Het Dilemma

Hallo lief dagboek!
Man is de laatste dagen in een opperbest humeur, en dat komt volgens mij omdat ik volgende week weer even naar Spanje ga. ‘Blijf zo lang je wilt,’ zegt hij telkens, of: ‘Je hoeft je om mij geen zorgen te maken hoor, ik red me prima.’ Hij zegt het zó vaak, dat ik bijna de neiging heb om thuis te blijven. Gewoon, om zijn gezichtsuitdrukking te zien, maar aan de andere kant lijkt het me ook fijn om even naar Spanje te gaan. Hoe dan ook, tijd voor mijn dagboek en ik begin bij:

Woensdag 24 juli
Had laatst een gesprek met een overgangsconsulente. Dat leek me toch wel eens zinvol, na al 20 jaar rond te strompelen met op hol geslagen hormonen. Volgens de consulente betekent een ‘afname van oestrogeen een toename van adrenaline’. Dus dames, als jullie je, net als ik, wel eens afvragen waarom je je toch zo opgejaagd voelt, of waarom de adrenaline je oren uitspuit, of waarom je soms de neiging hebt om alles kort en klein te slaan, of waarom je opeens kan huilen om helemaal niks: het is helemaal okay hoor, is gewoon wat afname van je oestrogeen!

Zondag 28 juli
Onkruid gewied. Bijna hand doorboord: trok aan een hardnekkig stuk onkruid met linkerhand. In rechterhand had ik een aardappelmesje waarmee ik de wortels los probeerde te wrikken. Rechterhand schoot uit en belandde in linkerhand. ‘Heb je je bezeerd?’ vroeg man, toen ik opstond en naar binnen sloop. ‘Nee,’ loog ik, terwijl ik een spoor van bloed achter me liet en mijn gewonde hand tegen m’n zwarte shirt aandrukte.

Maandag 29 juli
De hele dag gevaren met J. en T., was prachtig weer. ’s Avonds in Terherne gegeten, was erg lekker.
23.20 uur. Op zoek naar grote toko in Friesland, waar ze onder andere sopropo, antroewa, kouseband, rotiplaat, daun salam en Madame Jeanette verkopen. Zo ontzettend jammer dat er niet een in de buurt is, mis het echt, en om elke keer even naar de Cuyp te gaan is ook wat vermoeiend.

Donderdag 1 augustus
Gesprek tussen vriendin L. en mij:
‘Wat zal ik meenemen voor Pedro & Laura?’ (Spaanse vrienden).
‘Neem iets typisch Hollands mee,’ zei L.
‘Ik ga niet met drugs de grens over,’ antwoordde ik. ‘Ik doe dat beslist niet. Je vraagt nogal wat van me; stel je voor dat ik..’
‘Pffffff,’ zuchtte L. ‘Telkens.weer.dezelfde.achterlijke.grappen. Het is zoooo vermoeiend.’

Vrijdag 2 augustus
’s Middags even in Franeker op terras. Gesprek tussen twee mannen: ‘Je kan toch niet een inferieur product aan mensen verkopen?’
‘Waarom niet? Unilever doet niets anders. Wat denk je dat er in die pakjes en zakjes van ze zit? Kwaliteit?’

Vrijdag 9 augustus
Pa is de laatste dagen niet fit. Zat bij hem op bed, hield z’n hand vast terwijl hij sliep en dacht aan de sterke, vrolijke man die hij ooit was. ‘De tand des tijd is altijd hongerig,’ mompelde pa slaperig. Kneep zachtjes in zijn hand. ‘Ja pap, die is altijd hongerig.’
‘Magere Hein blijft komen, maar ik duw hem weg,’ zei pa.
‘Blijven duwen pap,’ zei ik.
‘Dat doe ik, maar de aanhouder wint.’
‘Tot nu toe ben jij de aanhouder.’
Pa glimlachte.

Woensdag 14 augustus
Pa is nog steeds niet fit, en dat is zacht uitgedrukt. Zat de afgelopen dagen in een enorm dilemma: wel of niet naar Spanje? Ga met een enkeltje, kan dus elk moment terug, maar toch. Besloten toch te gaan, al is het maar voor een paar dagen. Pa heeft meer dan geweldige thuiszorg en man zal ook twee keer per dag even om het hoekje kijken. Ben nu onderweg naar Schiphol maar in mijn hoofd ben ik bij pa. Misschien dat ik me, als ik straks bij de gate ben, bedenk en gauw weer richting Harns ga. Alles is mogelijk op dit moment. Wordt vervolgd…