Hallo lief dagboek!
Mijn oma zei altijd: ‘Het leven, het leven,’ en dat betekende zoveel als: het ene moment gaat alles goed, maar voordat je het weet staat alles op z’n kop. Dat was afgelopen dinsdag ook het geval, toen het niet goed ging met man. De ambulance was er snel, maar de brancard kon niet via de trap naar beneden, dus werd besloten man via het raam en een hoogwerker naar buiten te takelen. De brandweer stond toen dus ook voor de deur. Het zag er allemaal enorm indrukwekkend uit, maar het gaat ondertussen – Goddank – weer goed met man en morgen mag hij waarschijnlijk naar huis. Yes! Goed, tijd voor mijn dagboek en ik begin bij:
Zaterdag 7 september
Wat een intriest verhaal van Lars in de Leeuwarder Courant. Lars was een jongen van 22 en pleegde zelfmoord omdat er geen hulp voor hem was. De wachtlijst was 7 maanden. Nu het te laat is dringen zich allerlei instanties op aan de ouders, zogenaamd om hen te helpen. Er moet echt iets veranderen aan dit systeem, dit klopt niet.
Maandag 9 september
Zat met man bij de boot. Nam een decaf latte met havermelk en heeeeeel veel slagroom en luisterde naar een geanimeerd gesprek:
‘Ik heb vaker met boekhouders te maken gehad, maar nog nooit heb ik met een gesproken die zo ontzettend grof, bot, onaardig en onsympathiek was. Gatverdamme. Hij bleef volhouden dat ik twee facturen had gestuurd, maar zelfs toen hij erachter kwam dat dat niet het geval was, was hij nog steeds onaangenaam.’
Dinsdag 10 september
17.10 uur. Lijkt wel herfst vandaag, niet normaal. Had kennismakingsgesprek met nieuwe klant, was leuk. Rest van de dag achter de computer gezeten en hard gewerkt aan een website.
21.43 uur. Leuk om te weten: de langste tijd dat iemand de adem heeft ingehouden, is 24 minuten en 33 seconden. Ga dit oefenen, wil ik ook kunnen.
23.10 uur. Liedje van de Week: Go Your Own Way van Fleetwood Mac. Wat maakten ze toch geweldige muziek.
Donderdag 12 september
Had vreemde woordblindheid vandaag: wilde ‘nou en of’ schrijven, maar kwam er niet uit. Schreef: nou en nof. Keek ernaar en vond het er vreemd uitzien, maar als ik het hardop uitsprak klonk het goed. Duurde paar seconden voordat ik zag. Bizar.
Zaterdag 14 september
Ben bezig fotoalbum voor pa te maken met allemaal oude foto’s. Moet regelmatig even slikken of traantje wegpinken. Zoveel blije foto’s van dat jonge gezinnetje, zoveel herinneringen. Kon ik maar één van momenten overdoen. Ik zou hen vastpakken, aankijken en vertellen hoe onvoorstelbaar veel ik van hen allemaal houd.
Zondag 15 september
Het was prachtig weer, wilden eigenlijk naar Makkum fietsen maar de wind was toch iets te hard. Hebben dus een korter fietstochtje gemaakt en gingen daarna met de auto naar Workum, waar we nog even heerlijk in het zonnetje zaten.
’s Avonds gezellig gebabbeld met vriendinnetjes K. & K., waarna we afspraken binnenkort eens met z’n drietjes naar Madrid te gaan. Ik verheug me er nu al op meisjes!
Maandag 16 september
Ga naar bed, was gezellig avondje. Vriendin M. en man kwamen eten, ze wilden de moksi alesi ook wel eens proberen waar ik laatst over schreef. M. had het over haar zus, waar ze even wat afstand van genomen heeft. ‘Ik heb even geen zin in dat manipulatieve en toxische gedoe van haar’ zei ze. ‘Je moet altijd op je hoede bij haar zijn; voordat je het weet gaat ze uit haar plaat, maar dat vindt ze zelf heel gewoon.’
‘Het gewoon een zeurderige, ontevreden vrouw,’ zei man van M. ‘Een en al negativiteit en vitterig tot op het bot.’
Kregen het daarna – wéér over: hoeveel inwoners kan Nederland aan? 25 miljoen? 30 miljoen? Waar is de grens?
Dinsdag 17 september
20.40 uur. Man is vanochtend in alle vroegte met loeiende sirene naar het ziekenhuis gebracht. Hele dag bij hem geweest, toen ik wegging was er nog niet veel veranderd. Hopelijk doet een goede nachtrust wonderen.
Woensdag 18 september
Het gaat gelukkig weer wat beter met man! Ze houden hem voor de zekerheid nog een nachtje, maar dat is alleen maar goed. Ging in het restaurant van het MCL een kopje thee drinken, hoorde een vrouw tegen haar dochter zeggen: ‘Kind, wat ze zoekt is een gezelschapsdame die braaf haar poot ophoudt, meer hoef je echt niet van haar te verwachten.’ Dochter moest lachen.
Donderdag 19 september
Ik ga me klaarmaken om man op te halen, pompompom. Heb zelfs een slinger opgehangen en een bloemetje op tafel gezet. Verheug me nu al op het normale, ‘gewone’ leven. Juist die kleine, onopvallende alledaagse dingen geven alles zoveel betekenis. Aan de ontbijttafel samen het laatste nieuws bespreken. In het zonnetje een kopje (decaf) koffie drinken. ’s Avonds, ieder op onze eigen bank, naar een serie kijken. Een praatje maken met de buren, de was ophangen in het zonnetje, een boodschap doen in de supermarkt, een pot thee aantreffen die man met liefde gezet heeft, de krant ophalen uit de brievenbus. Ik heb het al eerder gezegd dagboek: de mooiste dagen zijn de gewone dagen. Daar staan we veel te weinig bij stil.
***************
