zeggen dat hij overleden is; het voelt idioot en het past ook helemaal niet bij hem. Ik hoop dat het goed met je gaat daarboven jongen, en dat je veel mooie muziek maakt.
09.54 uur. Ik zie dat ik het eigenlijk weinig gehad heb over de krankzinnige chaos waarin we leven. De afgelopen week is Iran aangevallen door Amerika, waren er extra uitzendingen op tv en heerste er een opgewonden spanning. Nu ik erover nadenk, weet ik eigenlijk niet eens wat ik hierover zou moeten zeggen. Het enige dat ik kan bedenken is: ook de aardappelvelden staan prachtig in bloei.