Kort verhaal over de man en de vrouw

De vrouw zat aan de keukentafel en keek naar…niets. Ze dacht alleen maar, voornamelijk dacht ze na over de dood. Wat is de dood toch een wonderlijk iets, realiseerde ze zich. De man, met wie ze bijna de helft van haar leven had gedeeld, was er niet meer, en toch… in duizend-en-een momenten hoorde ze hem nog. Hij was soms zelfs wat geïrriteerd. Zoals laatst, toen ze te hard op een rotonde afreed. ‘Probeer toch eens wat kalmer te rijden, je rijdt echt veel te wild,’ zei de man. Kort daarvoor had hij al gezegd dat ze het mos van het tuinpaadje niet met een scherp voorwerp moest afkrabben.
‘Dan beschadig je de stenen, dat snap je toch zelf ook wel?,’ had hij gemopperd. Toen hij zich voor de derde keer liet horen, zuchtte de vrouw diep. ‘Blijft dit zo?’ vroeg ze.
De man haalde zijn schouders op en bromde iets als: ‘Altijd eigenwijs.’

Twee weken en twee dagen was hij nu weg. Het waren twee vreemde weken, vol momenten die haar soms keihard overvielen. Gisteren had ze bijvoorbeeld de ijskast opgeruimd, en tussen alle potjes en pakjes vond ze iets in aluminiumfolie. Het was nog een stuk van zijn appeltaart. Hij hield van appeltaart. En van appelflappen. En van enorme klodders slagroom. Altijd vroeg hij: ‘Wil jij ook?’
Altijd antwoordde zij: ‘Liever niet.’
Nu lag daar dat stukje appeltaart. Ze zou het weg moeten gooien, maar in plaats daarvan legde ze het terug. Ze had geen idee waarom.

De vrouw dacht terug aan leuke momenten uit het verleden. Zoals die ene keer dat ze samen bloemen gingen kopen. ‘Hoe heetten die bloemen ook alweer?’ vroeg de man, terwijl hij al om zich heen keek op zoek naar iemand om het aan te vragen.
‘Chlamydia’s,’ antwoordde de vrouw met een effen gezicht.
Ze voelde zijn blik twijfelend op haar rusten, maar haar gezicht bleef volkomen uitdrukkingsloos en de man liep kordaat op een medewerkster af.
‘Mevrouw, hebt u ook Chlamydia’s?’
De vrouw zakte door haar knieën en bulderde. Feitelijk lachte ze niet eens; het was een soort oerkreet die nog altijd na-echoot over de steppes van Kazachstan, en de man vertelde later dat een ieder haar bezorgd bekeek.
‘En naar mij keken ze beschuldigend,’ verzuchtte hij. ‘Daar sta je dan, als volwassen kerel die zich volkomen belachelijk heeft gemaakt met op de grond zo’n huilende gek.’

Op het dressoir lag de nieuwe ID-kaart van de man. Hij had hem de vorige maand aangevraagd.
‘Misschien komt het er toch nog eens van om naar de dochter in Madrid te gaan,’ had hij gezegd.
De vrouw had geglimlacht. ‘Wie weet,’ zei ze, terwijl ze over zijn haar aaide.

Nu keek ze naar de afbakbroodjes die hij een paar dagen voor zijn overlijden gekocht had. Zelf at ze die niet. In het keukenkastje stond zijn halfvolle fles cognac. Elke avond nam hij een glas, en telkens als ze naar die fles keek, dacht ze: de middag van zijn overlijden heeft hij nog een cognacje genomen – hij genoot ervan, dat zag ik. Waarom heeft hij er niet nóg een genomen?

Hoe haar leven er verder uit zou zien, wist de vrouw niet. Dat wist sowieso niemand. Maar ze wist wel dat ze vervuld was van iets dat het dichtst bij vrede kwam. Dat ze hem miste, maar dat het goed was. Dat ze blij was dat hem verder lijden bespaard was gebleven – en dat lijden zou beslist zijn gekomen, daar was geen twijfel over mogelijk.

Ze dacht aan de allerlaatste woorden van de man: ‘Ik heb een prachtig leven gehad – ik heb een prachtig leven gehad.’ Telkens als ze aan die woorden dacht, werd ze stil van binnen. In gedachten keerde ze terug naar het moment waarop hij ze uitsprak – haar hoofd op zijn borst, zijn arm om haar heen, zijn nog warme hand in de hare – en dan fluisterde ze, overtuigd dat hij haar, waar hij ook was, nog steeds kon horen:
‘Ik ook.’