‘Ik weet niet wat je bedoelt’, sprak de mooie blonde vrouw met hoog opgetrokken wenkbrauwen. Ze keek afkeurend naar de warrige bos krullen die tegenover haar zat en vervolgde: ‘Ik weet het echt niet. Wat bedoel je precies met: ‘probeer jezelf te blijven? Ik BEN mezelf. Ik ben ALTIJD mezelf. Waar heb je het in godsnaam over?’
Ze keek de krullenbol aan met ogen die vuur sproeiden. ‘Ik ben gewoon doorgegaan met me te ontwikkelen, mijn horizon te verbreden. Als dát het is wat je stoort, tja. Daar kan ik dan niets aan doen.’
Ze schokschouderde en staarde grimmig naar buiten. Het was opgehouden met zachtjes te regenen. In plaats daarvan viel de regen nu met bakken uit de hemel.
De krullenbol zweeg. En tijdens het zwijgen dacht ze: ‘Ik ben haar kwijt. Ik ben haar definitief kwijt.’
Eigenlijk wist ze het allang maar nog nooit werd het haar zo scherp en pijnlijk duidelijk als nu, op dit moment.
Ze keken elkaar aan en glimlachten. Het was een beleefd glimlachje. De krullenbol probeerde een glimp van herkenning op te vangen maar ze realiseerde zich dat ze in de ogen keek van een vreemde. En weer dacht ze: ‘ik ben haar kwijt. Ik zal nooit meer tot haar doordringen.’
Ze wou haar vriendin beetpakken en roepen: ‘IK ben het. IK, je beste vriendin. We hebben samen op school gezeten, weet je nog? We hebben samen tot diep in de nacht gefeest, weet je nog? We hebben zelfs een tijd samengewoond! Hou op met dat toneelstuk. Hou op met die rol te spelen. Wees alsjeblieft weer diegene die je was. Ooit. Lang geleden.’
Ze had willen vragen: ‘waarom doe je toch zo raar?’, maar ze liet het wel uit haar hoofd die vragen te stellen. Ze wist dat haar vriendin smalend zou glimlachen en dat het antwoord zou zijn: ‘ik weet niet waar je het over hebt. Ik zit waanzinnig lekker in m’n vel. Alles is helemaal fantastisch. Helemaal goed. Echt he-le-maal goed.’
‘Helemaal goed’, was een uitdrukking die ze om de haverklap gebruikte. De krullenbol begreep ineens waar een serie als ‘Gooische Vrouwen’ op gebaseerd was. Ze dacht altijd dat die ontsproten was aan de fantasie van de schrijver – Harry Potter bestond immers ook niet. Maar een bepaald slag vrouwen bestond wel degelijk. Vrouwen die een eigen taaltje hadden. Vrouwen die niets anders deden dan zichzelf belangrijk maken. Vrouwen die alleen maar bezig waren zoveel mogelijk mensen om zich heen te verzamelen. Die boos werden als je niet op hun champagnebrunch kwam. Niet omdat ze je aanwezigheid belangrijk vonden maar omdat je weigerde als opvulling te fungeren. Omdat je geen zin had mee te doen aan het spel.
De krullenbol glimlachte naar haar blonde vriendin en keek op haar horloge.
‘Kom’, zei ze. ‘Ik moet maar eens gaan. Morgen gaat alweer vroeg de wekker.’ Beiden stonden zichtbaar opgelucht op. Bij het afscheid gaven ze elkaar drie kusjes in de lucht en zeiden dingen als: ‘het was gezellig’. Ze bleef haar blonde vriendin lang nakijken, zoals ze daar wegliep. Een eenzaam figuurtje in de donkere avond. En ze wist dat ze haar vriendin kwijt was. Kwijt was geraakt, ergens onderweg. En van binnen huilde ze omdat ze wist dat ze haar Vriendin van Ooit nooit, maar dan ook nooit meer terug zou zien.
39 gedachten over “Vriendin van Ooit”
God, weer een situatie die ik zo herken! Een vriendin aan wie ik ook vroeg: wat bezielt je?? Het antwoord was zo mager (ja het was dom, ik had het anders moeten doen) dat ik er niets mee kon. Want wat haar bezielt is me nog steeds een raadsel. Ik denk dat je mensen altijd maar voor een deel leert kennen. En soms komt het negatieve deel naar boven.
Goed beschreven!
Inderdaad, dat denk ik ook: je leert mensen voor een deel kennen. En meestal willen we (wij, mensen) alleen maar het leukste deel zien. (Op zich is dat natuurlijk wel weer het positieve van dit alles 😉 )
Sjipzz happens… Je hebt het weer beklemmend mooi geschreven..
Sommige willen niet terug naar hun , gekke, wilde, “foute”, tijden …Ik heb alleen nog via whatsapp een beleefd contact met verjaardag…, Haar nieuwe vriend nooooit voorgesteld gekregen, hun nieuw woonadres nooit gekregen, ik zal er ook niet naar vragen.
In mijn ogen zijn het mensen die verder willen in hun leven en willen écht het verleden vergeten *waar ze toch van geleerd hebben* Nou het zei zo het zegt meer over hun karakter …Toch ?
Weer sterk geschreven !
Bij mij ging het ook vaak andersom, ik was meestal degene die de ander niet meer voelde, ik was de wegloper, omdat mijn leven verder was gegaan. Menig contact heb ik dan ook zo klakkeloos vaarwel gezegd in de loop van mijn leven. Die mensen pasten gewoon niet meer.
Soms matcht het ook echt niet meer en dan moet je gewoon afscheid nemen, is inderdaad niks mis mee. Aan een dood paard moet je niet gaan trekken, is zinloos en zonde van de tijd!
Herkenbaar, zo gaat het maar al te. Dan denk je dat je elkaar door en door kent, maar ergens gaat er iets mis. Dan voel je je flink gekwetst en duurt het even voor je weer aan nieuwe vriendschappen begint. Dat nare gevoel heb je mooi beschreven.
Ow, het woord ‘vaak’ is verdwenen. Die komt na ’te’ 😉
Haha Desire!
Perfect getypeerd en zo herkenbaar.
Ohnweer zo schoon, langs den andere kant, ik ben zeker ook niet meer dezelfde….en toch heb ik het gevoel dat ik he le maal mezelf ben hoor…
Ik ook Vee!
Vervreemd
na vele jaren kwamen oude jeugdvrienden elkaar toevallig tegen
zonder de tweesprong op het kromme levenspad
had hun lichtvoetigheid een andere wending gehad
het uit elkaar gegroeid zijn bleef zwaar op de gesprekken wegen
Weer heel graag gelezen, Rebelleke! 🙂
Lenjef
Vooral de laatste zin: ‘het uit elkaar gegroeid zijn bleef zwaar op de gesprekken wegen’ is prachtig en zo waar Lenjef! Zo gaat het maar al te vaak in dat soort vriendschappen. De luchtigheid is eruit en wat overblijft is (ver)vreemd naar elkaar kijken. Het is eigenlijk net een slecht huwelijk!
Ja zo kunnen vriendschappen ook gaan he, dat je helemaal uit elkaar groeit andere levens krijgt. Gelukkig komen er meestal wel weer andere mensen op je pad waar het wel mee klikt. Maar jammer is het wel.
Maakte ik al eens mee. dat ik iemand tegenkwam die ik 20 jaar ervoor goed kende, een echte vriend, maar ondertussen was het water te diep…
Ieder mens maakt een ontwikkeling door.Daardoor groeien mensen soms uit elkaar. Zelf blijf ik weleens hangen aan mensen waar ik al gauw niets mee heb. Dan vind ik het sneu om de ”vriendschap te verbreken.
Ja, dat is ook wel herkenbaar, dat het ‘sneu’ vinden om een vriendschap te verbreken. Zachtjes dood laten bloeden is nog het beste 😀
Soms groeien mensen uit elkaar, en soms blijft de afstand altijd hetzelfde. Het kan allemaal verkeren in een mensenleven.
Uit elkaar groeien komt natuurlijk voor maar als het “verleden” geen plaatsje meer mag vinden in iemands “heden” is er toch iets mis met die persoon en hoef je daar eigenlijk niet om te treuren.
Dat is helemaal waar Rietepietz!
Wegen kruisen om nadien andere kanten op te gaan…..
En wat ooit was, is nog steeds wat ooit was.
Wat ooit was is nog steeds wat ooit was – mooi!
Op een bepaalde manier ontroert me dit.
Dat is erg, dat kwijt zijn. Dat onbegrip.
Je hebt het raak neergezet.
Voor sommigen ga je echt fungeren als opvulling, ja, tijdens de champagnebrunch. Waar is het contact gebleven?
Mooi geschreven en zo verschrikkelijk herkenbaar… :-/ ik herken het. Helaas…
Wat een heftig verhaal, weer. Maar ook zo herkenbaar. Ik denk dat iedereen zoiets wel een keer overkomt in zijn/haar leven. Maar pijnlijk blijft het.
Volgens mij krijgt een ieder daar inderdaad mee te maken en hoogstwaarschijnlijk zijn beide partijen blij dat ze op een gegeven moment afscheid van elkaar nemen. Vriendschap is een soort lekker zittende pantoffel maar zelfs die pantoffel kan slijtageplekken vertonen (probeerde ze diepzinnig.. 😀 )
Treurig, maar het gebeurt inderdaad.
Ja, heel herkenbaar. Mensen groeien uit elkaar. En soms ontdek je dan ineens dat je niets meer hebt met een persoon die ooit heel belangrijk voor je was.
Jammer dat het soms zo gaat. Het is ook heel jammer als je dit met iemand uit je familie meemaakt.
Heel mooi geschreven!
Wat schrijf je toch goed!
Naar aanleiding van jouw reacties op mijn weblog maar eens even een kijkje op dat van jou komen nemen …. en páts! Meteen raak. Ik worstel met eenzelfde situatie. Verbijsterend dat je uiteindelijk zo uit elkaar kunt groeien. Nooit had ik gedacht dat er tussen ons iets kapot zou gaan; dat ging het wel – wellicht herstelbaar, maar toch.
Leuk je hier te zien Christien! Ik kom ook zeker vaker bij je kijken, ik zag heel wat mooie verhalen op je blog.
Raar hè, dat mensen zo uit elkaar kunnen groeien? Misschien heeft het met leeftijd te maken. Als je wat jonger bent let je minder op de minpunten? Ik zeg ook maar wat, ik zou het eigenlijk ook niet weten!
Dank jullie wel allemaal, voor jullie reactie! Nog een heel fijne zondagavond en voor later: welterusten! (en morgen gezond weer op 😀 )
Hardstikke goed
Heel mooi verwoord. Soms kunnen vriendschappen zo maar over zijn na al die jaren, als je geen raakpunten meer met elkaar hebt. Ik spreek uit ervaring.
Grtz Mara
Mooi stukje tekst, treffend geschreven en ook wel herkenbaar. Soms is vriendschap die vriendschap niet meer. Onverklaarbaar gewijzigd in “niets”.
Heftig, herkenbaar en ongrijpbaar, ik blijf het moeilijk vinden.
Het blijft loslaatlastig om vrienden van voorbij die niet meer
passen bij mij (of ik bij hun) daadwerkelijk los te laten.
Mooi geschreven, het raakt me.
Goed geschreven, triest verhaal. Realistisch ook. Het is goed te weten dat dit soort dingen gebeuren. Dat je elkaar soms ontmoet op het snijpunt van twee wegen en dat je weet dat jij een andere weg zal kiezen dan die ander. Het geeft verdriet maar anders kun je niet.
Mijn complimenten Rebelse. Zonder meer!!