Le Malade imaginaire, bron: Wikimedia Commons

De Hypochonder

Een hypochonder moet niets mankeren. Dat is echt heel erg slecht voor het gestel van een hypochonder. Jurgen Rayman schijnt het ook te zijn, een hypochonder, en die heeft exact verwoord wat er bij mij in het dagelijkse leven ook gaande is:

‘Ik ben mijn dokters beste vriend
aan mij heeft hij immers een Corvette verdiend’

Beter had ik het niet kunnen verwoorden. Mijn huisarts heeft meerdere Corvettes aan me verdiend en ettelijke jachten aan de Middellandse Zee. Bij elk hoestje, schrammetje of bultje zit ik alweer krijsend in de wachtkamer en de blik van mijn huisarts wordt de laatste tijd steeds meewariger. Toch neemt hij me steevast serieus waar ik hem bijzonder dankbaar voor ben en telkens als ik weer een goede uitslag krijg van het een of ander gun ik hem nog veel meer Corvettes.

Zo strompel ik als hypochonder dus soms wat moeizaam door het leven. Ondertussen ben ik zelf een halve arts omdat ik constant aan het Googelen ben naar wat ik allemaal onder de leden zou kunnen hebben. Elke medische encyclopedie is voor mij uitgekauwde koek en van elke ziekte weet ik wel wat de symptomen zijn, iets wat mijn hypochondrie natuurlijk niet beter maakt. Eigenlijk wil ik gewoon een pil tegen hypochondrie, dat zou het allerbeste zijn voor mij. Zeker op dit moment.

Vorige week moest ik namelijk een mammogram maken. Ik zag er erg tegenop want het is geen pretje, zo’n mammogram, maar manmoedig doorstond ik deze pijnlijke gebeurtenis.
De uitslag kon ik direct de volgende dag halen. Routine voor mij, want ik krijg elk jaar een mammogram en elk jaar is de uitslag goed. Dit jaar dus niet. Ai! Dat zie je niet aankomen.
‘Kalkspatjes’ vertelde mijn vriendelijke chirurg, ‘en aan een kant begint het al te clusteren.’

De komende week krijg ik een MRI en een punctie en de week daarop krijg ik de uitslag. Zo een periode van wachten is voor normale mensen al zwaar maar voor een hypochonder is het extra zwaar! Met klotsende oksels verliet ik de kamer van de vriendelijke arts en sindsdien klotsen ze nog steeds. Het worden 2 zware weekjes en de wijnfles heb ik nu dus permanent aan de mond. Dat helpt nog enigszins.

Omdat mijn ouders het nodige meegemaakt hebben het afgelopen jaar in verband met het heengaan van mijn lieve broer besloot ik niets van de kalkspatjes te vertellen. Dat leek me wel het beste. Dit hield ik enkele dagen vol. Toen belde mijn moeder. Ik zat op dat moment net weer midden in een stevige hyperventilatieaanval en het kostte me de nodige moeite redelijk normaal over te komen. Lang hoefde ik niet mijn best te doen want het gesprek was gauw afgelopen.
‘Papa en ik gaan nu naar de Eerste Hulp’ vertelde moeder gehaast. ‘Pa heeft een hartslag van 40 per minuut en moet zich direct daar melden van de huisarts.’

Dat was een paar daagjes geleden. Pa ligt ondertussen nog in het ziekenhuis. En ik hyperventileer meer dan ooit tevoren. Tussen enkele hyperventilatieaanvallen door vertelde ik mijn moeder maar meteen wat er met mij, haar dochter, aan de hand was want in mijn poging te doen alsof alles goed ging begon ik steeds warriger en onsamenhangender te klinken.

Wanneer mijn vader naar huis mag is nog niet duidelijk en mijn uitslag krijg ook ook pas over 2 weken. Hoe kom ik deze twee weken door? Ik heb geen flauw idee. Al met al is me een ding helemaal duidelijk:

‘Een hypochonder heb je er zó onder.’
Daar ben ik het levende bewijs van.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw