De Loterij

Vrijdag 01-02
Lief dagboek,
Terwijl ik dit schrijf (op mijn mobieltje) zitten vriendin L. en ik op de boulevard in Malaga met uitzicht over de haven. L. is net in slaap gevallen. Twee minuten geleden zei ze nog: ‘Ons leven is heel anders gelopen dan we in onze jeugd dachten hè?’ waarop ik filosofisch antwoordde: ‘Ja. En het gekke is: ik begin steeds minder te lijken op degeen die ik dacht dat ik was toen ik 20 was’. Het was een opmerking die nergens op sloeg en het is ook niet waar maar ik vond het leuk bedacht en terwijl ik tevreden wachtte op een reactie op deze diepzinnige opmerking constateerde ik dat L., Godbetert, in slaap gevallen was terwijl ik sprak.

Gisteravond zijn we naar Hammam Al Ándalus geweest, een Oosters badhuis met diverse warme baden en straks – dat wil zeggen: als vriendin L. voor middernacht haar ogen opent – gaan we naar de Alcazaba, een oud Moors fort.

Zaterdag 02-02
Ik heb deze week trouwens geleerd dat Pablo Picasso feitelijk Pablo Diego José Francisco de Paula Juan Nepomuceno María de los Remedios Cipriano de la Santísima Trinidad Ruiz y Picasso heette. Dat is nog eens een naam waar je mee thuis kunt komen.

Zondag 03-02
13.34 uur. We zitten in de zon op Plaza de la Merced. Nog een paar uurtjes en dan vliegen we terug naar huis.
17.20 uur. Gaan zo richting vliegveld. Moet aan moe denken. Toen ik de vorige keer in Malaga was spraken moe en ik af dat we hier samen ook heen zouden gaan maar het leven had iets anders voor ons in petto.
22.15 uur. Zit in vliegtuig. Over een uur zijn we er. Hoop ik. Het opstijgen was echt niet fijn dagboek – terwijl we misselijkmakend traag omhoog kropen vielen we constant in luchtzakken en was je voor een fractie van een seconde gewichtsloos. Een volgende keer wil ik zwaar gedrogeerd het vliegtuig in.
01.35 uur. Ben weer thuis! Heerlijk.

Maandag 04-02
21.00 uur. Belde net naar vriendin M., man van M. nam op. ‘Had je al gehoord dat Dijsselbloem de Commissie Rekenrente gaat leiden?’ vroeg hij.
‘Ja’ zei ik, en ik dacht terug aan de reactie van oom H. toen hij dit nieuws op zich in had laten werken. ‘Dijsselbloem!’ had oom H. minachtend gesnoven. ‘Laat me niet lachen. Die man is een dociele EU-discipel en híj moet nu gaan meedenken over de rekenrente? Het is toch allang duidelijk dat een van de belangrijkste doelen van de EU is om de pensioenpotten leeg te roven en naar zuidelijke landen te dragen?’
‘Ach ja’ zuchtte man van M. toen ik dit herhaalde. ‘We laten het toe dus waar hebben we het over’.

Dinsdag 05-02
Ben beetje gaar – viel vannacht moeilijk in slaap maar de wekker ging vanochtend wel weer om zeven uur. Wat een hel. De hoop op de hoofdprijs begint zo langzamerhand ook wat te vervliegen.

Woensdag 06-02
Wat een ongelooflijk grijs dagje was het vandaag. Harirasoep gemaakt, is Marrokaanse soep van tomaat en kikkererwten. Man bakte voor zichzelf aardappeltjes en biefstuk. ‘Het wordt echt tijd dat je mijn eten begint te eten hoor’ zei ik terwijl ik een grote smoothie voor zijn neus neerzette.
Man zei iets als: ‘Het is goed met je’.

Donderdag 07-02
Was zojuist even met vriendin M. in het stadje en dook de winkel in om een lot te kopen.
‘Je weet maar nooit’, grijnsde ik. ‘De hoop op de grote klapper ben ik nog niet helemaal kwijtgeraakt’.
‘Ik ben ervan overtuigd dat, als het de bedoeling is dat er geld op je pad komt, je er tegenaan zal lopen’ zei M. filosofisch.
Dagboek: het was alsof de duvel ermee speelde maar op het moment dat ze dat zei lag er een muntstuk van 10 cent voor mijn voeten. Ik raapte het geld op.
‘Dit is dus kennelijk wat er op mijn pad ligt’ zuchtte ik mistroostig. Gelaten liet ik het muntstuk mijn jaszak inglijden. M. lachte en we liepen verder terwijl het muntje in mijn zak op en neer danste tussen mijn vingers. Opeens wist ik met een verpletterende zekerheid: de loterij zou ik nooit winnen.