Het Kerstkindje

Ik denk niet dat ik ooit iets van vrouwen zal begrijpen. Never. Telkens als je als vent denkt het goed te doen blijk je het helemaal verkeerd te hebben. Neem nu vandaag – 25 december 2015, eerste kerstdag. Ik dacht oprecht dat mijn vrouw gelukkig zou zijn met mijn cadeau. Dat ze me zou omhelzen, me zou overladen met kusjes en met stralende ogen naar me zou kijken. Ik meende oprecht dat ik het goed deed. In plaats daarvan zit ik nu hier te wachten tot.. ik dwaal af. Ik zal het in het kort vertellen.

Mijn vrouw en ik doen al een paar jaar lang pogingen een kindje te krijgen. ‘Wat lijkt me dat fantastisch’ verzucht ze regelmatig, ‘om moeder te worden’.
Elke maand opnieuw is het weer een teleurstelling. Eerst is er die ontgoocheling, dan volgen er tranen en vervolgens een krampachtig opgewekt glimlachen. ‘Volgende keer beter’ zegt ze dan.
Laatst zei ze tegen me: ‘Mijn mooiste kerstcadeau zou zijn als ik in verwachting was. Mijn mooiste cadeau zou een baby zijn’.
Goed. Dat weet ik nu dus onderhand wel, dat ze een kind wil en zo. Ik… wacht even. Ik geloof dat ze er zijn.

——-

Nee. Het was voor de buren. Ik schijn straks opgehaald te worden en…enfin.

Goed, waar had ik het over? O ja. De baby. Ja, natuurlijk lijkt een baby me ook leuk maar ik zit er ook weer niet om te springen. Ik bedoel: we hebben ook zonder een baby een prima leven dus waarom al die heisa?

Hoe dan ook: ik houd van mijn vrouw. Ik wil haar gelukkig zien en gelukkig maken en daar moet je soms inventief voor zijn.
Toen ze gisteren – voor de zoveelste keer – tegen me zei dat haar mooiste kerstcadeautje een kindje zou zijn wist ik wat me te doen stond.

Ik maakte haar vanochtend dus vroeg wakker. ‘Ik wil dat je je cadeautje komt bekijken’ fluisterde ik. We liepen naar buiten, ik maakte de kofferbak van de auto open en liet haar het kindje zien dat ik gisteren bij het winkelcentrum meenam.

Nog steeds snap ik niet – werkelijk waar – waarom ze zo begon te gillen.

Fijne kerstdagen iedereen!