Vandaag twee jaar…

Lieve Knol,

Vandaag precies twee jaar geleden, op woensdagochtend 27 juni om iets over tienen, verliet je ons. We wisten dat het ging gebeuren maar dat het zo snel zou komen, nee, dat hadden we ons in onze gruwelijkste nachtmerries niet kunnen bedenken. Zes maanden nadat je naar de huisarts was gegaan vanwege een vervelend kuchje verliet je ons.

Dat het vandaag al 2 jaar is, is niet te bevatten. Het KAN haast niet. Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik in termen denk als: ‘Vorig jaar’. Ik zeg het ook wel eens per ongeluk tegen mensen: ‘Vorig jaar is mijn broer…’, en dan dat woord. Ik kan het woord niet opschrijven. Ik weet dat je me nu een beetje uitlacht maar ik kan het woord gewoon niet opschrijven. Pap en mam zeggen het ook wel eens. ‘Vorig jaar is onze zoon…’ en dan weer dat woord. Het lijkt alsof het gisteren was. Het zal vast komen omdat  je nog zo ongelooflijk dicht bij ons bent. Omdat we overal je aanwezigheid nog voelen, overal nog je warme, rustige stem horen.

Pap en mam logeerden laatst hier en we gingen naar een oud filmpje kijken. Het was een filmpje gemaakt op 5 december 2002. We hebben genoten. Dochterlief was door het dolle heen vanwege de komst van Sinterklaas en jij was duidelijk in je element. Je had ook allemaal cadeautjes voor haar gekocht, weet je nog? God jongen, wat verwende je je kleine nichtje. Wat was je dol op haar en zij op jou. Dochterlief kwam laatst nog mijn kamer in, met tranen in haar ogen. ‘Wat is er lieverd?’ wou ik weten. Ze gaf me een boekje. ‘Ik ben mijn kamer en de boekenkast aan het opruimen en dit vond ik’, snikte ze. Het was een Vriendschapsboekje en de eerste die erin mocht schrijven was jij.  Toen ik las wat je geschreven had bij ‘Mijn Grootste Wens’ schoot ik vol. ‘Dat iedereen gelukkig mag worden’ had je geschreven. Zelfs nu ik dit opschrijf schiet ik weer vol. Jongen, wat mis ik je. Wat mis ik je. Mam zei laatst: ‘Het lijkt wel alsof het gemis juist meer wordt in plaats van minder’ en dat is ook zo. Zo voelt dat inderdaad. Het wordt niet minder.

Op dit moment zijn er de WK-spelen. Nederland heeft laatst een wedstrijd gespeeld waar je beslist van genoten zou hebben. Speciaal voor die wedstrijd zou je je oranje hemd aangetrokken hebben en je zou vrolijk en uitgelaten zijn. Mam zou bitterballen bakken en wij zouden ook komen. Pap kijkt nu alleen. Bij elke wedstrijd haalt hij je foto van de piano en zet hem op de salontafel. Zo ben je er toch een beetje bij.

Gisterochtend zat ik op mijn werk achter mijn bureau. Het was iets over tienen. Ik dacht aan je. Ik dacht: morgen om deze tijd is het twee jaar geleden. Op het moment dat ik dat dacht werd het liedje op de radio gedraaid dat ook tijdens jouw afscheid gespeeld werd. Ik kreeg er gewoon kippenvel van weet je dat? En even, heel even, dacht ik: dit doe JIJ. Op jouw manier wil je gewoon iets van je laten horen. En even, heel even, voelde ik me bijna blij.

We zijn zo dankbaar Knol, dat we je in ons leven hebben gehad. Zo eindeloos dankbaar. Waar je ook bent jongen: we houden van je. Altijd.

Dag broertje. Pas goed op jezelf.
Veel liefs en een dikke kus van je grote zus.

Voor Knol.
Knol was het koosnaampje dat ik ooit, lang geleden, bedacht had voor mijn broer.
Zijn echte naam was Walter.