© Pixabay steam-train-3874986_1280

Parades End

Nadat ik me de afgelopen maanden verlustigd had aan ‘Downton Abbey’ moest ik nu iets anders, soortgelijks, zien te vinden. Ik had gehoopt het te vinden in ‘Parades End’, een BBC-HBO-productie. Meestal is alles wat uit de BBC- of HBO-koker komt prima te pruimen maar hier ging het toch gruwelijk mis en waarom ‘Parades End’ toch nog 7.7 scoort op de IMDB-lijst is buitengewoon raadselachtig.

Zeldzaam slecht vond ik Parades End. En slaapverwekkend. Het ging nergens over en waar het over zou moeten gaan werd slecht of onduidelijk in beeld gebracht. De hoofdrolspeler – wat was er in Godsnaam aan de hand met die man zijn gezicht???- was permanent aan het janken, letterlijk, en dat was nog niet zo erg maar hij ZAG er ook constant jankerig uit. Zij, de hoofdrolspeelster deed het nog wel leuk maar kwam absoluut niet uit de verf.
Het budget was er, dat zag je overduidelijk want het zag er gelikt uit. Maar verder? Bij aflevering 2 wou ik al stoppen maar ja, dat is ook zo zonde van zo’n box he. Dus je bijt maar door met de moed der wanhoop. Bij aflevering 1 had ik eigenlijk al door dat het niets zou worden. Knarsetandend wachtte ik deel na deel vol spanning wanneer de serie nou eindelijk ‘echt’ zou gaan beginnen. Nogmaals: aan het decor lag het niet. Maar o boy, wat was de rest vervelend zeg.

Christopher Tietjens (hoofdrolspeler) is een seksueel gefrustreerde aap die kapot gaat aan zijn eigen principes. Hij is getrouwd met de vurige en levendige Sylvia die om onduidelijke reden niet bij hem weggaat, waarom is een absoluut raadsel. Het zal te maken hebben met de Edwardiaanse tijd waarin al deze ellende zich afspeelt, een periode waarin scheidingen vrij gevoelig lagen. Ondanks al zijn hoogstaande en edele principes wordt Chris toch verliefd op de aandoenlijke suffragette Valentine en dan zijn de rapen gaar. Tenminste: die indruk moet er op de een of andere manier gewekt worden. De kijker moet overtuigd zien te worden van de immens innerlijke worsteling die Tietjens doormaakt en dat is geen prettig gezicht. Het leed spat van ’s mans gezicht af en de kijker kan geen nootje meer doorslikken bij het aanschouwen van deze pathetische strubbeling.

Nadat ik me geworsteld had door alle afleveringen – God zij dank had ik eindelijk deel V achter de rug – bleef ik met één prangende vraag zitten: wat was hier nou de bedoeling van? Was het de bedoeling een zielige, pathetische man in beeld te brengen? Was het de bedoeling de loopgraven uit de Eerste Wereldoorlog goed in beeld te brengen? Was het de bedoeling de wanhoop van een levendige jonge vrouw in beeld te brengen? Wat de bedoeling ook was: het is niet gelukt.
Je bleef permanent hangen tussen ‘Saving Private Ryan’ and ‘Downton Abbey’ en die combinatie werkte gewoon niet.

Ik ga nu dus gewoon weer gezellig met de ‘Sopranos’ beginnen. Wat daar de bedoeling van is snap ik tenminste.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw