De Suikerautomaat

Lief dagboek,
Vorige week was ik een dag in de war, vandaar dat er geen stukje was; toen ik het op donderdag moest inleveren, verkeerde ik in de veronderstelling dat het woensdag was. Het was al met al ook een redelijk drukke week; dochter is in het land, en vriendin L. (die in Spanje woont) stond volkomen onverwacht voor de deur. Ze had een paar dagen daarvoor nog gevraagd of ik thuis zou zijn omdat ze een pakje voor me liet bezorgen.
‘Met pipa’s?’ vroeg ik. (Zonnebloempitten).
‘Ja hoor, met pipa’s.’ (Zucht).
Toen die dag de bel ging en ik… wacht, ik ga het logischer vertellen, anders wordt het rommelig:

Vrijdag 22 november
Heb de hele dag het liedje ‘The End’ in m’n hoofd, een van pa’s lievelingsliedjes. Het is van Earl Grant, echt prachtig. Alleen de begintekst is al mooi:
‘At the end of a rainbow, you’ll find a pot of gold
At the end of a story, you’ll find it’s all been told’
Heb het zonet ook weer een paar keer gedraaid en telkens hoor ik pa in gedachten meezingen. De stem van de zanger lijkt trouwens enorm op die van Nat King Cole, heel bijzonder.

Maandag 25 november
Las vandaag dat het percentage inwoners van Nederland met overgewicht zal oplopen tot 64% in 2050.
‘2050?’ zei vriend P. (de filosoof) met wie ik dit opbeurende bericht besprak. ‘Als het aan de Unilevers en Nestlé’s ligt, wordt dat jaartal een stuk naar voren gehaald, lijkt me.’
Dat lijkt me ook; als ik rondloop in de gemiddelde supermarkt, dan schat ik in dat het heus wel eens 2035 zou kunnen worden.

Woensdag 27 november
Wat een weer! Grijs, donker, regen en wind, maar wel heel gezellig.
‘Moet je de kerstboom niet opzetten?’ vroeg dochter.
‘Dat vind ik sneu voor de Sint,’ zei ik, en vervolgens dacht ik: waarom eigenlijk ook niet. Net toen ik klaar was, ging de bel. ‘Dat zal het pakje van L. zijn,’ dacht ik, en ik rende verheugd naar de voordeur, om in het lachende gezicht van L. zelf te kijken. Ik was werkelijk wat ontroerd, dagboek! Vooral omdat ik sowieso al wat sentimenteel was na het optuigen van de boom; er hangen een paar kerstballen in uit mijn jeugd, en die brengen toch de nodige herinneringen met zich mee. L. had Surinaams eten meegenomen en een megagrote fles Bailey’s. Rest van de dag en avond heerlijk bijgepraat en gelachen. En Bailey’s gedronken (maar dat vooral in het kader van het jaartal omlaag halen).

Donderdag 28 november
‘Zullen we naar het laatste huis van opa rijden, zodat jullie zien waar hij woonde?’ vroeg ik aan dochter en vriendin L. Dat wilden ze wel, dus reden we naar Franeker. De storm van gisteren was gaan liggen, en het zonnetje scheen. In Franeker werden we hartelijk ontvangen en we konden zelfs pa’s oude appartementje nog even in. Daar stond ik dus weer, in kamer 103. Toen ik de deur achter me dichttrok bij het weggaan, keek ik nog eenmaal naar binnen. ‘Ben je hier nog een beetje, pap, of ben je nu echt weg?’ vroeg ik me af. Ik hoefde daar niet lang over na te denken: toen we buiten waren, stond er voor onze neus een schitterende, complete regenboog.
‘At the end of a rainbow, you’ll find a pot of gold,’ zong pa in mijn hoofd en ik wist: mijn vadertje zal nooit écht weg zijn. Hij zit in mijn hart, in mijn hoofd, en het is goed zo.

Vrijdag 29 november
Vanmiddag even de nieuwe Aldi bekeken. Ovengroenten met kip gemaakt.

Woensdag 4 december
Goed, zeer goed nieuws: er is een heuse snackautomaat bij de Argos geplaatst! Wat ideaal! Zo kun je, al is het midden in de nacht, kilo’s suiker uit de automaat trekken. Perfecte locatie ook, zo lekker dicht bij de scholen. Goed gedaan, jongens! Ik stel voor dat jullie meteen doorpakken. Zet die dingen in heel Nederland neer op elke straathoek, naast de speeltuinen, bij sportscholen en kinderopvang. Met een beetje geluk heeft 99% van de bevolking over 2 jaar overgewicht. Waarom wachten tot 2050 als het ook nu kan?

*****************