Bron: Pixabay

De Eenzame Vrouw

Met al zijn kracht duwde hij haar tegen de muur. ‘Takkewijf!’ hoorde ze hem schreeuwen. Haar rug raakte het beton met een doffe plof en een diepe zucht ontsnapte aan haar lippen, onwillekeurig voortgestuwd door de reflex van haar geschokte ruggengraat.

Hij had haar zo hard geduwd – het was bijna alsof hij haar als een lappenpop door de lucht gegooid had – dat het voelde alsof haar hart naar buiten geslagen werd. Als ik geen ribben had was dat waarschijnlijk nog gebeurd ook dacht ze en terwijl ze als een bevend hoopje mens op de grond in elkaar zakte merkte ze dat ze bijna moest glimlachen om die gedachte.

‘Verdomme!’ riep hij toen hij enkele tellen later bij haar neerknielde. ‘Shit! Het spijt me! Het spijt me! Ik had dit niet mogen doen. Ik… O God’. Hij pakte haar vast en wiegde haar. ‘Dat was niet de bedoeling’.

Ze hoefde de blauwe plekken op haar schouders en armen niet te zien om te weten dat ze er waren. Ze hoefde niets te zien om te weten dat haar lichaam van top tot teen beurs en gekneusd was. Om te weten dat hij ze had veroorzaakt, die blauwe plekken en kneuzingen. Met zijn handen. De handen waar ze zo van hield. Waar ze zo graag door aangeraakt wilde worden.

Iets in haar zei dat ze het moest verachten. Iets in haar zei: ‘Dit is niet goed’. Maar een ander deel van haar was bijna dankbaar voor die aanraking. Zolang hij haar aanraakte, op wat voor manier dan ook, wist ze dat ze bij hem hoorde. Toen hij haar in zijn armen nam voelde het alsof hij prikkeldraad om haar heen spande. ‘Het spijt me zo’ bleef hij herhalen. ‘Het spijt me zo verschrikkelijk’.

Ze kon niet huilen. De verzengende pijn die door haar lichaam joeg wakkerde opeens een ongekende boosheid aan die via haar aderen en longen wilden ontsnappen. Ze zei geen woord terwijl ze luisterde naar holle, zinloze excuses.

Ze dacht aan de keus waar ze voor stond. Als ik bij hem wegga ben ik alleen dacht ze. Ze huiverde bij de gedachte. ‘Alleen-zijn’ – zo bang was ze voor het ‘alleen-zijn’, voor een leven zonder hem, dat ze dit tegen elke prijs wilde voorkomen. Zelfs al kostte het haar haar eigenwaarde. Haar zelfrespect. Haar identiteit. En bijna haar leven. Ze veegde een straaltje bloed bij haar mondhoek weg en maakte zich voorzichtig los uit zijn omhelzing.

Ze hoorde hem vanuit de verte snikken. ‘Ik hou van je’ snikte hij schor. Ze knikte. Ze wist wat ze moest doen. Er was niets meer tussen hen. ‘Het zal nooit meer gebeuren’ fluisterde hij.
‘Ik weet het’ knikte ze. Ze veegde een traan weg en keek hem met een doffe blik aan. Hij pakte haar hand en ze kromp ineen. ‘Zullen we dit maar weer gauw vergeten? Zullen we overgaan tot de orde van de dag en…’

‘Ja’ knikte ze terwijl ze zich opeens eenzamer dan ooit voelde. ‘Ja. Dat lijkt me het beste’.
Ze probeerde iets te voelen maar ze voelde behalve een loodzware eenzaamheid die zich voor eeuwig in haar genesteld had en zich tot in lengte der dagen voor haar uitstrekte helemaal niets. Toen ze opstond om de scherven op te ruimen – in zijn woede had hij een vaas naar haar gegooid die haar ternauwernood gemist had – drong het beetje bij beetje tot haar door dat zelfs dat ‘niets’ uiteindelijk veel meer was dan alles wat er ooit tussen hen geweest was. Het gaf niet. Het gaf allemaal niet. Goed beschouwd was dat ook niet belangrijk. Het enige dat telde was: ze was in elk geval niet alleen.

————————-

Dit verhaal is ook te lezen op Hoe Vrouwen Denken

27 gedachten over “De Eenzame Vrouw”

  1. Dit soort vrouwen wekt bij mij slechts neigingen om ze aan hun haren naar een ander leven te slepen. Maar dan moeten ze dat wel willen. Die kerel moet drie weken lang bewerkt met een ijzeren wok. Met jou alles goed, Rebelse? Ik bedoel: je hebt het wel erg goed beschreven 🙂

      1. Zeker wel, ik raad altijd een wok(pan) aan met een bepaalde zwiep er in. Je kunt namelijk niet hard genoeg optreden tegen dit soort errug nare mannen, want anders begrijpen ze het niet. 😉

  2. Als zoiets vaker gebeurt verlies je ook de moed om stappen te zetten, je raakt verward omdat de ander je eerst slaat en daarna huilt alsof hij slachtoffer is. Je psyche raakt volkomen in de war. Het is niet van het een op het andere moment, na de eerste keer denk je: als dit nog eens gebeurt ga ik weg. En na de 2e keer denk je hetzelfde. Maar na de 3e keer ben je niet meer in staat voor jezelf op te komen. Daar kan niemand van buitenaf invloed op uitoefenen want je hebt een muurtje opgebouwd en vaak begint dan het liegen tegen de buitenwereld (van de trap gevallen) en wordt de dader beschermd, niet om hem, maar om onszelf te beschermen tegen mensen die zo goed weten wat je moet doen maar niet invoelen hoe labiel je geworden bent. En die druk van buitenaf kunnen we er niet ook nog bij gebruiken.

  3. Een trieste realiteit… ik zou zo ver mogelijk weglopen en alle bruggen verbranden. Misschien wel nadat ik eerst met die wokpan op zijn kop sloeg…

    Helaas is dat niet voor iedereen mogelijk. Wat als je geen geld hebt, geen vrienden, geen familie…? Ook denk ik dat Appelvrouw gelijk heeft…

    Het moet trouwens niet eens gaan over fysiek geweld, het psychisch gemartel, getreiter, de manipulatie komen ook veel voor. Ook van vrouwen t.a.v. mannen trouwens…

    1. Volgens echtgenoot komt het bijzonder vaak voor ja, het gesar en getreiter van vrouwen naar mannen toe. Hij werpt meestal een veelbetekenende blik op me als hij dit zegt. Weet nog steeds niet precies wat hij daarmee bedoelt 😉 😀

  4. Wat een inspirerende tekst, ik ben benieuwd hoe vaak dit voorkomt. In Nederland moet dit toch ook aan de orde van de dag zijn?

    Ik had nog wel een opmerking over een stukje. Een uitgesproken zin schuif je tussen de apostrofs, een ‘denk ik’ niet. Dus zo: Als ik bij hem wegga ben ik alleen, dacht ze. Of ‘Het zal nooit meer gebeuren’, fluisterde hij.

  5. Wat heb je dat weer realistisch op papier gezet. Ja, ik ken ze ook. De vrouwen, de koppels èn de ervaring helaas. Een relatie is -in het begin- nooit alleen maar slecht, zolang er ook nog leuke momenten zijn is het heel moeilijk om afscheid te nemen. Niet alleen van je partner, ook van je huis, vrienden, huisdieren, luxe leventje.om het nog maar niet te hebben over de consequenties voor je evt. kind(eren).
    Zo’n stap vergt heel veel moed. Moed /puf die je misschien helemaal niet meer hebt. Zeker niet als het bij meerdere partners is voorgekomen. Dan ga je nog denken dat het toch niet uitmaakt: bij de volgende partner zal het toch ook weer gebeuren?
    Vaak zijn deze vrouwen in hun jeugd ook al geslagen. En meestal vallen narcisten op dit soort lieve, vergevingsgezinde en goedgelovige vrouwen die hun held meestal niet van het voetstuk willen smijten waar ze hem op geplaatst hebben.
    Want: wat dan? Vergeven maakt de zaak een stuk makkelijker, denken ze.

    Enzovoort dus.

  6. Achter zwijgende muren

    na de huwelijksnacht
    veranderden gauw
    zijn zachte strelingen in harde slagen

    ze ontdekte met blauwe ogen
    dat hij haar niet kon gedogen

    hij mepte
    de liefde uit een vrouw
    die zich afsloofde om hem te behagen

    Lenjef 🙁

  7. Heel goed geschreven! Waardoor zou het toch komen, dat deze vrouwen de grootste moeite hebben om uit zo’n wrede, uitzichtloze situatie te breken. Met de slagen wordt er een soort van afhankelijkheid ingeramd. De combinatie van meppen en janken (de man) heeft misschien ‘a strange effect’ op het brein. Wie weet welk stukje van het oerbrein wordt aangesproken?

  8. Prachtig geschreven. Ik probeer me te verplaatsen in haar situatie. Haar beslissing te blijven om niet alleen te zijn is voor mij onbegrijpelijk, al weet ik dat het gebeurt. Met zo’n begin kan dit het scenario zijn voor een prachtige en indrukwekkende speelfilm. Het vervolg lijkt me zeer heftig…

  9. Vreselijk triest. Je hoort weleens zeggen: ”Ze kunnen niet met maar ook niet zonder elkaar.” Gevangenen zijn het die voor de buitenwereld vaak een normaal leven leiden

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw