Alles in haar hele wezen was erop gericht hem te vangen. Hem vangen was niet het grootste probleem. Moeilijker werd het hem te binden en te houden.
Om hiervoor te zorgen had ze voor zichzelf een rigide levensstijl uitgestippeld. Ze waren even oud maar naarmate de klok tikte werd zij ouder en hij aantrekkelijker. Omdat ze wist dat hij van jong, slank en mooi hield besloot ze er alles voor te doen om jong, slank en mooi te blijven.
Dit hield in dat ze:
Nauwelijks meer alcohol dronk (‘slecht voor je huid’)
Niet meer snoepte
Met grote regelmaat naar de kapper ging
Wekelijks in de schoonheidssalon te vinden was
Altijd op dieet zat
Niet meer laat naar bed ging
Zo min mogelijk lachte (‘zo voorkom je kraaienpootjes’)
Constant bezig was zichzelf te verbeteren en perfectioneren zodat hij in Godsnaam weer naar haar zou kijken zoals hij ooit naar haar keek. Lang geleden.
Toen hij op een avond dood neerviel in de kroeg was ze verdrietig. Op de dag van de begrafenis was ze bleek en aangeslagen. ‘Jullie waren zo’n perfect stel’, zeiden al zijn vrienden en ze knikte. Haar eigen vrienden waren afwezig. Die had ze feitelijk ook niet meer sinds ze besloten had zich compleet naar hem te voegen. Na een hectische dag keerde ze naar huis terug. Alleen. Dat wilde ze beslist.
Het was grijs en regenachtig toen ze de auto de straat inreed. Ze opende gehaast de voordeur, schopte in de gang haar schoenen uit, holde naar de ijskast waar een overheerlijke hazelnoottaart haar toegrijnsde en schonk zichzelf een groot glas wijn in.
‘Hè hè’, verzuchtte ze terwijl ze genietend de hazelnoottaart naar binnen werkte en gulzig haar wijn naar binnen gulpte. In niets deed ze denken aan een bedroefde weduwe en dat was ze misschien ook niet want toen ze opstond om een tweede hazelnootpunt te pakken kon je haar zachtjes horen murmelen: ‘Hè hè. Eindelijk kan ik weer eens mezelf zijn.’
28 gedachten over “De Hazelnoottaart”
En toch denk ik dat iemand die zich lekker voelt er ook lekkerder uitziet.
Dus, of ze voelde zich altijd lekker, of ze deed alsof, en daar is die dan ook aan gestorven denk ik dan weer zo.
Ik wil ze niet de kost geven die werkelijk hun leven daarna richten. En jij hebt het heel goed neergezet.
Ooit heel lang geleden, nee ik ging niet op dieet maar in de relatie gaande weg anders kleden. ..tot op een dag *nee gelukkig geen begrafenis*….maar ik werd wel wakker tot opluchting van mijzelf en mijn omgeving, die zagen een jonge griet juist veranderen in een *ouwe taart*….gelukkig werd ik weer een *luchtige muffin* 😉
Die “luchtige muffin”, zooooo leuk!
Thnx 😉
Haha Laura! ‘Luchtige muffin’ klinkt ook veel prettiger dan ‘ouwe taart’ 😀
Ja of droge krent 😉 hahaha
al die moeite voor niets, uiteindelijk verliet hij haar toch…
Daar heb jij een patent op, hè, op een beetje vreemdsoortige verhalen, waarin je net niet de vinger kunt leggen op waar het eigenlijk wringt. Er zit zoiets unheimisch in dit verhaal. Heer-lijk!!!! Daar houd ik van.
Dank je wel Corline, leuk om te horen!
Ach gossie, wat triest, dat je zo je leven moet leven.
Je dienstbaar maken aan de wensen van de ander heet dat. Is niet echt de beste manier om jezelf enig vertrouwen mee te geven dat je er mag zijn. Daarbij hebben veel vrouwen van zichzelf een grotere schoonheid dan ze zelf vermoeden. Ik zou denken, verzorg je een beetje, trek eens iets leuks aan en kook vooral lekkere dingen. Tien tegen een dat je begeerlijk blijft voor hem en dat hij je overal en altijd zal nemen zoals je bent…
En toen ging ze pas echt leven. Een leven na de dood. Knap neergezet.
Jouw verhalen ‘pakken’, al word ik er tegelijk een beetje treurig van. De wanhoop van de rusteloos zoekende mens, dat weet je heel goed neer te zetten. Als je ze bundelt heb je een boek. Ik zou dat zeker kopen!
Ik heb de laatste tijd een aantal vrouwen meegemaakt waarvan hun man overleed.
En niet dat deze vrouwen zo extreem een ander dan zichzelf waren dan in jouw verhaal. Maar toch al deze vrouwen gingen na het overlijden van hun man, hun huis veranderen, dingen wegdoen waar ze al jaren een hekel aan hadden. Het lijkt ook wel een soort ritueel, ik kan het niet verklaren eigenlijk hoe dat werkt.
‘Op een avond doodvallen in de kroeg’ … fijntjes omschreven weer 😉
Wel sneu dat ze zo lang op die manier heeft geleefd, puur om hem te behagen. Wat onzin is natuurlijk, ze hield gewoon zichzelf voor de gek. Nou ja, in ieder geval fijn dat ze alsnog het licht heeft gezien en weer geniet van het leven.
Ja, ik dacht: hoe zeg je zoiets nou subtiel. Toen maakte ik dit ervan 😀
De moraal van het verhaal…. goed voornemen zo voor het nieuwe jaar! 🙂
Ik zou toch eerder met de hazelnoottaart begonnen zijn en dan nog een slagroomtaart enz.
Geschilderde lach
om hun halve trouwboek tot het einde te behagen
beginnen velen
toneel te spelen
sommigen kunnen het lieve masker amper dragen
De Dood is soms een welkome gezel, Rebelleke! 🙂
Lenjef
Mooi Lenjef. Een ieder heeft wel een masker op denk ik, maar bij de een is ‘ie van satijn en bij de ander van…lood? Voor sommigen is het masker in elk geval heel zwaar!
Maar ik word er heel triest van.
Toen ik zelf mijn lief verloor dacht ik ook sommige oude gewoontes weer op te kunnen pakken, maar ze waren niet meer hetzelfde, de werkelijke genoegens ontbraken zoals ik ze eerder had ervaren.
Op een dag wordt deze vrouw misschien ook wakker, helemaal alleen, en waar eet ze dan nog die taart voor?
Ja, dat kan je wel eens hebben. 🙂
Goed verhaal! Hopelijk leren mensen er iets van, want het is zo belangrijk om jezelf te kunnen zijn.
Dank voor jullie reactie en nog een fijne avond!
En nu ziet ze er straks dus uit als een oudbakken appeltaart met ingezakte slagroom…
Jammie….. Ik krijg trek! Jij het wijntje ik de taart!
Niet jezelf zijn is dodelijk ,op z’n minst voor de liefde!
Geweldig geschreven!