Ga Leven

Het was nu zes weken en drie dagen dat de man er niet meer was. Zes weken en drie dagen. Ze had hem weleens eerder zo lang niet gesproken, maar dat was in 2004, toen ze een jaar uit elkaar waren. Daarvoor waren ze ook al zes keer uit elkaar geweest, maar begin 2004 besloten ze dat het écht genoeg was en zeiden dingen tegen elkaar als: ‘Onze karakters botsen te veel’ of: ‘We staan heel anders in het leven, dit werkt gewoon niet.’ Achteraf zei de man weleens tegen de vrouw: ‘Stom, dat we zoveel tijd verkwanseld hebben,’ en de vrouw reageerde dan altijd met: ‘We?’, waarna ze beiden lachten.

Soms zag de vrouw een oude foto en dacht ze: was hij toen ook al aan het verdwijnen? Ze wist het nooit helemaal zeker. Bij nóg oudere foto’s dacht ze: hier was hij er nog, ik herken hem. Ze vond het erg dat ze nooit precies wist wanneer hij was begonnen met te verdwijnen en ze vond het verdrietig dat ze het zo lang niet had geweten, niet had doorgehad. Misschien had ze hem dan beter kunnen helpen, er meer voor hem kunnen zijn – al was het maar door bij tijd en wijlen wat minder vinnig te antwoorden.
‘Dat was wel prettig geweest,’ beaamde de man toen ze dat aan hem vertelde, en weer lachten ze.

Op de een of andere manier voelde haar huis niet meer als haar huis. Het was hun huis geweest; zonder de man erin was het… anders. In gedachten noemde ze het huis nu vaak Het Huis met de Geesten. Al die stemmen die er ooit in geklonken hadden, die ooit gelachen hadden, felle discussies over politiek gevoerd hadden, die riepen waar de autosleutels lagen of meezongen op de muziek van Billie Holiday of Nat King Cole, al die stemmen waren weggeëbd, behalve in haar hoofd, maar daar had ze niks aan als ze door dat huis dwaalde, en dan zeiden de stemmen op zulke momenten tegen haar: ‘We snappen best dat je het wat stil vindt nu wij niet meer in dat huis zijn.’

Hoewel haar huis niet meer als haar huis voelde, vond ze het toch vreemd om laatst, toen ze naar Spanje ging, de deur achter zich dicht te trekken. Ze voelde zich bijna schuldig. Het was ook een rare gedachte dat er niemand meer in dat huis was die op haar wachtte, die het fijn vond als ze weer thuiskwam.
‘Het is wel wat leeg allemaal,’ mompelde ze in haar hoofd tegen de man.
En de man antwoordde: ‘Houd alsjeblieft op met al die zware gedachten. Wees blij. Geniet.’

Zoiets had hij die laatste ochtend ook al tegen haar gezegd: ‘Maak nog wat moois van je leven.’
Hij had er ook aan toegevoegd: ‘Probeer in hemelsnaam niet in zeven sloten tegelijk te lopen, want je hebt straks niemand meer die je kan behoeden voor God mag weten wat.’ En ze had hem plechtig beloofd haar best te doen.

Normaal gesproken bracht de man haar naar de bushalte en bleef net zo lang wachten tot de bus er was. Als de vrouw instapte, ging ze, staand in de deuropening, nog uitgebreid naar hem zwaaien en het was weleens gebeurd dat de chauffeur bromde: ‘Ja, zo kan-ie wel weer. Of je gaat zitten, of je gaat naar hem toe, maar die deur moet dicht want ik ga rijden.’ Nu stond ze bij de bus te wachten – maar toen ze instapte was er niemand om naar te zwaaien.

‘Ik vind dat het lang genoeg geduurd heeft,’ zei de vrouw tegen de man. ‘Zes weken en drie dagen is wat mij betreft meer dan zat.’
De man grinnikte.
‘Dit is nog maar het begin.’
De vrouw knikte bedachtzaam.
‘Daar was ik al bang voor. Dat ene jaar dat we uit elkaar waren, vond ik al lang. Maar stel dat ik negentig word? Dat is nog veel langer. Moet ik echt al die jaren zonder jou? Hoe dan?’
‘Ga leven,’ zei de man, en in haar hoofd zag ze hem naar haar glimlachen. ‘Meer hoef je niet te doen.’