Zolang je blijft denken is er niks aan de hand!
fantasy-4879506_1280
Een Zomers Dagje – II
Anton draaide zijn hoofd om maar het was moeilijk het geluid goed te kunnen lokaliseren te midden van het natuurgeweld. ‘Het lijkt verdomme wel hoefgetrappel’ dacht Anton, die niet zeker wist of hij nu op moest staan en weg moest rennen of juist moest blijven zitten waar hij zat. ‘Het lijkt wel hoefgetrappel maar dat kan toch niet? Hoe zou dat nu…’
Het WAS hoefgetrappel. Voordat hij de zin in zijn hoofd af kon maken stonden ze voor zijn neus, de twee prachtige paarden die een… ‘Dit kan niet’, dacht hij panisch. ‘Dit is Godsonmogelijk. Toch? TOCH??? Dit zijn twee prachtige paarden die…’ Anton weigerde de gedachte in zijn hoofd af te maken maar hij ontkwam er niet aan: die een ouderwetse Victoriaanse lijkwagen voorttrokken.
De bestuurder stapte af en liep naar Anton. Het was de man die net nog naast hem had gezeten op het bankje. Halverwege bleef hij staan en maakte een uitnodigend gebaar naar de lijkwagen. Anton was verlamd. Opeens had hij het gevoel had dat hij niet meer kon ademen. De inktzwarte lucht drukte zwaar op zijn borst en hij probeerde zuurstof naar binnen te zuigen maar het ging niet. Hij had het gevoel dat hij stikte. ‘Lucht. Lucht!’ schreeuwde alles in hem. Het lukte niet. Het voelde alsof hij op de bodem lag van een bak met daarin vloeibaar beton. Of cement. Of iets, wat dan ook, dat hem het ademen belette. ‘Lucht!’, krijste alles in hem weer terwijl hij wild maaiend met zijn armen een vruchteloze poging deed zich te bevrijden van de betonlaag die hem omsloot. Het werd zwart voor Antons ogen. Pikzwart. Misschien wel net zo zwart als de lucht boven zijn hoofd.
‘Wat is dit vreselijk’, snikte een jonge vrouw. De man naast haar knikte. ‘Ik heb dit nog nooit meegemaakt’, fluisterde hij. Hij zag bleek. Een oude dame keek geschokt. ‘Ik ook niet. Zomaar, vanuit het niets. Eng hè?’ Een groep mensen verzamelden zich om het verkoolde lichaam dat daar in het gras lag. Een man knielde neer en schudde zijn hoofd. ‘Hij is dood.’ Dat was een ieder wel duidelijk. De mensen fronsten hun wenkbrauwen. Ze keken verwonderd omhoog en vroegen zich af hoe het mogelijk was dat op zo’n mooie, prachtige dag opeens een bliksemschicht vanuit het absolute niets iemand kon treffen. De lucht was stralend blauw en overal in het park hoorde je vrolijke kinderstemmetjes. Hier en daar hoorde je moeders die hun kinderen riepen. In de verte kon je het geluid horen van een sirene. Niemand, werkelijk niemand, lette op de oude man in het driedelige pak die verderop glimlachend en tevreden op het bankje zat.
Deel I kun je hier lezen
Abonneer je op dit blog
Archieven
Categorieën
- Broer
- Dagboek
- Dagelijkse Dingen
- De Doordouwers
- Denkbeeldig Gesprek
- Dochter
- Een Familieroman
- Fictie
- Films & Series
- Gepubliceerd
- Gesprekken
- Graaiers
- Het Verhaal van Julia
- Humor
- Hypochondrie
- Kantoorperikelen
- Koningshuis
- Liedje van de Week
- Open Brief
- Ouders
- Politiek
- Rondom Harlingen
- Sprookjes
- Taal
- VZTZ
- WE 300
- Willekeurige Herinneringen
Leuke Links
Website laten maken?
Blogroll
© 2012 – 2025 De Rebelse Huisvrouw | Privacyverklaring | Webdesign: Lily van Mango deSign
20 reacties
’t Werd dus een erg warme zomerdag voor ’t slachtoffer…
Brrrr! Wat een lijkenpikker die man! En hij wacht vast alweer op het volgende slachtoffer, wat ik je brom.
Vanaf nu ga ik met een boog om mannen in driedelig pak, hoe hard hij ook glimlacht 😉
Brrr je zou het er koud bij krijgen. Zie die man daar nog zitten op dat bankje! Hoop dat ik hem voorlopig niet tegen hoef te komen! ;-
)
Uh wat een verhaal 🙂 Chapeau hoor!
Mooi geschreven, Rebelse!
Dit zijn verhalen die mij wel liggen. Zetten je fantasie in werking.
Is dat echt de oude meneer Lucifer op het bankje?
Of meneer Loki misschien?
Wie weet… 🙂
De dood in driedelig pak. Onwijs knap geschreven.
Top geschreven… je zal maar een dondersebliksemstraal tegenkomen.
Bizar verhaal. Ik hoop dat mij dat dan weer niet overkomt. Al hoewel. Het is wel beter dan een lang ziekbed.
Love As Always
Di mario
wat vervolg, heel knap geschreven
Knap hoor, je hebt wel lef! en een donker kantje…. hahaha
Nu heb ik het tóch gelezen!
He gats.
Maar mooi geschreven. Zoals altijd.
Ik zeg het nog maar eens , schrijven kún je! Ik kijk voortaal wel uit om op een bankje te gaan zitten waar een man in driedelig pak zit gniffelen!
Weer een treffer van een verhaal! En ik ben blij dat je het over twee delen uitsmeert, dan komt het verhaal beter tot zijn recht. Echt klasse!
Twee keer gelezen!
Wat een steengoed luguber verhaal weer.
Brrr…ik heb altijd al wat op mannen in driedelig op bankjes in het park tegen gehad.
Goed verhaal, kort maar zeer krachtig!
Met recht een ‘ontlading’………….
Dank allen, voor jullie reactie, en nog een goed, zonnig, warm en gezellig weekend!
Dat is het nadeel dat ik van achteren naar voren lees, dan heb ik deel een nog niet gehad. Maar na dit deel ga ik het eerste ook nog gauw even lezen.
Als een donderslag bij heldere hemel. Anton heeft nu vleugeltjes. Wat zal hij dat heerlijk vinden.