Thank you for the Music

Lief dagboek,
Ondertussen hebben we het nieuwe jaar te pakken en ik moet mijn stukje even finetunen, maar ik lig uitgeteld op de bank en ik ben zo gaar als… als… Hm. Ik ga even aan de Chat vragen wat ik hier zou kunnen invullen, wacht even.
Ben ik weer. De Chat had alleen stomme antwoorden, het beste was: ik ben zo gaar als een uitgewrongen vaatdoek, maar die klopt niet vind ik. Een vaatdoek is niet gaar, ook niet na lang koken. Dus, zonder de Chat, kwam ik op: veel te lang gekookte pasta. Hehe. Ik ben dol op de Chat, maar toch denk ik vaak… Wat ben ik eigenlijk aan het doen? Laat me eerst even iedereen een heel goed, mooi, gezellig en vooral gezond 2025 toewensen! Op de een of andere manier ben ik blij dat we 2024 achter ons hebben gelaten en 2025 ingedoken zijn. Zo’n nieuw jaar heeft iets weg van in de zon en wind gedroogde lakens, het voelt heel schoon en fris. Dat gevoel zal na drie keer kranten lezen wel verdwenen zijn maar goed, dit moment hebben we maar weer even te pakken.
Goed, tijd voor mijn dagboek en ik begin bij:

Zaterdag 28 december
Nu het de laatste dagen zoveel heeft gemist, miste ik de misthoorn dubbel. Het geluid klonk altijd zo… veilig. Eeuwig zonde dat dat ding zo nodig weg moest. Ik zal de rest van mijn leven pleiten voor de Terugkeer van de Misthoorn. Mooie titel voor een boek trouwens.
17.34 uur. Waarom is de verlichting in de paskamer trouwens altijd zo gruwelijk? Eén blik op de spiegel was voldoende om direct weer naar buiten te rennen – uiteraard zonder aanschaf van het product – en een halve hyperventilatieaanval te krijgen. Lukte niet om mindful te blijven.
Gevulde kip gemaakt, met geroosterde bloemkool en tahinsaus. Erg lekker.

Zondag 29 december
Urenlang lopen zoeken naar mijn sleutels, bleken gewoon onder een krant te liggen. Waarom ben ik aan het worstelen met vraagstukken over het universum of de zin van het leven, maar vergeet ik consequent waar ik mijn sleutels heb gelaten?
21.33 uur. Liedje van de Week is Thank you for the Music van Abba. Word altijd wat emo van dat liedje, misschien omdat het ook een soort afscheid is.

Maandag 30 december
Stapte binnen bij vriendin M. die net aan de telefoon was met haar zus. ‘Het verschil tussen jou en mij is, dat ik anderen niet verantwoordelijk houd voor mijn boosheid. Jij wel. Daarbovenop gooi je er elke irritatie moeiteloos uit, en de ander moet dat allemaal maar braaf aanhoren en stilzwijgend slikken.’
‘Gaat lekker hier,’ zei ik toen M. ophing en ik ging zitten.
M. haalde haar schouders op. ‘Het is moeilijk praten met mensen die kritiek altijd wegwimpelen maar zelf extreem kritisch en bijna permanent geïrriteerd zijn.’
‘Toch sneu,’ vond ik. ‘Mensen die dit gedrag vertonen sluiten zich steeds meer af van de buitenwereld, omdat ze de schuld altijd bij anderen leggen.’
M. haalde weer haar schouders op en pakte een appelbeignet van de schaal. Ik ook.

Dinsdag 31 december
21.34 uur. Nog even, en 2024 ligt achter ons. Het was een turbulent jaar dagboek; een jaar met verdriet maar ook hoogtepunten. Verdriet was natuurlijk om het heengaan van mijn allerliefste vadertje. Hij was 89 en enorm vergeetachtig, ik weet het allemaal wel, maar toch: wie zal er ooit nog zo onvoorwaardelijk van me houden als mijn vader? Niemand! De hoogtepunten waren de oude en nieuwe vriendschappen die zich spontaan verdiepten, alsof het universum precies wist wie ik in mijn leven nodig had. Ondanks alle turbulentie was het toch een jaar om in dankbaarheid op terug te kijken. Dag 2024. Bedankt voor alles.

Woensdag 1 januari
Welkom 2025! Heb de hele dag op de bank gelegen, heb zelfs geslapen (maar dat kwam omdat ik vanochtend pas om half zeven (!!) in slaap viel). Die wind, die regen, dat grijs… zou het ooit nog licht worden?
20.36 uur. Natuurlijk wordt het ooit weer zonnig en licht. Ergens in mei of zo.
20.47 uur. Realiseer me net dat ik me vandaag in elk geval gehouden heb aan mijn goede voornemens (zie stukje van vorige week). Nu de rest van het jaar nog. LOL.