De Kerstengel

Op de een of andere manier had Elsa zich deze kerstavond heel anders voorgesteld. Hoe, dat wist ze niet precies, maar niet zo. Niet op deze manier. Niet in deze woonkamer die overigens prachtig was. Onder andere omstandigheden had ze het geweldig gevonden om hier te zijn. Ze zou genoten hebben van die prachtige schouw, van het knetterende haardvuur, van alle pracht en praal maar nu was ze met heel andere dingen bezig en genieten hoorde daar beslist niet bij.

————

Het was een grijze winderige woensdag, de dag voor kerst, toen aan het eind van de middag de deurbel rinkelde. Elsa keek op vanachter haar toonbank en glimlachte. ‘Goedemiddag’, zei ze vriendelijk. ‘Bent u wat vergeten?’
Ze had de vrouw en het kind gistermiddag ook al in haar winkel gehad – het was razend druk geweest maar Elsa herinnerde zich die twee maar al te goed. ‘Die ogen’, had ze gisteren gedacht, ‘die ogen: het lijken wel brandende houtkooltjes’ en nu dacht ze het weer. Onwillekeurig fronste ze.
‘Nee,’ sprak de vrouw en het kind glimlachte. Het was een vreemd, koud lachje en Elsa keek gauw weg.

‘We kijken nog even’, vervolgde de vrouw terwijl ze een boek van de plank pakte en aandachtig de achterflap bestudeerde. Elsa trok zich terug. ‘Prima, als u wat nodig heeft weet u me te vinden.’

Elsa hoopte dat ze gauw weg gingen. Ze wilde de winkel sluiten en naar huis gaan. Naar Peter, die haar vanavond, dat wist ze heel zeker, eindelijk ten huwelijk zou vragen. In plaats daarvan bleven ze draaien en dralen en Elsa werd zenuwachtig onder de priemende blikken van het kind.

Toen het meisje langzaam naar de toonbank liep voelde Elsa zich bijna opgelucht. Ze zouden een boek kopen en dan weggaan en dan kon ze de winkel sluiten.
‘Weet je wat je wilt?’ glimlachte ze vriendelijk.
‘Ja,’ knikte het kind. De blik in haar ogen was, zo mogelijk, nog intenser en Elsa huiverde. Ze strekte haar arm en wees naar Elsa. ‘Ik weet wat ik wil. Ik wil jou’.

Wat er vanaf dat moment gebeurde was Elsa eigenlijk nog steeds een groot raadsel. ‘Hoe hebben ze dat gedaan?’ vroeg ze zich af. ‘Hoe hebben ze dat in godsnaam voor elkaar gekregen?’
Ze herinnerde zich de uitgestrekte arm van het kind. De vreemde, gloeiende starende blikken van de moeder en het kind. Dat afgrijselijke moment dat ze voelde dat ze begon te krimpen, kleiner en kleiner werd, steeds kleiner, totdat het kind haar van de grond raapte en over haar lange blonde haar aaide. ‘Ze is mooi hè mammie?’ zei ze. Ze klonk tevreden.

‘En nu?’ dacht Elsa. ‘Wat nu?’ Ze probeerde te bewegen maar op de een of andere manier waren haar ledematen stram en stijf. Teveel bewegen durfde ze ook weer niet – stel je voor dat ze zou vallen. Ze zou het niet overleven was ze bang. Ze hing dan ook hoog in de lucht – helemaal bovenin de kerstboom en nu de verhoudingen enigszins veranderd waren was het niet verwonderlijk dat Elsa een akelig gevoel kreeg bij de diepte die onder haar lag.

‘Ze is de mooiste kerstengel die we ooit gehad hebben’, had het kind gejuicht toen ze Elsa in de boom hing. ‘Die van de vorige jaren waren lang niet zo mooi.’ Wat er met de engelen van de jaren daarvoor gebeurd was, daar probeerde Elsa maar niet al teveel over na te denken. Ze zag dat de moeder glimlachte en het kind over de bol aaide. ‘Ik ben blij dat je haar mooi vindt lieverd’, zei ze.

‘Het zou nog wel eens moeilijk kunnen worden om hier weg te komen’, realiseerde Elsa zich terwijl ze bovenin de boom hing. ‘Het zou nog wel eens verdomd moeilijk kunnen worden. Eén ding is zeker: vanavond kom ik niet meer thuis. Peter maakt zich nu ondertussen doodongerust. En pap en mam ook. In duizenden andere huizen maken ze zich nu gezellig klaar voor kerstavond terwijl ik … ‘

Elsa voelde dat ze meer en meer moeite kreeg met haar gedachten ordenen. ‘Dit is foute boel’, realiseerde ze zich. ‘Zelfs mijn gedachten worden…’  Ze kon niet op het woord komen. Ook niet op het volgende. Ze kon feitelijk op geen enkel woord meer komen maar een ding wist ze in haar langzaam verdwijnende onderbewustzijn nog steeds zeker: ze had zich deze kerstavond beslist heel anders voorgesteld.