Het wilde absoluut niet lukken vandaag, het schrijven van een stukje. Echt heel irritant. Vol goede moed dook ik achter m’n pc en ik dacht: ‘kom maar op met al die bevlogen gedachten’ maar het enige dat volgde was een oorverdovende stilte. Dat had ik dus vandaag. Ergens, in de loop van de dag, kwam het nieuws over het aftreden van de Paus. ‘Ha’, dacht ik opgewekt. ‘Hier kan ik wat moois van maken. IJverig begon ik dus:
‘Beste Paus,
Hierbij solliciteer ik naar de vacature van Pausin. Vandaag maakte u bekend dat u uw jurk aan de wilgen hangt en ik denk dat hij mij erg leuk zal staan.
Omdat ik eigenlijk denk dat ook Alexander Pechtold heel veel interesse in deze jurk heeft hoop ik dat ik er nog een beetje tijdig bij ben want behalve Alex zullen er vast nog wel meer kandidaten zijn.
Wat denkt u? Maak ik een klein kansje? Wat nou: ‘alleen voor mannen?’
Dat is echt niet meer van deze tijd hoor, dat soort uitspraken. Bespottelijk. Hier in het westen hebben wij, vrouwen, net zoveel rechten als mannen. Bijna net zoveel dan. Maar als het op Pausin worden aankomt dan kunnen we het dus wel vergeten zegt u. Dan is het recht op rondlopen in mooie lange jurken alleen maar voorbehouden aan kerels. Ik vind dat een beetje vreemd. Nee, eigenlijk vind ik het idioot. In deze verlichte tijd moet het kunnen, een vrouwelijke Pausin. U kunt zich niet voorstellen hoe leuk het me had geleken om de hele dag in zo’n mooie lange jurk rond te schrijden in het Pauselijk paleis! De kans dat ik met een Koninklijke telg trouw is verkeken dus dat paleis kan ik vergeten en bovendien: ik heb mijn eigen prins al. Maar toch blijft het dromen over lange jurken en paleizen beslist aangenaam. Ik zou het, denk ik, wel wat soepeler aanpakken dan u het deed. Dat gedoe met homo’s, abortus en de pil: ik had er totaal geen punt van gemaakt. Echt niet! Ik denk dus dat veel mensen heel blij zouden zijn geweest met mij als Pausin.’
En daar stokte ik. Serieus. Zo graag wou ik doorgaan met mijn stukje maar het lukte gewoon niet! In gedachten dwaalde ik veel te veel af, mijn concentratie was weg, foetsie, verdwenen. Iets op papier zetten vergt de broodnodige aandacht en die was hopeloos zoek. Ik was gewoon veel te veel bezig met mijn rol als Pausin en zag het helemaal voor me. Zo af en toe een tiara op mijn hoofd. De banketten, de schitterende diners. Mijn imposante hemelbed met een met goud ingelegd baldakijn…..
Toen had ik weer een paar zinnetjes voor mijn open sollicitatie:
‘Ervaring is geen probleem. Ik heb in The Borgia’s – prachtige serie overigens – een beetje kunnen zien hoe het eraan toe gaat, aan het Pauselijk Hof, en dat is meer dan genoeg. Er zal ondertussen weinig veranderd zijn denk ik. Toch? Dus over ervaring hoeven we het niet te hebben. Met social media ben ik redelijk bekend dus een hele dag door wat Twitteren zal me ook wel lukken.’
Ook daar stokte ik wederom. Bah. Het vervelende is dat ik echt moet opschieten want ik heb zo’n angstig vermoeden dat Alexander Pechtold ‘m anders zal worden.
Ik geef het op. Dit wordt niets vandaag. Nou word ik nooit aangenomen.