Dag mijn allerliefste vadertje

Lief dagboek,
Vandaag vier weken geleden hebben we mijn allerliefste vadertje verhuisd naar zijn nieuwe plekje. Hij zat naast me in de auto en genoot van het ritje door Harlingen. ‘Nog even langs de Liemendijk kind! Nog even over de Noorderhaven! Zullen we binnenkort weer eens naar de Chinees? Wat is Harlingen toch mooi he!’ Hij haalde herinneringen op aan de Engelse Tuin, waar hij vroeger heel wat kusjes aan moe had gegeven. Hij ging zelfs zingen.

Zijn nieuwe plek beviel hem goed. Natuurlijk werd hij niet opeens een fitte, energieke man, maar dat kon ook niet meer. Hij had het daar in elk geval naar zijn zin.
‘Vind je het leuk hier pap?’
‘Ik vind het geweldig, echt geweldig!’
We zaten hand in hand op de bank, hij lachte en ik hoopte dat hij nog een hele mooie tijd zou hebben in het fantastische Kening State.

Het heeft niet zo mogen zijn dagboek. Pa is vorige week gevallen, en ondanks het feit dat er niks gebroken was, waren zijn kneuzingen van dien aard dat hij verging van de pijn en de (zware) pijnstillers hem alleen maar verward maakten; tegen de pijn zelf was geen kruid gewassen.
Mijn vadertje is nu dus bij mijn moeder en broer en, hoe gek dat misschien ook klinkt: ik vind het een fijne gedachte. Hij miste ze verschrikkelijk en had dagelijks verdriet om hun heengaan – nu zijn ze samen.
Toen pa zijn laatste adem uitblies was ik bij hem. Ik pakte zijn hand en opeens had ik het gevoel alsof we met z’n viertjes in de kamer waren. Pa, moe, Walter (m’n overleden broer), en ik. We waren, voor een paar seconden, compleet.

‘Wat is dit onverwacht allemaal he pap?’ zei ik, terwijl ik over z’n voorhoofd aaide. ‘Hoe kan dat nou?’
In mijn hoofd glimlachte pa. ‘Ach ja kind. Zo gaan die dingen.’

Een dag eerder vroeg pa (hij was wat in de war) hoe het met mijn broer ging.
‘Hoe gaat het met Walter? Ik heb al zo lang niks van die jongen gehoord.’
‘Het gaat goed met hem pap.’
‘Wat doet hij tegenwoordig?’
‘Hij heeft een eigen garagebedrijf.’
‘Dat wist ik niet! Waar is dat bedrijf?’
‘In Suriname. Walter is teruggegaan naar Suriname!’
‘He?? Waar woont hij dan?’
‘Op Zorg en Hoop, waar oma woonde.’
‘Hoe kan het dat ik dit niet weet?’
‘Walter wilde het je zelf vertellen; hij wil je verrassen.’
‘O, goed dat je dat zegt! Als ik hem spreek, laat ik niet merken dat ik het weet!’

Pa sloot zijn ogen en was zichtbaar gelukkig dat het zo goed ging met zijn zoon.
Vandaag hebben man en ik zijn nieuwe huis leeggehaald en de sleutels ingeleverd. Daarna reed ik naar Harlinga, om daar de sleutels in te leveren. Zo krankzinnig kan het leven dus zijn.

Mijn vadertje is in etappes heengegaan, dit was het laatste stukje. Ik heb hem in alle liefde losgelaten, intens dankbaar voor wie hij was en de liefde die hij me gaf.

Dag mijn allerliefste pap. Je leerde me fietsen en zwemmen. Je leerde me de humor van het leven in te zien. Je leerde me relativeren, vallen, opstaan, doorzetten. Je leerde me mijn weg in het leven te vinden, met jou als baken.
Dank je wel voor alles.