Ziezo, de slingers zijn inmiddels opgeborgen, de taart is op en we hebben het normale leven weer hervat. Voor zover je van normaal kunt spreken met alle commotie om ons heen momenteel. Ik heb het over de discussie: Zwarte Piet of Niet?
Hoe dit allemaal afloopt weet ik niet maar één ding weet ik wel: Mark Rutte is dolgelukkig met dit alles. Niemand heeft het meer over de bezuinigingen!
Daar ga ik het nu ook niet over hebben. In het kader van de Carmiggeltweek die we net achter de rug hebben heb ik zin om eens een soort kronkel te schrijven. Gewoon voor de gezelligheid. Komt ‘ie:
—————
In de gezellige stadsherberg op het grote plein was het rustig. Op elke tafel brandde een olielampje en stond er, eenzaam en verloren, een klein bloemetje in een net zo klein vaasje. Aan een van de tafeltjes zaten vier mensen, twee mannen en twee vrouwen. Al gauw werd duidelijk dat de jonge vrouw de dochter van het oudere echtpaar was en de andere man de rol van schoonzoon vervulde. De schuine toren waar ze zicht op hadden was het onderwerp van het gesprek dat ze voerden.
‘Het verbaast me altijd dat we het over de toren van Pisa hebben maar niemand het heeft over de toren van Leeuwarden. Dat is raar want dat ding kan elk moment omvallen. Nog maar een paar graadjes en bam’ zei de dochter.
‘Nou, dat zal wel wat meevallen’ zei de vader.
‘Ja,’ zei de echtgenoot, ’Dat zal heus wel meevallen. Jij bent meteen zo extreem.’
De moeder keek nadenkend naar de scheve toren en zei niets.
Toen ze klaar waren hierover te discussiëren en filosoferen spraken ze over de film die ze net daarvoor hadden gezien. ‘Het is toch beangstigend hè?’ zei de schoonzoon terwijl hij zijn schoonouders indringend aankeek, ‘dat je in elke scene die je ziet eigen vrouw herkent?’
Zijn schoonmoeder knikte en nam een slokje van haar wijn. ‘Dat is zeker beangstigend. En geloof me jongen: je hebt nog lang niet alles meegemaakt. Ik kan het weten.’
Als om steun te zoeken keek ze haar man aan. Die kauwde net moeizaam een bitterbal weg.
‘Dat is een ding dat zeker is’ vulde de vader aan toen hij de bitterbal weggewerkt had. ‘Om je de waarheid te zeggen: ik denk ook dat je er nog lang niet bent.’
De film die de vier mensen eerder die avond hadden gezien was: ‘Hoe Duur was de Suiker’. De film ging over de slavernij in Suriname en ze waren het er allemaal over eens dat het boek, zoals wel vaker het geval is, mooier was dan de film. De hoofdrolspeelster in de film was een was een etter van een vrouw. Een loeder, een gemene, manipulatieve, geraffineerde ongevoelige, wrede nare vrouw die totaal geen mededogen of compassie had. Menig man had zich vergist in haar omdat ze ogenschijnlijk zo leuk, charmant en vrolijk was.
‘In letterlijk élke scene was er herkenning’ zei de man. ‘Ik zat op mijn stoel en dacht: ‘Mijn hemel. Wat staat me allemaal nog te wachten?’
De moeder legde haar hand even op die van haar schoonzoon. ‘Ik denk dat jou nog heel wat te wachten staat.’
Vader knikte. ‘Ik ken haar al haar leven lang. Ik weet zeker dat je heel wat te wachten staat.’
Hierna viel er een plechtige stilte.
De dochter lachte vrolijk.
‘Ik heb nog wel zin in een glaasje wijn’ zei ze.
‘Wil je niet liever een beker warme chocolademelk?’ vroeg de moeder.
De dochter keek verbaasd. ‘Waarom zou ik iets anders drinken als ik ook wijn kan drinken?’
De vader en moeder en schoonzoon wisselden een blik met elkaar. ‘Er staat je echt nog heel wat te wachten’ zei de moeder weer.
Ze nam nog een klein slokje van haar wijn en lachte haar schoonzoon bemoedigend toe.
De vader propte nog een bitterbal in zijn mond en ook hij lachte zijn schoonzoon bemoedigend toe.
De echtgenoot keek peinzend naar de scheve toren. Toen dronk hij in één teug zijn glas wijn leeg en kauwde daarna, zonder iets te proeven, nadenkend op de laatste bitterbal.
———————-
Nu ik dit teruglees kom ik tot de ontdekking dat het in de verste verte niet op een Kronkel van Carmiggelt lijkt. Gewoon beschamend, dit slaat nergens op. Een volgende keer wat meer diepgang. Dan ga ik het hebben over de naaktslakken in mijn tuin waar ik een trui voor aan het breien ben.
23 gedachten over “Een soort Kronkel”
Hahahaha de dochter bleef wel heel rustig bij al die kritiek *stilte voor de storm* 😉
Haha, die trui voor de slakken 🙂
Die avond in de echtelijke slaapkamer …
Nee, dit lijkt in de verste verte niet op Carmiggelt. Want daar was er echt maar één van. Maar dat moet je ook niet willen. Jij hebt je eigen leuke stijl en dat moet je vooral zo houden. Leuk verhaal.
tja.. waarom chocomelk… ik zou het ook niet weten.
Love As Always
Di Mario
Vertel, die naaktslakken, hebben die het erg koud nu?
Carmiggelt was onnavolgbaar niet te evenaren. En wat betreft het slakkentruitje: men neme twee cocktailprikkers en een klein bolletje katoen. Ongeveer twintig steken opzetten en dan vijf randen twee recht twee averecht voor het boord. Dan een pen of twintig ribbetjes recht-averecht en dan afhechten. Veel succes met breien!
Wat een geweldige uitsmijter: slakkentruitjes. Beter dan aangeklede lantaarnpalen, brugleuningen e.d. En nee, het was geen Kronkel, maar wat maakt het uit?
Men ziet wat men wil zien, denk ik wel eens. Dat is zo met televisie en ook met film, maar dat geldt ook voor het lezen, wat een keuzes toch allemaal he!
Ze moet het wel heel bont maken, die dochter 😉
Geen kronkel maar wel een leuk verhaal!
Ik vraag me af of ze een beetje doof is die dochter. 🙂
Ik vind het wel ontzettend leuk geschreven, goh leuk zeg truien voor naaktslakken..ik verwacht binnenkort wel een patronenboek van je in de winkels!
Oké, geen kronkel, die kon alleen Carmiggelt schrijven. Maar wel weer een leuk verhaal
Kronkel baseerde zich over het algemeen op observaties in de kroeg of het parkje vlak voor zijn huis. Simpel, herkenbare mensen. Jij schrijft meer een hoofdstuk uit een roman. Vermakelijk, zeker de moeite waard om van te genieten, maar Kronkel blijft op veel punten toch uniek.
Mooi verhaal! Geen echte Kronkel, dat kon maar één.
Het is wel inspirerend, ik weet nog een mooi verhaal…
Ach we kúnnen ook niet allemaal een kronkel zijn, of schrijven, maar ik kan me héél goed “behelpen” 😉 met de manier waarop jij schrijft ! Ik wacht gewoon weer op de truitjes voor de naaktslakken!
Over diepgang gesproken, naaktslakken met een trui aan,……..;-)
Toch een leuk verhaal, ja Carmiggelt zo was er maar een toch. Dat moet je ook niet willen iedereen heeft zijn of haar eigen stijl. Mijn eerste bezoek, je hebt een leuk blog
hahaaaaa
wel leuk om te lezen Rebelse hahaha ben benieuwd naar de truien voor de naaktslakken hihi
Het is inderdaad geen kronkel. Maar waarom zou je dat nastreven? Dit is gewoon een prachtverhaal van jouzelf en dat past je het best. Ik heb nooit gehoord dat kronkel iemand nadeed. Hij schreef gewoon en werd allengs beter. Dat is de enige goede weg.
De uitsmijter die maakt het wel voor mij, de truien voor de naaktslakken, vergeet niet de winter komt eraan dus wel ff opschieten.
Dank jullie wel allemaal, voor jullie reacties! Nog een fijne zondag!