Vandaag was ik in de stemming voor een sprookje. De laatste dagen vliegen de prinsjes en prinsesjes me weer om de oren en ik werd er helemaal door meegesleept.
Het sprookje dat ik wilde schrijven begon zo:
‘Er was eens een land, heel ver hier vandaan. In dat land woonden veel mensen: arme mensen, rijke mensen. Gelukkige mensen, ongelukkige mensen. Gezonde mensen, zieke mensen. Dikke mensen, dunne mensen. Lange mensen, korte mensen. Slimme mensen, domme mensen. Mooie mensen, lelijke – ja ja, nou weet je het wel denk ik.’
Nadat ik deze regels op papier gezet had dacht ik: verhip: dat sprookje héb ik al eens verteld. Ik vond het kennelijk een erg ontroerend en mooi sprookje. Daarom vandaag nog een keer:
——————————————–
‘Er was eens een land, heel ver hier vandaan. In dat land woonden veel mensen: arme mensen, rijke mensen. Gelukkige mensen, ongelukkige mensen. Gezonde mensen, zieke mensen. Dikke mensen, dunne mensen. Lange mensen, korte mensen. Slimme mensen, domme mensen. Mooie mensen, lelijke – ja ja, nou weet je het wel denk ik. Alle soorten mensen woonden in dat verre, verre land. De mensen vlogen elkaar regelmatig in de haren en de scheidslijn tussen arm en rijk werd steeds groter. De kloof leek op den duur onoverbrugbaar en zeker met de komst van een kabinet dat totaal niet opgewassen was tegen zijn taak, namelijk: het land op een gezonde manier besturen, werd de kloof steeds groter.
Miljoenen mensen woonden in dat verre land. De mensen in dat verre land zuchtten onder de torenhoge belastingen en klaagden steen en been over de vreselijke bezuinigingen die het kabinet hen oplegde. Dag na dag kwamen er steeds meer werklozen bij. Elke dag werden gezinnen op straat gezet omdat de mannen en vrouwen hun banen verloren en de hypotheek niet meer konden betalen. De belastingdruk werd steeds hoger en het volk kreunde en steunde steeds luider.
Toch, ondanks al deze narigheid, had het volk een droom. EEN collectieve droom hadden de mensen in dat land. Het was een prachtige, schitterende droom en iedereen – of bijna iedereen dan – had dezelfde droom.
Het volk droomde er namelijk van een familie te adopteren. Die familie zouden ze vertroetelen en verwennen. Ze zouden ervoor zorgen dat het die familie aan niets ontbrak.
‘Nooit zou die familie belasting hoeven te betalen’ sprak het volk. ‘En ze zullen ook nooit hoeven te werken voor de kost. We zullen ze compleet onderhouden en we zullen er altijd zorg voor dragen dat ze van alles tot hun beschikking hebben. Paleizen, vliegtuigen, schepen, treinen en boten: alles wat hun hartje begeert zullen ze van ons cadeau krijgen.’
Zo gezegd zo gedaan. De paleizen werden gebouwd en ingericht, hermelijnen mantels werden vervaardigd en zakken vol goud en diamanten werden naar de paleizen gedragen.
Een enkeling die het waagde te protesteren werd rücksichtslos de mond gesnoerd en ging voor de rest van zijn leven achter de tralies. Dat was een beetje sneu, maar het volk wilde de collectieve droom niet laten verstoren.
Toen het volk eenmaal een familie gevonden had die het graag wilde onderhouden, verwennen en vertroetelen was het heel erg gelukkig.
‘Wat zijn jullie bijzonder!’ riepen ze heel de dag in koor. Ze riepen het zo hard en zo lang dat de familie, die bestond uit heel gewone mensen, uiteindelijk inderdaad zelf ging geloven dat ze door God gezonden waren. De familie werd steeds groter en het volk bracht steeds meer centjes naar hen toe. De belastingdruk werd hoger en hoger maar dat maakte het volk niet uit: dankbaar waren ze, dat ze deze familie mochten onderhouden, intens dankbaar en gelukkig.
Eens in het jaar werd een groots volksfeest gehouden om de familie te herdenken en te bedanken en als er eens iets bijzonders in die familie gebeurde: een huwelijk of zo, dan ging het volk nog VEEL meer betalen omdat het natuurlijk ondenkbaar was dat de familie hun eigen feestjes en partijtjes zouden betalen.
Zo leefde iedereen in dat land lang en gelukkig. Het was mooi. En het was goed. En de familie lachte zich helemaal kapot terwijl het volk juichte en juichte.’
——————————————–
Zeg maar eerlijk: je hebt dit sprookje met tranen in je ogen zitten lezen! Ik ook. Nooit gedacht dat ik ooit nog eens geroerd zou zijn door mijn eigen verhaaltjes, maar nu ben ik dat toch echt. Ik denk dat dit misschien wel het mooiste sprookje is dat ik ooit verzonnen heb. In ieder geval wel het meest hilarische.
22 gedachten over “Een Hilarisch Sprookje”
Een sprookje dat werkelijkheid is. Al die mensen die met vlaggetjes staan te zwaaien langs een route zijn meestal mensen die het minst te besteden hebben. Een leuk grapje maakte wijlen Jos Brink op een jubileum van de toenmalige koningin Juliana. Hij zij: ”Wij worden onderdanen genoemd, dat betekent dat u de bovendaan bent.”
Ze lachen zich kapot?!? Dan hebben we niet lang plezier van hen……
😀
Mooi sprookje 😉
Ach, als je ziet met wat voor gevolg de Amerikaanse president zich verplaatst over de wereld …… dat kost ook sprookjesachtig veel geld
😉
Het kost bakken vol geld en we juichen het nog toe ook. Misschien kan de familie eens een keer wat terugdoen, als bedankje dat wij ze geadopteerd hebben.
haha. Ja inderdaad… Laat ze eens iets terug doen voor het volk.. Of zijn dat het grote feest dat ieder jaar gehouden wordt?
Maar zoals in elk sprookje:
Er waren ook boze slechterikken in het land, die deze familie helemaal niet zagen zitten. Zij wilden liever geen grote uitgebreide familie, maar één enkele persoon, zoals in het land van de goede wijnen, cognac en stinkkaas, waar ze op een speciale manier kussen en in de zomer die grote wielerwedstrijd houden.
Bovendien konden ze die zelf kiezen, dachten ze. En ze zaten er niet levenslang aan vast. En mocht-ie niet voldoen, er was ook nog altijd een
guillotinemanier om hem af te zetten.Dát wilden zij ook. Maar ze kregen geen poot aan de grond. Die in die familie ingetrouwde Argentijnse was zo verblindend mooi, knap en sexy dat ze verslagen in een hoekje zaten te mokken.
Een enkeling stak een bordje omhoog op het inhuldigingsfeest, maar die werd snel gearresteerd en eventjes opgeborgen, tot het feest voorbij was.
Nee, de mensen in het land zouden nog vele miljoenen ’s jaars moeten ophoesten opdat de familieleden lekker konden skieën, of naar de Olympische Winterspelen konden, naar het WK Voetbal gaan en al die leuke dingen meer. Ja, voor Volk en Vaderland natuurlijk! Als je Opperhoofd juicht en Hup Sprookjesland! roept, wie kan er dan nog verliezen?
Letterzetter, ik vind het een prachtige aanvulling op mijn ontroerende 🙂 sprookje!!!
Nou, ik vind het prima hoor. Laat ze maar lekker in dit landje wonen.
Er wonen wel meer prinsen en prinsessen in dat land. Alleen die zijn vermomd als gewone mensen. En dat is maar goed ook. Ik zou het er nog druk mee krijgen.
Love As Always
Di Mario
Gelukkig is onze werkelijkheid wat subtieler. De mensen moeten wel bezuinigingen maar ze komen nog steeds niet om van de honger. De koning en koningin hebben al behoorlijk ingeleverd en verdienen stukken minder dan menig TV artiest, zakenman of de gemiddelde crimineel.
Als we dat sprookje nu werkelijk staande willen houden moeten we naar landen als Brazilië. Daar leven de keizers van de coke en rond de armen wordt een vijf meter dikke muur opgetrokken opdat de armoedzaaiers zich niet kunnen vermengen met de meer vermogenden. Stel je voor dat we hun ellende zouden zien tijdens het WK voetbal. In Nederland wordt vaak gemopperd. Maar de ellende zit elders.
En nee, ik heb niet gehuild ondanks het feit dat het een mooi, cynisch sprookje was.
Soms denk ik dat ik de enige ben die zo denkt. Vooral op een dag als gisteren waarop dat het hele gebeuren me bijna aan hersenspoeling deed denken –> De koning, koningin en de prinsesjes wuiven, het volk juicht en viert feest. De kranten staan vol juichende oranje berichten en ook de tv laat een eenzijdig aanbod zien. Als je de leuke koopjes van de koningsmarkt even vergeet en heel even wat afstand neemt, zie je dat het toch eigenlijk wel een beetje eng is.
Ik zou niet willen ruilen, al was het maar om die ene dag per jaar van grijnzen tot je kaken er pijn van doen, koekhappen, sjoelen, wc-pot werpen, etc, etc. Toegezwaaid worden door idioot uitgedoste mensen, die kennelijk allemaal van dezelfde akelige kleur houden… Nee, mij niet gezien.
Maar je hebt het weer kleurrijk beschreven!
Sommige sprookjes blinken uit in treurnis.
De meeste sprookjes bestaan jammer genoeg door de werkelijkheid.
Mag ik jou verwijzen naar mijn blokje over mijn Koningin Sayasiri van gisteren?
Vriendelijke groet,
Ik ben er nog niet aan toegekomen Rob, zal morgen jouw blokje bekijken!
🙂 zou zo naar de Efteling willen gaan…….
Niet met tranen in m’n ogen gelezen maar met een bewondere glimlach omdat ik een metafoor altijd goed kan waarderen.
Met vlaggetjes langs de kant staan wuiven is niet zo mijn stijl maar toch heb ik er niets op tegen om deze familie te onder houden.
Alle alternatieve mogelijkheden kosten óók handen vol geld en deze oplossing is “duurzamer ” zolang deze familie “z’n werk” werk zo betrokken doet als de laatste decennia gebeurde.
Ik ben alleen maar blij dat mijn familie destijds niet gekozen is voor deze job, ik zou het voor meer dan het dubbele nóg niet willen doen.
Met een glimlach gelezen. Raak!
Maar ach, het verbroederd.
We horen dan toch weer ergens bij?
Geloof maar dat het volksfeest in zijn huidige vorm blijft bestaan.
En heel het land kleurde oranje 🙂 :-), wij onderhouden ook zo’n familie in het zwart 🙂 🙂
Hartstikke leuk sprookje, omdat ik het zo knap vind dat jij alles hebt omgedraaid, waardoor het er een stuk gezelliger uitziet. Gewoon door blijven gaan met vieren. Of het nou Konginnedag of Koningsdag is…
Liefs Kakel
Het blijft een geweldig sprookje!