Het Nieuwe Leven van Arthur

Arthur stapte uit de tram en sleepte zich langzaam naar huis. Bij elke stap die hij zette, begon hij langzamer te lopen, en hij realiseerde zich dat hij eigenlijk helemaal niet naar huis wilde. ‘Hoe zou ze vandaag zijn? Had ze weer een van haar buien? Zou ze weer boordevol wrok zitten, hem stille, verwijtende blikken toewerpen? Zou ze hem weer vertellen dat hij geen aandacht voor haar had, niet geïnteresseerd was in wie ze was en wat ze deed, en zou ze zich weer kronkelen en wentelen in het leed dat hij haar aandeed? Zou ze hem weer vertellen dat ze tot de conclusie was gekomen dat ze helemaal alleen op de wereld was en niks van mensen moest verwachten – waarmee ze vooral hém bedoelde – en dat ze van plan was vooral heel lief voor zichzelf te zijn?’ Hij zuchtte diep bij de gedachte aan de mogelijke uitkomst.

Bij de bloemist op de hoek stopte hij. ‘Een bloemetje zal haar wellicht wat milder stemmen,’ dacht hij hoopvol terwijl zijn hand op de deurklink rustte. In gedachten stelde hij zich zijn vrouw voor, die blij naar hem op zou kijken, maar het lukte hem niet het beeld vast te houden. Steeds opnieuw zag hij voor zich hoe ze daar die laatste keer stond: een ijzige, kille furie.

In de winkel werd hij overvallen door een weldadige geur van verse bloemen en planten, en het voelde letterlijk alsof er frisse lucht zijn hoofd instroomde. Hij pakte een bos rode rozen – ‘Rood, want dat is de kleur van liefde,’ had ze hem eens toegebeten toen hij de vergissing had gemaakt gele bloemen voor haar te kopen – en liep ermee naar de kassa.

Terwijl hij in de rij wachtte om te betalen, staarde hij naar de rode bladeren. De frisse lucht in zijn hoofd was er nog en het leek ook alsof het daarbinnen steeds helderder werd. Het voelde alsof een gordijn langzaam opengetrokken werd. ‘Ze kan er niks aan doen,’ mompelde hij in zichzelf, ‘ze is zoals ze is.’ Hoe vaak had hij die woorden niet gedacht! Ze waren altijd zijn excuus, zijn manier om haar te accepteren en door te gaan, ongeacht het feit dat de relatie allang niet meer was wat hij ervan verlangde en ondanks al die toxische drama’s waar ze zo van hield. Neem nu die laatste keer, toen ze zo razend was geworden om een onbenullige opmerking van hem. Wat een drama was het geworden! Ze cancelde zelfs direct hun vakantie zonder enige vorm van overleg, en hij werd in de hoek gesmeten als een lappenpop, braaf wachtend tot ze hem weer eens oppakte om mee te spelen. Toen gebeurde het. Het gordijn, dat langzaam opengetrokken werd, schoof in één ruk helemaal opzij en het verblindende licht erachter trof hem als een klap in zijn gezicht. Arthur zag het opeens glashelder: het was zinloos. Ze was nu eenmaal zoals ze was, en hij was de idioot die altijd maar wachtte tot ze weer goed in haar vel zat. Hem weer gedoogde. Welnu, hij was klaar met wachten!

Arthur legde de bloemen neer, liep naar de uitgang en verliet de winkel. In plaats van zijn weg naar huis te vervolgen, ging hij naar links. Iets verderop was de makelaar, dat was de eerste stap. Naar haar wilde hij niet meer. Nooit meer.

Met elke stap die hij zette, voelde hij zich lichter worden. Nooit meer die koude blikken vol verwijten. Nooit meer het stilzwijgende gemanipuleer door de korte, afstandelijke antwoorden, de ijzige houding. Nooit meer op eieren lopen of trekken aan een dood paard. Nooit meer drukkende, tergende stiltes die als lood op zijn borst drukten. Nooit meer als lappenpop in de hoek gesmeten worden, wachtend tot ze hem weer zou oppakken! Ja, Arthur was klaar. Boos was hij niet, verdrietig evenmin. Arthur was ontwaakt.

Terwijl het in zijn hart steeds luider begon te zingen, rechtte hij zijn rug. Met een glimlach – wanneer had hij voor het laatst zo ontspannen gelachen? – drukte hij de klink omlaag, stapte het makelaarskantoor binnen en liet de deur achter zich dichtvallen. Zijn nieuwe leven was begonnen.