Nog heel veel dagen

Acht weken en twee dagen geleden. Zo lang was het nu al dat de man weg was. Ik vind dat het veel te snel gaat, dacht de vrouw. Ze zat aan de keukentafel met haar kommetje havermout en keek naar het ochtendjournaal. De gebruikelijke ellende, zag ze. Ze stond op, zette haar kommetje in de wasbak en keek naar buiten. Haar oog viel op het insectenhuisje dat de man in het voorjaar tegen de schutting had gespijkerd, en opeens werd ze wat emotioneel. Dat de man er een paar weken later niet meer zou zijn was op dat moment niet in haar opgekomen. Ook niet in hem, want in diezelfde periode kocht hij een fietshelm.
‘Ik ben van plan veel te fietsen deze zomer,’ had hij gezegd, en ze gespte daarna telkens met liefde zijn helm voor hem vast, want dat lukte hem zelf niet.

Kortgeleden was de vrouw teruggekomen uit Spanje. Ze had er tegenop gezien naar huis te gaan. Een leeg huis, niemand die op haar wachtte. ‘Ik hoop toch werkelijk dat je geen medelijden met jezelf gaat krijgen,’ zei de man, en ze wist dat hij haar scherp aankeek.
‘Het is nog zo kort geleden,’ protesteerde ze. ‘Zo vreemd is dit allemaal niet. Om nu juichend en dansend door het leven te gaan is wat overdreven, vind je niet?’
‘Je hebt anders aardig gedanst de afgelopen weken,’ glimlachte de man. Dat was waar. In Spanje had ze een paar keer gedanst en laatst tijdens de Visserijdagen ook.
‘Vond je het erg?’ vroeg ze.
‘Nee, natuurlijk niet,’ grinnikte hij. ‘Ik vind het juist fijn dat je dat doet. Je weet wat ik tegen je heb gezegd.’

Een paar dagen geleden had de vrouw het medicijndoosje van de man in haar handen gehad. Ze had gezien dat hij de ochtend van zijn overlijden nog trouw zijn pilletjes had ingenomen, en dat ontroerde haar enorm. Wat zou hij gedacht hebben toen hij die pillen innam? Wat zou hij gedacht hebben die laatste uren? Ze dacht aan zijn allerlaatste uur, toen hij nog even naar wielrennen wilde kijken. ‘Je hoeft niet de hele tijd naast me te zitten hoor,’ had hij naar haar geglimlacht. ‘Ik wil dit nog even zien, maar ik weet dat jij er niets aan vindt.’
Ze had hem alleen laten kijken en was naar de keuken gegaan. Iets meer dan een uur later zat ze weer aan de keukentafel.

‘Ik ben de was in de wasmachine vergeten,’ zei de vrouw. ‘De was zit er nu al vijf dagen in.’
‘Het zal eens een keer niet,’ zei hij. Ze probeerde te luisteren of ze een lach hoorde, maar nee, hij klonk eerder berustend.
‘Als jij er was geweest, was het niet gebeurd.’
‘Als ik er was geweest, zaten er ook allang nieuwe banden onder die auto,’ zei de man.
Met een schok realiseerde de vrouw zich dat ze daar helemaal niet meer aan had gedacht.
‘Je moet het zelf maar weten,’ zei de man, en hij klonk werkelijk geïrriteerd.
‘Deze week maak ik een afspraak,’ beloofde ze.
‘Het is echt belangrijk,’ zei de man. ‘Straks is het herfst en dan wordt het gevaarlijk. En ik wil je hier voorlopig niet zien.’
‘Niet?’ antwoordde de vrouw.
‘Nee,’ reageerde de man beslist. ‘Voorlopig niet. Het bevalt me prima zonder dat gezeur.’
Nu lachte hij, en voor de eerste keer in weken lachte de vrouw mee.

Ze liep naar het raam en keek opnieuw naar het insectenhuisje. Er was een vlinder op geland en ze zag hoe hij zijn vleugels open en dicht klapte.
‘Kijk,’ fluisterde ze.
‘Ik zie het,’ zei de man.
Terwijl ze daar stond wist de vrouw dat het allemaal goed zou komen – met de was, met de autobanden, met haar leven. Dat ze zou dansen wanneer het zo uitkwam, dat ze zou huilen wanneer het nodig was, en dat ze vooruit zou gaan, met zijn stem in haar hoofd en hart.
‘Acht weken en twee dagen,’ zei ze hardop.
‘En nog heel veel dagen te gaan,’ antwoordde de man liefdevol.