Ik blijf luisteren

Twaalf weken en twee dagen. Zolang was de man nu al weg. ‘Al 86 dagen,’ zei ze, en de man grinnikte. ‘Dat schiet al aardig op.’
‘Dat is niet om te lachen,’ merkte ze op, maar daar was hij het niet mee eens. ‘Dat is het juist wel. Probeer dat in Hemelsnaam zoveel mogelijk te doen: blijf lachen en wees gelukkig. Het leven is vlug genoeg voorbij.’
‘Die keer dat ik de wc paars geschilderd had zag ik je anders niet erg lachen,’ antwoordde de vrouw. ‘Of die keer dat ik tijdens corona je haar knipte en vergat de tondeuse op een andere stand te zetten. Of die keer dat ik het strijkijzer niet had uitgezet. Toen lachte je ook niet,’ maar, zei de man: dat was anders.

‘Weet je waar ik enorm tegenop zie?’ zei de vrouw.
‘Nou?’
‘Tegen die belastingaangifte volgend jaar. Ik heb er nu al geen zin in. Ik vond dat altijd zo ontzettend veel gedoe.’
‘Ja,’ zei de man. ‘Ik begreep nooit zo goed waarom, maar goed, als je er tegenop ziet dan haal je er iemand bij die je ermee kan helpen. Zo lastig is dat niet.’

Ze wilde zeggen: ‘Daar gaat het niet om,’ maar dat deed ze niet. In plaats daarvan ging ze door met het bouwen van een website en luisterde met een half oor naar ‘Sorry’ van Kyteman. Dat was haar liedje voor haar broertje, tijdens zijn crematie, nu dertien jaar geleden, en met dat Sorry probeerde ze toen te zeggen: Sorry dat ik je niet heb kunnen redden. Dat ik niet eerder zag dat je ziek was, sorry, dat ik er niet in slaagde je te helpen, sorry voor alles, alles.
‘Probeer daar niet teveel aan te denken,’ suste de man haar gedachten en ze knikte. ‘Je hebt gelijk.’

Het stuk kaas in de ijskast was uitgedroogd en wit uitgeslagen. Dat had hij nog gekocht. Hij nam regelmatig een beschuitje – of twee – met een dikke laag boter en geraspte kaas, hij kon er enorm van genieten. Op de een of andere manier kon ze dat stukje nog niet weggooien. Misschien zou ze dat wel nooit doen.

Al die jaren dat de vrouw zorgde voor pa en man was ze bang dat er met haar iets zou gebeuren. ‘Wie zorgt er dan voor mijn twee mannen?’ vroeg ze zich dan af. Als ze eens weg was belde ze beide mannen drie keer per dag, om te checken hoe ze klonken en of ze aan hun pillen dachten. Soms, dat moest ze toegeven, vond ze dat wel eens wat onhandig, maar nu zou ze er veel voorover hebben om ze nog eens te kunnen bellen.

‘Gaat het goed met de vuil- en groencontainer buiten zetten? Ben je het al vaak vergeten?’ onderbrak de man haar gedachten. Ze hoorde hem lachen.
‘Vaak? Ik ben het élke keer vergeten,’ bekende ze. ‘Als we buurman Johan niet hadden, dan had ik echt een probleem. Hij helpt me ook met de tuin, weet je dat?’
‘Ik ben blij dat je er niet helemaal alleen voor staat,’ zei de man. ‘Doe Johan maar de groeten van me,’ en ze zei dat ze dat zou doen.

Afgelopen maandag was ze op het strand. Het was een prachtige dag en terwijl ze daar zat, in de verte starend naar een man die met blote voeten het wad op liep en diep in de modder wegzakte, voelde ze dat ze op een wonderlijke manier gelukkig was.
‘Ik vind het raar dat ik me soms gelukkig kan voelen,’ zei de vrouw later tegen de man. ‘Jij bent er niet meer en toch voel ik me niet altijd… ellendig. Is dat erg?’
‘Natuurlijk is dat niet erg,’ zei de man. ‘Dat is precies wat ik bedoelde toen ik tegen je zei: ga leven.’
‘Ik vind het gek dat het al zoveel dagen zijn,’ antwoordde de vrouw.
‘Er komen nog veel meer aan,’ zei de man. ‘En die ga je mooi maken. Dat beloof je me.’
‘Dat beloof ik,’ knikte ze, en ze wist dat ze die belofte zou nakomen.
‘Ik blijf in elk geval wel tegen je praten,’ zei de vrouw.
‘En ik zal luisteren,’ zei de man. ‘Altijd.’