Een lief klein jongetje, dat was Erik.
Erik Staal. Hij werd geboren in 1951 en zijn ouders hielden heel veel van hem. Erik was een leuk joch en deed flink zijn best op school. Zijn papa en mama waren dan ook erg trots op hem. Het enige kleine probleempje was zo af en toe: de snoepjespot. Erik kon er niet vanaf blijven en zijn moeder besloot die dan ook op een goede dag te verstoppen.
‘Foei lieverd’, bestrafte ze hem, ‘hou eens op met dat gegraai. Je komt niets tekort, of wel soms?’ Erik kon er niets aan doen. Het verlangen naar de snoepjespot bleef en hij verlegde zijn aandacht toen maar naar de koekjestrommel. Ook die was niet veilig voor de kleine Erik. ‘He Erik toch’, verzuchtte zijn moeder toen ze voor de zoveelste keer het bezoek een koekje wou presenteren dat er niet bleek te zijn, ‘he lieverd, hou toch eens op met dat gegraai.’ Ook de koekjestrommel verdween achter slot en grendel. Erik realiseerde zich dat hij eigenlijk een klein graaiertje was en dat hij dat misschien altijd wel zou blijven. Hij besefte dat hij vooral een greep deed naar de dingen die eigenlijk niet mochten van mama. De dingen die hij wel altijd mocht pakken: een appeltje, een peertje – nee, daar had onze blije knul niet zoveel behoefte aan.
Erik werd groter en ging het huis uit. Hij kreeg wat baantjes hier en daar en hij probeerde manhaftig zijn graai-neigingen in bedwang te houden. Dat lukte hem aardig, totdat hij een baantje kreeg als bestuurder bij Vestia. Daar ging het helemaal mis met onze Erik. Het graaien, dat hij al die jaren zo ongelooflijk goed in bedwang wist te houden (en wat was hij trots op zichzelf dat hij dat vol wist te houden!) barstte in alle hevigheid uit zijn voegen en Erik werd een Grenzeloze Graaier.
Nu was onze Erik niet meer te houden. Hij graaide een bonus van 3.5 miljoen euro bij elkaar en liet Vestia ontredderd en ontsteld achter. De woorden van zijn moedertje echoden hem nog wel even na in de oren – ‘je komt niets tekort, of wel soms?’ – maar hij besloot al gauw te doen alsof hij doof was.
Nu ligt Erik heerlijk aan het strand op Bonaire waar hij een fantastisch bij elkaar gegraaide megalomane villa heeft laten bouwen.
Uit zichzelf al die miljoenen teruggeven is een gedachte die nog niet bij hem op is gekomen maar – en dat wil ik wel even kwijt want anders krijgen we zo’n raar beeld van Erik – wel heeft hij laten weten het ‘verschrikkelijk’ te vinden wat er met Vestia gebeurd is.
Dat is mooi van Erik, dat hij dat vindt. Menselijk, warm. En dat de slachtoffers van zijn gegraai de problemen bij Vestia mochten oplossen door middel van een huurverhoging – ach Erik, een kniesoor die daarop let, nietwaar?
