Over politiek weet ik niet zo heel erg veel. Echt niet. En er zijn veel dingen die ik niet begrijp. Maar misschien is er één klein dingetje dat je me uit wil leggen. Ja? Kan dat even? Vind je het niet vervelend? Kijk, het zit namelijk zo: je hebt heel erg lang bij de PvdA gezeten. Toch? Dat was echt jouw partij zeg maar. Je was een socialist in hart en nieren. Je deed het voorkomen alsof je meeleefde met de sociaal zwakkeren. Daar ging je helemaal voor. Toch Wim? Je had een beetje dat vaderlijke over je, dat betrouwbare, dat gemoedelijke. De mensen geloofden in je, ze hadden niet de indruk dat je toneel speelde.
En toch ging het ergens niet helemaal lekker he Wim? Het pluche ging in die tijd wel heel erg comfortabel zitten en toen je er op een gegeven moment echt vanaf moest ging je een beetje raar doen. Ik bedoel: je hebt heel erg lang in een gewoon rijtjeshuis gewoond onder het mom van: ‘kijk mij nou eens een gewone jongen zijn, ik ben eigenlijk net zoals jullie.’ Ik heb je ook wel eens op straat zien lopen op zaterdag, gewoon in een spijkerbroek en een sweater en ook toen straalde je dat een beetje uit, dat PvdA-achtige, dat ‘ik-wil-voor-jullie-opkomen’-achtige waar we met z’n allen zo in geloofden.
Raar he Wim, als je bedenkt hoe het kan lopen? Want het kapitalisme, waar je eigenlijk toch wel een klein beetje op tegen was (tuurlijk Wim, een beetje PvdA-er heeft daar niet erg veel mee op, je kunt me meer vertellen!) vond je opeens niet meer zo weerzinwekkend. Integendeel! Oh Wim, ik weet zeker dat de oude vakbondsleider in jou tranen met tuiten huilt, werkelijk waar. Dit had hij niet voorzien, dat dit ooit zou gebeuren.
Natuurlijk heb je voor mooie dingen gezorgd, zeker weten. Onder jouw bewind is het homohuwelijk ingevoerd en werd euthanasie verder geliberaliseerd. Maar toen ging het opeens in een sneltreinvaart Wim. Waar je het al die tijd had over ‘exhibitionistische zelfverrijking’ en ‘ordinaire zakkenvullers’, stond daar opeens een nieuwe Wim op. Eentje die ineens heel anders tegen al die ‘zakkenvullers’ aankeek. En opeens aanvaardde je allerlei commissariaten. Bij de ING Groep, TPG Post, Shell en de KLM. Dat deed je natuurlijk niet gratis Wim, daar hing een prijskaartje aan. En wat voor een! Jeetje, wat heb je ons nadenkend onze wenkbrauwen doen fronzen. Hier waren we met z’n allen een beetje verbaasd over, dat jij dat deed. Want die vakbondsleider in jou, die echte ‘ik-ben-een-van-jullie’-socialist was opeens verdwenen!
En dat Wim, dat snap ik dus niet. Niet alleen ging je als commissaris opeens met waanzinnig veel centjes naar huis, nee, je stemde ook bijvoorbeeld in met een stijging van 584% in de loop van drie jaar van de kortetermijnbonus voor ING-topman Tilmant. En dat soort praktijken noemde jij vroeger, ooit, ‘exhibitionistische zelfverrijking’ en ‘ordinaire zakkenvullers’!
Zou je me dat eens willen uitleggen Wim? Zou je me – en met mij vele honderdduizenden – gewoon kalm en geduldig eens kunnen vertellen wat bij jou toch De Grote Ommezwaai heeft veroorzaakt? Zodat ik het misschien eens begrijp? Dat zou fijn zijn Wim!
En wie weet, dat zou natuurlijk helemaal mooi zijn, kun je dat zo rustig, vaderlijk en gemoedelijk doen zodat het dan vanzelf lijkt alsof het met die ‘exhibitionistische zelfverrijking’ best wel meevalt!
Want serieus Wim, het is anders wel erg moeilijk te begrijpen…
