Alles wat je vergeet…

Lief dagboek,
Ja, ik weet het: ik heb je verwaarloosd, sorry. Ik kan er ook niks aan doen, ik heb gewoon een paar drukke dagen gehad. Zo was ik weer een paar dagen in Rotterdam bij pa waar we Pasen en pa’s verjaardag vierden. De eerste verjaardag en Pasen zonder moe. Er zullen nog veel ‘Eerste-Keer-Zonder’-momenten komen dagboek, maar we hebben toch geprobeerd er wat van te maken. Ik moet toegeven: af en toe was ik wat melancholiek. Er was een moment dat ik de tuin inkeek en dacht aan die Pasen van lang geleden, toen dochter de paaseieren zocht die broer had voor haar had verstopt. Moe was bezig de tafel in orde te maken voor de Paasbrunch en…ach, zo heb ik miljoenen, miljarden prachtige herinneringen. Was er maar een teletijdmachine zodat je af en toe even een uitstapje kon maken naar het verleden.
Hoe dan ook dagboek: nu is het tijd voor jou.

Dinsdag 27-03
Vriendin G., die net gescheiden is, is hysterisch en als ze zo doorgaat ben ik bang dat ze in een inrichting belandt. Ze KAN het maar niet verwerken dat haar man haar in de steek gelaten heeft en vandaag sloegen de stoppen goed door. Wat blijkt: ‘Het Loeder’ (zoals ze die andere vrouw noemt) is in verwachting. Weg Hoop & Dromen op een hereniging. Ik wilde nog opperen dat ze in de toekomst misschien op de baby kan passen maar bij nader inzien zweeg ik. G. was niet in de stemming om dit soort grapjes te waarderen en erg fijngevoelig zou het inderdaad niet zijn.

Woensdag 28-03
Naar Jesus Christ Superstar!!! Het was in een woord GE-WEL-DIG. Wat heeft die Ted Neeley toch nog steeds een stem. Bij Gethsemane (het liedje waarbij hij zo gilt) hield de zaal de adem in: haalt hij die hoge noten wel? Ja, hij haalde ze moeiteloos! Vriendin L. en ik hadden tranen in onze ogen want deze musical is voor ons ook jeugdsentiment – in een flits zagen we onszelf als meisjes terug, wandelend en giechelend door de straten van Paramaribo.

Maandag 02-04
Gek is dat hè dagboek: het voelt bijna als verraad om plezier te hebben of om even niet aan moe te denken maar als ik dit in mijn hoofd met haar bespreek kijkt ze me verwonderd aan. ‘Wel even gewoon blijven doen hè meisje’ zegt ze streng. ‘Ik wil graag dat je van het leven blijft genieten’ en dat probeer ik dan ook maar toch…maar toch… God, wat mis ik moe.

Donderdag 05-04
Wat ik me afvraag dagboek: waarom moesten de bomen op de Oosterparkweg weg? Is dat niet een beetje zonde?

Gevulde sopropo (Surinaamse groente) gemaakt en bakje naar vriendin M. toegebracht. Man van M. wond zich op over de staking tegen hervormingsplannen van de Franse spoorwegen. ‘Die mensen daar gaan Goddomme met pensioen op hun 52ste’ schreeuwde hij uit, bijkans de haren uit het hoofd trekkend. ‘Noemen ze dit EEN Europa? Wij hier werken tot we er dood bij neervallen en zij…’ Wat hij toen zei was TE grof om te herhalen maar ik was het volkomen met hem eens.

****

Moet stoppen, vriendin G. belde en ik beloofde haar terug te bellen. Ze is heel, heel erg ontdaan door het nieuws van haar ex-man. Arme meid. Moet opeens denken aan een spreuk die moe wel eens hanteerde: ‘Alles wat je vergeet draagt bij tot je geluk’.
Zou G. openstaan voor dit soort wijsheden? Als ik haar straks aan de telefoon heb ga ik het in elk geval proberen.

8 gedachten over “Alles wat je vergeet…”

  1. Ja, die Ted. Mooi dat hij alle hoge noten nog haalt, maar toch vind ik het vreemd: hij is dik (ja, ook wel een beetje een buikje…) twee keer zo oud als degene die hij speelt en die op 33-jarige leeftijd stierf. Eigenlijk zou hij ermee moeten stoppen. Maar ja. De mensen schijnen er nog steeds van te genieten. Blijkt ook uit jouw stukje.
    Wat akelig, al die ‘eerste keren’ zonder je moeder. Het slijt, maar het went nooit. Helaas. (Sprak zij opbeurend)

  2. Ach, het gemis van je moeder, dat duurt nog wel even. Ik snap het en voel mee.
    Ted Neeley is fantastisch, indertijd genoot ik er ook van en nu opnieuw. Dank je.

  3. Ellie Schmitz

    Je moe zo missen is toch normaal, maar ik lees ook dat je leuke dingen doet en je schrijft in je dagboek, heel belangrijk!! Je redt het wel, de pijn zal op den duur minder schuren, het gemis ook, maar de herinneringen aan je moeder zullen altijd bij je blijven.

  4. De stem van Ted is op zich niet heel geweldig maar de bezieling waarmee hij de rol speelt zingt zijn maakt dat je dat niet merkt.
    Deze musical is natuurlijk al helemaal geen vertier waar je op aangesproken zou moeten worden wegens te veel plezier !
    Ja zo’n eerste jaar met allemaal gebeurtenissen voor het eerst “zonder haar”hakt er in. Maar toch fijn dat je vrijwel tot het laatst onbezorgd met haar hebt kunnen genieten soms hebben mensen ook nog een jaar dat de geliefde er nog wél is maar ze al weten dat het de laatste verjaardag, de laatste vakantie enz enz is.

  5. Dank allen, voor jullie reactie! Nog een heel fijne en gezellige avond (wat is het nog licht hè!) en een goed weekend. Het wordt mooi weer (zeggen ze) de komende dagen dus we gaan de goede kant op!

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw