‘En dan nu majesteit, het Nationale Cadeau. Hier hebben we in het geheim maanden en maanden aan gewerkt. We wilden u graag, zo ontzettend graag, iets geven dat uit ons aller hart komt.
Iets bijzonders. Iets spectaculairs. Iets waar u en de rest van het Nederlandse volk met smart op zitten te wachten. Iets waar de burgers van Amsterdam, zonder uitzondering, pal achter staan!’
Koning Willem Alexander keek met grote hoopvolle ogen. Om hem heen stonden duizenden schreeuwende en joelende mensen, allen euforisch van geluk. Op de achtergrond hoorde je Frans Bauer, hoog en vals van pure agitatie, het Koningslied krijsen.
‘Heb jij enig idee wat het is?’ mompelde de koning binnensmonds de richting op van zijn gemalin die vrolijk aan het zwaaien was.
‘Ik heb geen flauw idee’ mompelde ze lachend terug. ‘Werkelijk, geen flauw idee.’
Daar brak het grote moment aan. Tromgeroffel, minutenlang. De spanning werd opgevoerd, het volk werd opgezweept. De uitzinnige blije gelukkige menigte was niet te houden.
Daar stond hij, op het podium. De burgemeester van Amsterdam. Het zweet gutste van zijn voorhoofd en hij realiseert zich: ik ben een klein beetje nerveus. Met beide handen maant hij de trommelaars tot stilte en zachtjes ebt het tromgeroffel weg.
Een doodse stilte valt over heel Amsterdam. Zelfs de vogeltjes zwijgen. De stilte wordt naar een hoogtepunt gedreven en de koning en zijn gemalin schuiven ongeduldig heen en weer.
‘Kom op nou met dat cadeau’, hoor je ze denken! ‘Het cadeau van het volk, van Amsterdam, het cadeau dat uit een ieders hart kwam: kom maar op! Wij zijn er klaar voor!’
‘Is het echt, burgemeester’ vraagt de koning nog even. ‘Is het echt waar dat dit cadeau uit ALLE Amsterdammers hun hart komt?’
IJverig knikt de burgemeester. ‘Zeker, zeker majesteit. En diegenen die er niet achter stonden hebben we opgesloten en voor gek laten verklaren.’ Hij knipoogt veelbetekenend en het koninklijk paar glimlacht vergenoegd.
‘Het moment is aangebroken: bent u er klaar voor?’ De burgemeester wrijft met zijn doorweekte zakdoek over zijn gezicht.
‘Hierbij schenken wij u, namens het volk en met name de bevolking van Amsterdam, het volgende: De Singel heet voortaan de Koningsgracht!’ Een uitzinnig applaus barst los en de joelende juichende menigte is door het dolle heen. De koning en zijn gemalin pinken van puur geluk een traantje weg en het extatische gejoel van het volk houdt nog minutenlang aan.
——————————————————————————-
Terwijl u dit leest zit ik hoogstwaarschijnlijk in een inrichting, vastgebonden, platgespoten en voor gek verklaard.
Ik had geschreven dat ik het een onzinnig plan vond, de Singel omdopen tot Koningsgracht.
Dit was wat ik geschreven had:
‘De Singel willen omdopen tot Koningsgracht is een van de diepste dieptepunten in het menselijk denken en toont op onbarmhartige wijze de beschamende onnozelheid van de bestuurders. Het feit dat hier überhaupt over gediscussieerd wordt zegt veel over de deplorabele toestand waarin dit land verkeert en het is maar te hopen dat dit onzalige plan nooit tot uitvoer wordt gebracht. Hou toch op! Al eeuwenlang is de Singel de Singel en nu zullen we die omdopen tot Koningsgracht??? Waarom? Wat heeft Willem in Godsnaam gedaan dat hij deze eer verdient behalve in het juiste wiegje terechtkomen? Waar zijn we in Hemelsnaam mee bezig? Denken jullie nou werkelijk dat Willem uit pure dankbaarheid dag na dag met de Groene Draeck aan het spartelen zal slaan op de Koningsgracht terwijl jullie, buigend en knippend, kwijlend en slijmend, aan de wal toekijken? Dit is veruit een van de meest treurige acties die we tot dusver mochten aanschouwen en…’
Ik heb mijn stukje niet af kunnen maken. Tijdens het schrijven ervan werd ik al van huis gehaald.
Jammer.
