Aan de Overkant

Dag lief dagboek!
Terwijl ik dit schrijf is het woensdagavond en is er eerder vandaag uitgelekt dat het Kabinet informatie m.b.t. de toeslagenaffaire doelbewust achter heeft gehouden voor Tweede Kamer. Dit, om onder andere hoge ambtenaren en politici uit de wind te houden.
‘Dit zal wel weer een rel worden,’ zei vriend P. (de filosoof) die ik aan de telefoon had, maar ik ben het niet met hem eens. Ik ben er heilig van overtuigd dat ook dit weer direct in de vergetelheid raakt; een land dat kiest voor een minister-president die bekend staat om het goochelen met de waarheid en kort na de verkiezingen met droge ogen beweert dat hij ‘naar eer en geweten heeft gelogen’ is een land dat erg vergevingsgezind is. O ja, en erg graag voorgelogen wil worden natuurlijk.

Verder heb ik totaal geen nieuws. Ik ben bezig met drie websites op dit moment waaronder weer een voor een B&B. Op zich verveel ik me dus geen seconde maar ik vind het toch wel fijn dat we straks weer wat meer mogen. Gisteren was ik trouwens voor het eerst in maanden weer eens in de Hema. De sfeer in het stadje en in de winkel was heerlijk, het viel meteen op. Waarschijnlijk komt het door het mooie weer, dacht ik. Of zou er iets bovennatuurlijks aan de gang zijn? Dat laatste leek me stug maar toch. In de Hema liep ik achter een vrouw die aan het bellen was en ik hoorde: ‘Natuurlijk vind ik het jammer. Ik vind het verschrikkelijk. Maar ja: de meest rechtschapen mensen zijn vooral in staat kritisch naar anderen te kijken en niet naar zichzelf.’ Stilte. Toen: ‘Hoezo? Ze zit toch ook op LinkedIn? Wat is dat nou voor smoes?’ Wat ze daarna zei kon ik niet verstaan. Omdat ik verder weinig tot niets te melden heb maar even een kort verhaaltje:

***

Toen Bart over de Leeuwenbrug liep zag hij haar aan de overkant lopen: Mandy. Hij zag aan haar blik dat ze hem ook had gezien en het leek erop dat ze over wilde steken, zijn richting op. Zijn hart maakte een sprongetje. Jaren geleden was hij verliefd op haar. God, wat was hij verliefd op die meid. Hij had haar bestookt met liefdesbrieven waarin hij nota bene pasfotootjes van zichzelf bij had gesloten en hij had aan iedereen die het maar horen wilde verteld dat hij met haar wilde trouwen. Dat zij, en niemand anders, de moeder van zijn kinderen zou worden. Had hij haar ook gedichten gestuurd? Hij dacht van wel. Mandy ging tot zijn immens grote verdriet niet op z’n avances in. Ze zag hem niet staan, ondanks het feit dat hij zeer vasthoudend was en zijn liefde voor haar van het papier afspatte.

Op een dag was ze uit Harlingen verdwenen. Weg. En hoe hij ook navraag deed, hij kwam er niet achter waar ze heen was gegaan. Hij hield zich voor dat ze zich, waar ze ook was en met wie ze ook was, altijd afvroeg of ze geen vergissing had begaan door niet voor hem te kiezen. Waarom ook niet? Hij zag er goed uit, was slim, maakte op het juiste moment grapjes of snedige opmerkingen, was op het juiste moment ernstig en hij was altijd opgewekt. Goed beschouwd was hij een lot uit de loterij.

Ze stak de weg over en glimlachte warm. In haar ogen lag een verleidelijke blik. ‘Hee Bart, dat is lang geleden. Wat fijn om je eindelijk weer eens te zien.’
‘Ook leuk om jou te zien,’ zei hij. ‘Wat zie je er geweldig uit.’ Hij klonk nonchalant, niet te enthousiast. Hij had het gevoel dat hij als een man van de wereld klonk. Ze moest vooral niet denken dat hij… Ze pakte zijn hand en kneep erin. ‘Ik heb altijd aan je gedacht,’ fluisterde ze. Hij slikte. Kon geen woord uitbrengen. Dat was ook niet nodig. De broeierige stilte die tussen hen in lag zei genoeg.

Hij schrok op uit deze prachtige dagdroom toen hij een stem achter zich hoorde roepen: ‘Papa! Ik moet naar de wc!’
Mandy, die duidelijk zijn richting op wilde komen, bedacht zich. Ze glimlachte vriendelijk en groette beleefd. Maar ze stak de weg niet over.