‘Mijn liefste echtgenoot’, schreef Agnes op een koude regenachtige avond in haar dagboek. ‘Ja, ik weet dat ik je niet meer ‘mijn echtgenoot’ mag noemen, we zijn immers uit elkaar maar toch: het voelt zo vertrouwd om dat te zeggen en te denken! Het is ook niet vreemd natuurlijk: je bent zo lang mijn echtgenoot geweest en het feit dat je dat niet meer bent is op de een of andere manier nog steeds een beetje wennen’.
Agnes slikte en keek naar de foto op haar bureau. Een lachende man en vrouw blikten gelukkig de camera in. ‘Een beetje wennen’, fluisterde Agnes. ‘Nou, dat is wel het eufemisme van de eeuw denk ik’. Ze pakte de foto op en keek in de vrolijke bruine ogen van haar ex-echtgenoot. ‘En dan te bedenken dat je toen al die affaire…’
‘Niet aan denken’, hoorde ze zichzelf mompelen. ‘Niet aan denken. Maak af wat je aan het doen bent en ga naar bed’. Ze zette de foto neer en wierp een verwijtende blik op de lachende man.
‘Niet zo kwaad kijken!’ leken die lachende ogen te zeggen. ‘Ik beloof dat ik voor altijd van je zal houden. Ik beloof dat ik je altijd trouw zal zijn en je nooit zal bedriegen’.
Agnes keek de man op de foto droevig aan. ‘Je hebt je belofte niet erg goed weten te houden hè?’
‘Ik vind het een eer dat je me voor je bruiloft uitgenodigd hebt’ schreef ze verder. ‘Je bent belangrijk voor me Ag, je hoort erbij’ zei je. ‘Ik vind dat zo lief van je! Van jullie beiden trouwens! Ik ben blij dat je aanstaande me mag – ik ben blij dat we onze scheiding in goede harmonie hebben geregeld. ‘Dat was belangrijk’ zei je. ‘Voor ons en al helemaal voor de kinderen’.
Bij deze zin stopte Agnes even met schrijven. Ze had zich met hand en tand tegen de scheiding verzet. ‘Ik wil mijn gezin bij elkaar houden’ had ze hem gesmeekt. ‘Ik vind het goed dat je een ander hebt als je maar bij mij blijft’. Agnes huiverde toen ze aan die tijd terugdacht. Zelfs het feit dat ze hem voor de rest van hun huwelijk carte blanche gaf was niet voldoende geweest om hem vast te houden.
‘Je had gelijk’ schreef ze verder. ‘Dat was inderdaad belangrijk voor onze kindjes, een scheiding in goede harmonie’.
‘Goede harmonie!’ Agnes glimlachte spottend. Het was dankzij kalmerende middelen en een goede therapeut dat ze hem uiteindelijk losliet maar of dat gevoelsmatig in Goede Harmonie geweest was? Nou nee, dat idee had ze absoluut niet.
‘Ik ben blij om te zien dat de kinderen het goed kunnen vinden met je aanstaande. Wat heet: ze zijn dol op haar! Ik zal er altijd zijn voor jou en je vrouw (je vrouw: wat klinkt dat idioot!), dat beloof ik. Morgen zal ik het glas heffen op jullie huwelijk. Ik zal jullie een lang en gelukkig leven toewensen met veel gezondheid en voorspoed. (Okay, ik ga een beetje cheaten: ik houd m’n vingers gekruist als ik dat zeg maar kom op zeg, dat kan niemand me kwalijk nemen!). Kortom: morgen ben ik die ontzettend leuke en meegaande ex-echtgenote die je zo graag ziet, dat beloof ik. Het wordt een fijne dag, dat beloof ik ook! Overmorgen begint het echte werk. Overmorgen zal ik een manier vinden om haar te vernietigen. Net zoals ze ons vernietigd heeft. Van alle beloftes die ik zojuist gemaakt heb lieveling, is dit er een die ik beslist na zal komen. Dat beloof ik’.
Agnes klapte haar dagboek dicht, gaapte en keek op haar horloge. Ze moest nu werkelijk naar bed. Het was morgen tenslotte een belangrijke dag.
———————
Dit verhaal is tevens verschenen op Hoe Vrouwen Denken
9 gedachten over “De Belofte”
Prachtstukje weer. ☻
Echt knap!
Met veel plezier gelezen, leuk!
Oei, dat belooft wat …
Altijd interessant om lezen hoe vrouwen denken 🙂
Oeps, die nieuwe echtgenote gaat nog een zware pijp roken en éigenlijk gun ik haar dat wel, net als ex.
Oelalaaah…komt er een vervolg? *lief kijkt*
Heerlijk geschreven, de nieuwe echtgenote staat nog wat te wachten
Dank allen, voor jullie reactie! Nog een fijne avond, voor straks – later – alvast welterusten en ook alvast een goed weekend!