© Pixabay country-life-2119027_1280

Vervolg ‘De Hapjespan’

—–Oorspronkelijk bericht—–
Van: Piet Puk [mailto:pietjepuk@gmaill.com]
Verzonden: woensdag 13 februari 2013 16:38
Aan: Lilian

Beste Lilian,

Via via werd me de link van je blog toegestuurd en men benadrukte dat ik vooral het verhaal ‘De Hapjespan’ zou moeten lezen. Waarom ik juist dat verhaal moest lezen was me niet helemaal duidelijk.

 

Via via begreep ik toen weer dat juist dat verhaal gebaseerd schijnt te zijn op mijn persoon. Daarom heb ik dan ook de moeite genomen dat specifieke verhaaltje even te lezen. Ik vond het een vrije gênant en smerig verhaal moet ik je zeggen, en ik distantieer me er ten enenmale van. Ik herken mezelf er ook niet in dus waarom men mij de link van je blog toestuurde is me een raadsel. Desalniettemin wil ik je toch vriendelijk verzoeken dit verhaal te verwijderen. Op de een of andere manier schijnen erg veel mensen mij hier wél in te herkennen en ik heb geen zin om een bron van vermaak te worden voor mijn familie en goede vrienden dankzij jouw stompzinnige gereutel.

P.s.I: De pan, die ik bij mijn afscheid van jullie kreeg, heb ik inmiddels weggegooid. Er kleefden nu teveel onaangename herinneringen aan.

P.s. II:
Ik vind het een grof schandaal dat je zo met mensen omgaat. Misschien, heel misschien heb je me ooit in een ver, grijs verleden betrapt toen ik in gedachten heel even bezig was een klein pulkje weg te halen. Dat jij er echter dit van maakt is stijlloos. ‘Met zijn arm tot aan zijn elleboog in zijn neus’ – weerzinwekkend. Nogmaals: ik verzoek je vriendelijk doch zeer, zeer dringend dit verhaal van je blog te verwijderen. Het viel me bij mijn laatste verjaardag op dat iedereen nu met een hapjespan aan kwam zetten en nogmaals: ik wil niet het mikpunt worden van spot en hoon dankzij jouw gezwam.

Met vriendelijke groet,

Pietje Puk

——————————————–

—–Oorspronkelijk bericht—–
Van: Lilian [mailto:lilian@gmaill.com]
Verzonden: donderdag 14 februari 2013 09:44
Aan: Piet Puk
Beste Piet,

Het spijt me zeer te moeten horen dat er zoveel reuring is ontstaan binnen jouw vrienden- en kennissenkring. Dat was niet mijn bedoeling. Mijn bedoeling was een zeer traumatische en schokkende periode van me af te schrijven. Volgens mijn psychiater, bij wie ik na jouw vertrek nog jarenlang heb gelopen, was dit de beste manier. Nog steeds word ik ’s nachts gillend wakker en realiseer ik me dat de droom, die me wakker deed schrikken, ooit eens een realiteit was.
Het was niet alleen mijn realiteit – het was de realiteit van vele anderen die keer op keer het gegraaf in je neus mochten aanschouwen. Wat er door me heen ging, telkens als jij mijn muis pakte met de hand die kort daarvoor de krochten der beider neusgaten had bezocht, zal je nooit weten. Ook zal je nooit beseffen wat er door me heen ging als je je plakkerige en kleverige hand op mijn schouder legde. Bij onze eerste kennismaking dacht ik dat je een hand vol lijm had, zo moeilijk kwam ik van je los. Je begrijpt misschien nu wat beter waarom ik het verhaaltje geschreven heb en waarom ik het nog even laat staan. Het is helend. Louterend. Mettertijd, over een jaar of 20, zal ik de gruwelijke beelden wellicht van mijn netvlies gewist hebben. Nu ben ik nog even niet zover.

Met vriendelijke groet,

Lilian

P.s.
Het spijt me ook te horen dat je de hapjespan weggegooid hebt. Hij was van een zeer goed merk en je had er een leven lang plezier van kunnen hebben. Dat er wat aan kleefde was hoe dan ook wel het geval neem ik aan.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw