De Surinaamse schrijfster Karin Amatmoekrim schijnt het gezegd te hebben en ik ben het helemaal met haar eens: ‘mensen die een schrijfster in de familie hebben, hebben pech’.
Het is soms echt een beetje lastig
Vriendin A denkt dat het over háár leven gaat als ik schrijf over een man die vreemdgaat. ‘Kijk je uit wat je op je blog zet?’, vraagt ze. ‘Ik wil niet dat mensen weten wat zich in mijn leven afspeelt op dit moment. Niemand weet het en dat wil ik graag zo houden.’ Dat letterlijk een iéder het weet ga ik haar niet vertellen maar dat is niet het punt. Het punt is: als ik schrijf over een ontrouwe man dan denkt vriendin A direct dat het over HAAR man gaat. Er zijn toch miljoenen ontrouwe mannen? Net zoals er miljoenen ontrouwe vrouwen zijn maar toch: als ik schrijf over een ontrouwe vrouw die jarenlang een minnaar erop nahield raakt vriendin B weer in de stress.
Als ik schrijf over een vrouw die dol is op hazelnoottaarten dan leest mijn moeder het stukje dubbel aandachtig omdat ze dol is op hazelnoottaarten en naarstig op zoek is naar een punt van herkenning in betreffend stukje en dan heb ik het nog niet eens over mijn stukjes over De Doordouwers. Bijna een ieder in mijn omgeving is ervan overtuigd dat Hendrik-Jan gebaseerd is op manlief en Afke zo af en toe op mezelf. Mensen willen kennelijk graag een referentie hebben, willen graag verhalen kunnen plaatsen en ergens is het misschien wel verklaarbaar. Zo werkt het kennelijk.
Al met al is het soms verdomd lastig en er zijn momenten dat ik denk: ‘dit verhaaltje schrijven doe ik maar niet want ‘stel dat vriend C zich hierin herkent’.’ Met die gedachte kan ik mijn blog natuurlijk wel opdoeken en toch ben ik dat niet van plan.
Om compleet anoniem te gaan bloggen leek me wel wat. Dan zou ik ook een andere naam zoeken want ‘Rebelse Huisvrouw’ vind ik op de een of andere manier toch niet echt opwindend klinken. Toch doe ik dat ook weer niet. Het zou betekenen dat ik zwicht voor een eventueel scheef oog van mijn omgeving en dat lijkt me geen goed idee. ‘Schrijven betekent: geen rekening houden met wat anderen van je denken’, las ik laatst ergens en ik denk dat dat het beste uitgangspunt is. De hevig gepassioneerde erotische scenes, however, laat ik nog even liggen. De vrienden van mijn ouders zouden misschien mijn ouders erop aankijken en dat vind ik wat sneu 😀
Hoe dan ook lieve mensen: mijn blog gaat niet over jou. Ook niet over U. Mijn blog gaat over mensen in zijn algemeenheid. Het gaat over typetjes en situaties die we allemaal wel kennen of waar we over gehoord hebben. Mijn blog gaat over wat zich daar buiten afspeelt. En soms, heel af en toe, gaat er een stukje over mezelf :-D. Meer niet.
———-
P.s.
Reacties zijn weer aan. Achteraf vond ik het toch geen goed idee en Lou overtuigde me al helemaal.
45 gedachten over “Over Herkenning en andere Ellende”
Ja zeg…het gaat niet over Mij 😉
Doe lekker je ding “zoals de lezer is vertrouwd hij/zij , zijn /haar schrijver/ster”. :–P
Daar heb je helemaal gelijk in Laura. Ik blijf gewoon lekker ‘mijn ding’ doen, dan komt het vast allemaal goed. Een goed weekend!
Awel dat zou echt een probleem zijn bij mij….ik zou wel een boek willen schrijven, maar ik zou alleen kunnen vertellen over echte mensen, die ik dus echt ken….en die zouden dat niet leuk vinden, denk ik…..zeg en over die reacties….ik lees wel meestal, maar heb niet altijd tijd om te reageren….
Groetjes
Vee
Weet je wat het is Vee: als je een verhaal schrijft over mensen is er altijd wel iemand die zich daarin herkent, ergens ter wereld. Daar kun je geen rekening mee houden!
Een goed weekend!
Dat is de reden dat ik niemand in mijn omgeving mijn blogadres geef. Er zijn er een aantal bij die een inspiratie zijn. Vaak maak ik er karikaturen van die voor vreemden grappig zijn, maar bekenden herkennen zich daarin en zijn minder geamuseerd. Voor een paar mensen heb ik een apart blog waar ik stukjes publiceer die wel geschikt zijn. Ik dacht vanmorgen meteen dat je je reacties weer zou openstellen. Het is volgens mij niks voor jou om je deur dicht te doen.
Ja, achteraf was dat ook misschien handiger geweest EJW, maar toen ik met bloggen begon dacht ik: stel dat ik ooit internationaal doorbreek, dan blijf ik toch ook niet anoniem??!!? 😀 😀
Een goed weekend!
jij ook!
En verder kun je er aan toevoegen: wie de schoen past trekke hem aan.
Dat is voor mij ook een probleem, daarom hou ik mijn blog nu ook geheim voor mijn omgeving. En wie nu nog de moeite doet het te vinden bekijkt het maar. Zolang je geen namen noemt kan alles voor iedereen op gaan, of in ieder geval voor meerdere mensen. Of volkomen fictief zijn!
Dat is waar Margo, dat bedacht ik me uiteindelijk ook: wie de schoen past trekt hem aan. En ook dacht ik: als mensen mijn verhalen niet leuk vinden moeten ze vooral niet bij me lezen! Als ik op tv iets zie wat me niet bevalt zap ik toch ook gauw verder? Het is zo simpel allemaal. Een goed weekend!
Het verbaast me elke keer weer dat mensen denken dat er over hen geschreven wordt op een blog.
Ik geloof dat het komt omdat ze zelf te weinig lezen, of gelezen hebben. Ik lees me te pletter, en geen blogs maar boeken, die pakken papier zonder plaatjes en alleen maar lettertjes (of hun elektronische variant, het e-book). Je leert daarmee je fantasie te ontwikkelen en diezelfde fantasie naar believen te kunnen aan- of uitzetten.
Lezen helpt. Echt.
Als schrijver ben jij de enige die bepaalt hoe, wat, over wie en wanneer je schrijft.
Punt.
Overigens, de vandaag overleden Hugo Brandt Corstius bewonder ik nog steeds om zijn schitterend taalgevoel en zijn toepassing daarvan, zijn columns en polemieken.
‘Het scherpste wapen dat ik ken, is het puntje van een snelle pen’ was zeker op hem van toepassing.
Ik weet niet wat het is Letterzetter. Het zou inderdaad kunnen omdat die mensen te weinig lezen, er zit iets in. Overigens schiet veel en vaak lezen er bij mij momenteel ook wel in hoor – alleen maar ’s avonds in bed, voordat ik ga slapen heb ik daar de tijd voor. Momenteel worstel ik me weer door ‘De Avonden’ heen maar af en toe denk ik: tja.
Hugo Brandt Corstius – sommige mensen zijn goochelaars als het op taal aankomt. Ik wou dat ik dat talent had. ZO te kunnen spelen met woorden en zinnen, heerlijk! Ik las laatst ook het gedicht van Vroman: ‘De Twee Gedachten’ – en ook toen dacht ik: hoe kom je erop? Zo knap, zo leuk. Bij elke zin valt er wel wat te ontdekken.
En van ‘Vrede’ val ik altijd even stil, zo mooi…
‘kom vanavond met verhalen
hoe de oorlog is verdwenen
en herhaal ze honderd malen:
alle malen zal ik wenen’
Een goed weekend!
Het feit dat de reacties aanzijn bewijst maar weer eens dat de stukjes niet over mij gaan, anders had ik hier urenlang kunnen debateren met je dat je het stukje over mij moest verwijderen. Nee hoor, zonder kul. Ga lekker schrijven en de mensen die zichzelf herkennen, die hebben fantasie genoeg. Maar dat moet natuurlijk ook wel als je zelf jarenlang een minnaar erop na houdt of het goedkeurd dat je man loopt te rotzooien. Trouwens… misschienmoet ik toch maar eens afspreken met je moeder.. want die taartjes zie ik ook wel zitten.
Love As always
Di Mario
Ik was van plan om moeder straks even te bellen, ik leg het meteen aan haar voor 😀
Die reacties uit is alsof iemand tegen me zegt, je moet een kwartier je mond houden. En dat terwijl je heel graag iets wilt zeggen, ik kreeg het er een beetje benauwd van, maar dat is nu weer over hoor. 🙂
Ja, dat vond ik toen ook. Alsof je aan het praten bent en zegt: ‘ik wil alleen maar praten en vertellen en het enige dat jij moet doen is luisteren, meer niet.’ Ik kreeg het er zelf ook benauwd van! Een goed weekend!
Dan ben ik een illusie armer, ik dacht dat ik wel de moeite waard was om over te schrijven 🙁
Dat ben je beslist Appelvrouw. Ik heb al iets in de pen…:-D
Ik moest er nog aan denken dat al zou jij onder een andere naam gaan bloggen
je echte fans je zo herkennen! Sommige mensen verraden zich aan hun stijl 🙂
Ja, dat zou inderdaad de pest zijn Appelvrouw, dat bedacht ik me ook. Of ik zou totaal van schrijfstijl moeten veranderen en dat is eigenlijk niet te doen!
Je schrijft gewoon zo goed dat mensen zich er in herkennen! Dat is eigenlijk een groot compliment. En je legt het nu netjes en duidelijk uit. Het werk van een schrijver komt toch uit het hoofd, en door het leven komt daar van alles in, waar men dan uit put. Zoiets.
Ach ja, uiteindelijk hebben we in ons hoofd allemaal wel een doolhof vol verhalen zitten. Ogen dicht en wandelen maar! Een goed weekend René!
Ik ben blij dat je reacties weer aan staan!
Anders kan ik toch niet laten weten dat ik het hardgrondig met je eens ben of juist niet? trek je van niemand iets aan en schrijf lekker door, daar ben je goed in.
Wij lezen het graag!
Fijn weekend!
Dat is leuk om te horen Petra en inderdaad: ik krabbel gewoon lustig verder! Jij ook een goed weekend!
Ha, gelukkig staat de reageerknop weer aan. Blijf alsjeblieft gewoon lekker schrijven, over wie of wat dan ook. Als mensen zich aangesproken voelen, jammer dan. Zolang je ze niet met naam en toenaam, adres, telefoonnummer aanduidt, niks aan de hand.
Als ik over personen schrijf die ik ken, duid ik ze aan met een initiaal. Wanneer ik dat niet doe, kan het over iedereen gaan en hoeft men zich niet aangesproken te voelen.
Gisteren voelde ik me zo gefrustreerd dat ik niet kon reageren op mankeren!!!
Het kan namelijk op twee manieren:
“Wat mankeer je”? Dit kan een dokter vragen, wanneer je, bijvoorbeeld met keelpijn, op het spreekuur komt.
Maar sla je de boel in de wachtkamer kort en klein, omdat je te lang moet wachten naar je zin, dan kijkt hij om een hoekje van de spreekkamerdeur met de opmerking: “Hé, wat mankeert je?” In het eerste geval is ‘je’ het onderwerp, in het tweede geval ‘wat’.
Benieuwd over wie je volgende stukje gaat! 😉
Ja, dat lijkt me ook het beste Corline: gewoon doorgaan met schrijven en net wat je zegt: als ze zich aangesproken voelen is dat jammer.
Dank voor je uitleg over ‘mankeren’ – ik vroeg me altijd al af hoe dat nou precies zat. Voor mijn gevoel was het taalkundig nooit goed om te roepen: ‘wat mankeert je?’ (terwijl ik dat toch wel deed natuurlijk, want anders klinkt het idioot) maar nu is het me een stuk duidelijker.
Nog een goed weekend!
(En ja, over wie m’n volgende stukje gaat weet ik nog niet. Vast weer over iemand uit m’n kennissenkring 😀 😀 ) (Dat is een grapje!)
Ik herken natuurlijk mezelf onmiddellijk in de stukjes wanneer je het over mij hebt…;-)
Als “fictie” “frictie” geeft lijkt dat me niet jouw probleem.
Natuurlijk zijn héél veel onderwerpen maatschappelijk veel voorkomend en kan een grote groep lezers zich erop aangesproken voelen, ik zou zeggen “doe er iets mee” wanneer je je aangesproken voelt !
Ik wist wel dat je jezelf direct zou herkennen in sommige stukjes Rietepietz! Maar dat zijn natuurlijk de stukjes waarin het heb over de leuke, vrolijke vrouw! Nog een goed weekend!
Jammer, dat je blog niet over mij gaat (ik, als in center of the universe, dacht dat natuurlijk wel steeds 🙂
Ben nu wel benieuwd naar die erotische scenes.
Ook dat laatste was met een knipoog bedoeld. (Tssss, ik word ook een beetje neurotisch nu mensen soms m’n teksten zo letterlijk op gaan vatten…)
Dat begreep ik heus wel hoor Mammalien! Letterzetter is in elk geval alvast begonnen met de erotische scenes, dat is wel moedig van hem. Wie weet volg ik nu vanzelf want je weet het: als het eerste schaap over de dam is… 😀
Een hoofdrol met lichaamstaal
velen denken
dat ze
de hoofdrol spelen in gefluisterde verhalen
schimmige sterren in vrij donkere nachten
terwijl thuis de figuranten op hen wachten
tot ze toevallig
een scene zien
die waarborg staat voor uitverkochte zalen
Lenjef 🙂
Ik begrijp heus wel hoe het werkt bij sommige mensen. Ik heb er zelf namelijk ook last van. Telkens als ik ‘Gone with the Wind’ zie denk ik: ‘hee, die film gaat over mij’. Ik herken mezelf helemaal in Scarlett O’Hara… 😀
Je hebt weer mooi gesproken Lenjef!
Een goed weekend!
Ik had nog geeneens gemerkt dat de reactieknop verdwenen was. Maar ben sowieso blij dat ‘ie er weer is 🙂
En waarom denken mensen altijd dat het over hen gaat? Omdat het dagelijkse, herkenbare dingen zijn die iedereen beleeft. Dus als jij schrijft over een ontrouwe man en vriendin A heeft zo’n man, dan kan ik me voorstellen dat het vriendin A een beetje heet onder de voeten wordt haha!
Maar goed, één van de redenen waarom ik anoniem blog is daarom. En dan (be)schrijf ik nog geeneens hevig gepassioneerde, erotische scenes. Hm … idee! 😉
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar eh… herkenbaar. 😉
Haha, ja zo slaat een stukje altijd op iemand. Maar idd gewoon jezelf blijven bij het bloggen. De enige oplossing!
En ik mij maar afvragen hoe je alles wist, zucht van opluchting dat ik het toch niet ben 🙂
Ik ben toch meer gaan nadenken over wat ik schrijf omdat zovelen in het verzorgingshuis waar mijn pa woont meelezen. Ik zou veel meer kunnen schrijven maar hou wijselijk mijn mond, denk dat dat uiteindelijk in zijn voordeel is. En verder denk ik bij jou vaker: ‘hé, dat gaat over mij’ 🙂
Haha Inge! Volgens mij hebben wel meer mensen dat! Nog een fijne zondag!
Als een blog(st)er telkens moet nadenken over wat hij/zij zoal oreert is het slecht gesteld met de kansen om ruimte geven aan opborrelende verhalen. Ik schrijf ook mijn leven lang al, mocht publiceren in boeken en bladen, ben me bewust dat je soms even moet nadenken voor je met namen of herkenbare situaties gaat smijten. Dat is vaak niet zo handig, behalve als het een doel dient. Een appeltaart etende tante of gierige oom mogen zich herkennen. Een jaloerse echtgeno(o)t(e) is wellicht minder handig. Maar het mag je nooit afremmen vind ik. Wat die reacties betreft, alleen maar over de heg smijten bij lezers is vaak het begin van het eind qua meelezen. Mensen willen nu eenmaal hun mening ventileren en dat is het waarom alles draait bij bloggen. Afstemmen of wat je schrijft ook binnenkomt is soms best leuk…toch???
Klopt ja, helemaal mee eens. Herkenbare situaties is een enorm rekbaar begrip want er zal altijd ter wereld iemand zijn die zich in bepaalde stukjes herkent dus ja, daar kun je onmogelijk rekening mee gaan houden. En over de reacties: ook dat is zo. Het wordt anders een vreemdsoortige monoloog en dat is niet de bedoeling.
Nog een fijne zondag!
Dank allen, voor jullie leuke en gezellige reactie en nog een fijne zondag!
Ik schrijf alleen over mezelf 🙂 en of dat mensen dat nu leuk vinden of niet,.ze moeten niet komen lezen, wel leuk dat jouw reacties weer aanstaan, maar ik begreep het punt erachter wel, je wordt beïnvloed door de reacties,…..
Ach… Schrijf wat je wilt, in de ogen van anderen doe je het toch nooit goed…..
Ze zoeken toch altijd naar een soort spiegel voor zelfreflectie, in dit geval jouw schrijfsels.
Het is af en toe lastig. Maar toch vind ik dat een schrijver volkomen vrij moet zijn te vertellen wat hij wil. Hoewel het toch niet al te moeilijk moet zijn bepaalde zaken te camoufleren en een wat andere richting op te sturen. Niemand is gebaat bij de zuivere waarheid, wel met een mooi gecomponeerd verhaal.l
En als iemand dan toch zichzelf in een verhaal ziet, tja, dat is dan toch niet zo heel erg. Een ander kan dat nauwelijks weten.
Overigens heb ik al een paar keer over jou geschreven maar je hebt er volgens mij niets van gemerkt. Heb ik het toch aardig verbloemd niet? 🙂
Waren dat de verhaaltjes over de neurotische vrouw Plato?!? Hmmmm….. 😀