Het Sieradendoosje van Moe

Hallo lief dagboek,
Terwijl ik dit schrijf is vriendin M. net vertrokken, die zich de laatste tijd wat zorgen om haar eega maakt. ‘Hij is opeens aan het sporten en wil quinoa eten. Zo ken ik hem niet. Zou hij een ander hebben?’
‘Dat laat hij wel uit zijn hoofd,’ probeerde ik haar op te fleuren. ‘Hij is veel te gek op je en bovendien: wie zou hem verder nog willen hebben?’
Ze zei niks. Misschien dacht ze aan een paar mensen die hem wél zouden willen.
Heb trouwens laatst tien volle vuilniszakken naar de kringloop gebracht. Ben het huis serieus aan het ruimen. Goed, tijd voor mijn dagboek en ik begin bij:

Vrijdag 19 april
Met verbijstering naar uitzending op RTLZ gekeken over hoe de tabaksindustrie kinderen zo vroeg mogelijk wilde laten roken. Joe Camel was een cartoonmascotte en net zo populair als Mickey Mouse. De bedoeling was dat kinderen al jong vertrouwd raakten met het merk Camel, en zo snel mogelijk verslaafd raakten. En dan zitten er nog steeds mensen in pakken die beweren dat multinationals ‘maatschappelijk verantwoord’ ondernemen. Het is dat ik er geen zin in heb, anders zou ik er wat cynisch van worden.

Zondag 21 april
Hadden het met oom H. en buuf Annie over Harlingen, dat 80 jaar geleden werd bevrijd.
‘En iedereen maar roepen: dat nooit weer,’ zuchtte oom H. ‘Zijn we er ooit zó dichtbij geweest als nu?’
‘Oorlog voeren zit in de mens,’ zei ik. ‘Dat begint al in de zandbak. Dat krijg je er nooit uit. Feitelijk worden we allemaal met een bepaalde achterlijkheid geboren.’
Buuf Annie klokte in één keer haar glas Baileys naar achteren.

Dinsdag 22 april
Even naar de kringloop. Het sieradendoosje dat moe ooit in Thailand kocht, stond er nog steeds.
Ik liep er alweer mee naar de kassa, maar bedacht me halverwege – dat zou echt bespottelijk zijn. Het is niet de bedoeling dat ik eerst tien vuilniszakken naar buiten sjouw en dan alles uit het verleden weer naar binnen draag, en er nog voor betaal ook.
23.05 uur. Realiseerde me dat ik een hoofd vol zinloze informatie heb. Ik ken nog steeds het telefoonnummer van beide grootmoeders. Het nummer van vroeger thuis. Van de buren van toen. Wat heb je aan een hoofd vol nummers waar niemand meer opneemt?

Vrijdag 25 april
Droomde dat Nederland volkomen ontmanteld was. Verpleeg- en verzorgingshuizen gesloten, zorg tot op het bot uitgekleed, onderwijs op omvallen, buslijnen in dorpen geschrapt, sociale huur onvindbaar en jeugdzorg failliet. ‘Wat heb je gedaan?,’ vroeg ik aan man, wiens gezicht me akelig bekend voorkwam, met name die grijns.
‘Niks aan de hand,’ lachte hij bulderend. ‘Gewoon doorwerken tot je 75e en dan regelrecht het graf in. Moet je zien hoe goed het dan gaat met de pensioenfondsen.’
Werd zwetend wakker.

Zaterdag 26 april
Vierde Koningsdag bij R. & W. in Amsterdam. Hebben voornamelijk op de stoep in het zonnetje gezeten, kwamen nog meer vrienden. Was ouderwets gezellig, vreselijk gelachen. Dat laatste biertje had ik niet moeten doen, maar, verzekerde vriend R.: ‘Het blijft fijn om te zien dat sommige dingen nooit veranderen. Op deze manier blijf je tenminste herkenbaar.’

Woensdag 30 april
Wat was het weer een geweldige dag vandaag! Met dit weer is het alsof ik weer een versie van mezelf ben die ik in de winter kwijt ben geraakt. Is het niet zonde dat ik me de helft van mijn leven een beetje… onecht voel, alleen maar omdat het zo vaak zo donker en grijs is?

Donderdag 1 mei
Ga zo de deur uit, even naar de opening van AH, ben benieuwd. Niet dat ik er veel van verwacht. Behalve schappen vol bewerkte meuk, waar vooral veel suiker in zit, zal er niet veel nieuws zijn, maar je weet maar nooit. Breng dan meteen weer 5 dozen naar de kringloop, heb echt de spirit te pakken. Moest opeens denken aan man van vriendin M. Misschien wordt hij ook weer een nieuwe versie van zichzelf. Uiteindelijk is het hele leven één grote recyclebeweging. Vraag maar aan de lente. Of aan het sieradendoosje van moe.