Het Krediet

Het was een grijze dag vandaag...Om de balans van haar leven op te maken zou té confronterend zijn en daar had ze geen zin in, maar als ze eerlijk was moest ze toegeven dat de situatie vrij bedroevend was.
‘Ik had het me vroeger toch allemaal heel anders voorgesteld’, zuchtte ze terwijl ze naar haar spiegelbeeld staarde. De vrouw in de spiegel keek met donkere, loerende blikken terug en schudde haar hoofd.

Het vooruitzicht op een nieuw, leeg jaar deed haar huiveren. ‘Als er nu maar eens wat leuks gebeurde’, dacht ze. ‘Het afgelopen jaar was wel erg stil. TE stil. Ik wil niet dat het dit jaar ook zo zal zijn.’

Dat het zo stil was het afgelopen jaar had ze uitsluitend aan zichzelf te danken. Systematisch nam een ieder definitief afscheid van haar. Van haar nukken. Van haar hysterische buien, jaloerse gedrag, volkse uitbarstingen – haar omgeving was het meer dan zat.
‘Ze zijn klaar met me geloof ik’, schoot het door haar heen maar ze duwde die gedachte direct weg. ‘Onmogelijk. Ze zijn hooguit een beetje jaloers op me, meer niet.’

Ze besefte niet dat alle krediet op was. Dat begreep ze werkelijk niet. Vroeger was er nog ruimte om te vergeten en vergeven maar die ruimte was er niet meer. Hij was verdwenen. Ze had alle grenzen overschreden en haar eigen geloofwaardigheid en integriteit zó te grabbel gegooid dat niemand haar ooit nog serieus zou nemen.
‘En nu?’, vroeg ze zich af terwijl ze driftig door haar adressenboekje bladerde. ‘Wie kan ik nu nog bellen?’

Ze zag dat ze veel namen doorgestreept had. De namen van haar zussen, van haar kinderen, van haar jeugdvriendin.
‘Het ligt aan jou ma’, had haar jongste zoon gezegd toen ze zich bij hem beklaagde over de afstandelijkheid van haar omgeving. ‘Als je met letterlijk iédereen ruzie hebt ligt het toch niet aan hen? Dat kan toch niet? Je moet echt eens gaan nadenken over je eigen gedrag en integriteit.’

Ze had hem het huis uitgescholden en zijn naam doorgestreept in haar boekje. Onacceptabel vond ze zijn opmerking. ‘En dat wijf van je hoef ik ook nooit meer te zien!’, had ze hem nog nageschreeuwd.

Nu zat ze daar in die stoel. Met een adressenboekje in de handen en niemand om te bellen. Ze pakte de handspiegel die binnen haar bereik lag en knikte zichzelf bemoedigend toe.
‘Jij en ik hebben niemand nodig’, fluisterde ze. ‘Niemand.’
Ze leek oprecht verbaasd toen ze in de ogen van haar evenbeeld tranen zag opwellen en toen ze voelde hoe, ergens diep van binnen, een rauwe, primitieve kreet zich een weg naar boven baande begon ze hartverscheurend te snikken.

‘Ik heb mezelf toch ook niet gemaakt!’, krijste ze radeloos terwijl ze de spiegel van zich afgooide. ‘Ik wil wel anders maar ik KAN niet anders, snap dat dan!’
Het was triest dat niemand haar hoorde maar nog triester was het dat haar verdriet en wanhoop niemand interesseerde of ooit nog interesseren zou.
Ze had werkelijk alle krediet verspeeld.

36 gedachten over “Het Krediet”

  1. Zulke mensen bestaan. En ze zeggen ook: ik kan er niets aan doen, ik ben zoals ik ben. Enige introspectie is hun vreemd. Ze snappen niet dat je je gedrag wel degelijk kunt veranderen. Als je maar inziet dat je het fout doet en de moeite te veranderen er voor over hebt.

    1. Rebelse Huisvrouw

      Om in te (willen) zien dat je je eigen gedrag kunt veranderen moet je een bepaalde intelligentie hebben volgens mij. Pas dan kun je er iets aan doen denk ik. Er zijn – jammer genoeg – mensen die ook dat niet hebben. Die hebben dus eigenlijk dubbel pech!

  2. Het is triest en nog triester omdat mensen weldegelijk om ze geven echter niet langer blootgesteld willen worden aan het excuus “ik KAN er ook niks aandoen”.

    Helaas heb ik met 2 hardnekkige te maken en idd mijn krediet is ook op, het is triest dat ik alleen nog een “aalmoes”, kan aanbieden en ook daar weet men de waarde niet van in te zien. Ergens blijf je hopen tegen beter weten in. Ze klagen…mopperen. ..willen iedereen veranderen behalve zichzelf.

    Complimenten jij hebt het heel goed omschreven hoe sommige vol overgave en vastgeroest doorgaan in een eenzaam leven !

    1. Rebelse Huisvrouw

      Nee, gelukkig ken ik niemand die zo is maar mocht dat wel zo zijn zou ik zo iemand heeeeeel ver uit m’n buurt houden!

  3. Jij schrijft over een vrouw die dit in haar leven bewerkstelligt; ik ken een man die hetzelfde doet. Onbegrijpelijk vind ik het, dat je het zo ver laat komen dat je echt met iedereen ruzie hebt, niet voor rede vatbaar bent en niet over water beschikt om in de wijn te doen. Hm, wijn. Daar komt het misschien allemaal wel door, bedenk ik nu. Triest…..

    1. Rebelse Huisvrouw

      Het is inderdaad triest als je soms ziet dat mensen er werkelijk alles aan doen om hun eigen ruiten in te gooien. Met of zonder alcohol. Ik weet ook niet wat het is. Het is raar in elk geval!

  4. Mooi treffend geschreven. Mensen die niet met zichzelf overweg kunnen, kunnen dat ook niet met anderen. Evengoed triest voor die vrouw..

  5. Eigenlijk vind ik het heel herkenbaar, en ook invoelbaar, op het laatste na, dat ze zegt dat ze wel anders wil maar niet KAN. Ik zie haar daar zitten, boos op iedereen.
    Maar kennelijk is er nooit iemand geweest die haar tot andere inzichten kon brengen, en zulke mensen moet je ook geen krediet meer geven want het loopt steeds tegen een muur.

    1. Rebelse Huisvrouw

      Om tot andere inzichten te komen moet je – denk ik – tot andere inzichten WILLEN komen en daar wringt vaak de schoen. De mens is een gecompliceerd wezen zo af en toe!

  6. Onaanvaardbaar gedrag

    mensen
    met bijvoorbeeld
    een bipolaire stoornis

    en zo zijn er allicht veel in elk land
    hebben hun gedrag niet in de hand

    met de vinger wijzen
    is
    het gemakkelijkste dat er is

    ‘Ik wil wel anders maar ik KAN niet anders, snap dat dan!’

    Dit moet vreselijk zijn, Rebelleke!
    Wéér een prachtig schrijfsel!
    Amai!
    Lenjef

  7. Dat is lekker lui gezegd ‘ik heb mezelf toch ook niet gemaakt!’ Nee, dat klopt. En als je daar niets aan verandert, eindig je op deze manier. Ik ken er legio, vooral de wat oudere medemensch. Dom, dom. Maar mooi beschreven, dat dan wel weer 🙂

    1. Rebelse Huisvrouw

      Niet mijn waarheid in elk geval maar er zullen ongetwijfeld mensen rondlopen die zo in elkaar zitten en dan is het toch weer een waarheid 😀 😀

    1. Rebelse Huisvrouw

      Inderdaad Tagrijn: op hun manier zijn het feitelijk hulpbehoevende mensen. Je zou ze tegen zichzelf moeten beschermen!

  8. En toch… ben ik van mening dat men zichzelf wel degelijk maakt. Al dan niet met de intelligentie die men heeft. Alleen om tot dat punt te komen waarop je zegt: “en NU maak ik mijzelf anders”, dat is vreselijk moeizaam. En sommigen zien daadwerkelijk nooit in dat er überhaupt zo’n punt kan bestaan… prachtig schrijfsel.

  9. Pracht verhaal, vooral die scene met die spiegel. Triest ook: ze wil wel anders maar ze kan het niet. Ze zou hulp moeten zoeken of ze moet nog verder afglijden tot ze beseft dat ze toch mensen nodig heeft. In de verte lonkt een psychotherapeut die zijn zeiljacht nog moet afbetalen.
    Rebelse, je bent goed bezig met deze wat diepere verhalen. Dat kun je dus ook al.
    Kan ik lid worden van de fanclub?

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw