Dat Marie-Claire en haar schoonmoeder elkaar niet konden luchten of zien was algemeen bekend maar dat haar schoonmoeder ZO ver zou kunnen gaan… dat ze DIT zou kunnen doen… Dat had niemand, nee, niemand verwacht. Ze had zelfs… Wacht. We gaan terug. Terug naar die dag dat Marie-Claire dat vreselijke schilderij kreeg met daarop de meest vreemdsoortige wezens die samen muziek maakten.
‘Kijk eens lieverd!’ glimlachte haar schoonmoeder liefjes terwijl ze het schilderij overhandigde. ‘Speciaal voor jou uitgezocht’.
God, wat vond Marie-Claire het ding afschuwelijk. Ze wilde het direct weggooien maar het mocht niet van Tom.
‘Doe eens aardig tegen mijn moeder’ beet hij haar toe. ‘Altijd dat negatieve gedoe van jou. Bah’.
Na de zoveelste aanvaring dook hij op een avond de kroeg in en Marie-Claire in bad. ‘Dat zal me goed doen’, besloot ze. ‘En we moeten ophouden met dit kinderachtige gekibbel’. Ze deed een scheutje lavendelolie in het water en liet zich er langzaam in zakken. Opeens ving ze een flard op van vreemde, hallucinerende muziek.
‘Tom?’ riep ze. ‘Tom? Ben jij dat?’
Tom antwoordde niet. In plaats daarvan ging de badkamerdeur zachtjes open en schuifelden enkele vreemdsoortige wezens – DIE VAN HET SCHILDERIJ!!! bulderde een stem in het hoofd van Marie-Claire – de badkamer binnen.
Natuurlijk had ze willen schreeuwen. Natuurlijk had ze willen gillen. Maar het lukte niet. In plaats daarvan luisterde ze verlamd naar de bizarre, hallucinerende klanken die het gezelschap fabriceerde en toen de schepsels klaar waren en haar, Marie-Claire, langzaam onder water duwden, zelfs toen kon ze niet gillen of zich verroeren.
Ze hoopte eigenlijk dat ze droomde. Dat ze straks wakker zou worden en… Ach ja. In plaats daarvan zakte de arme meid steeds dieper weg in een poel van totale vergetelheid. Haar allerlaatste gedachte was: ‘Ik had dat schilderij nooit moeten aannemen’.
*******************
Bij WE300 van Plato is het de bedoeling dat je een verhaal schrijft van 300 woorden waarin een bepaald woord – ditmaal ‘Musiceren’ – niet voorkomt.
Meer bijzondere, mooie en ontroerende verhalen vind je op: https://platoonline.wordpress.com/
11 gedachten over “WE300 – Musiceren”
Allemachtig, je hebt er wel een muzikaal drama van gemaakt. Die schoonmoeder moeten ze onmiddellijk van kant maken en dan bedoel ik niet dat ze er een paar kantklossers op moeten zetten. Luguber, zo’n schilderij. Natuurlijk doet het verhaal me een beetje aan Bosch denken, maar zelfs die heeft het nooit ZO zout gegeten.
Een WE om bij wakker te blijven (slapen is te riskant).
(Plato sluipt trap af en drentelt onzeker door het huis. Zien alle schilderijen er nog normaal uit, klinkt er geen onheilspellende muziek?…)
Maar hoe dan ook: fijn dat je meedeed en zo’n lekkere horrorstory schreef.
Wat een compositie in beeld en geluid.
Ik ben onder de indruk!
Angstige groet,
Een meesterwerk! Ik heb van elke letter, van ieder woord genoten (-: Meid, wat kan jij schrijven.
Lieve groet
Zo kennen we je weer, …..wat niet wil zeggen dat week verslagen te versmaden zijn hoor, maar dit is zo leuk ánders!
Tjongejonge, die schoonmoeders van tegenwoordig!
Ik lees deze moordWE op het verkeerde moment , vlak voor het slapengaan.:-D
Groetje, Ria
Ach jee, wat een eng verhaal! Spannend, jemig wat kun jij schrijven zeg! (maar dat had ik geloof ik al een keer gezegd, geeft niet, zeg ik het gewoon nog een keer) Fantastisch!
Ik ken dat schilderij… Een vriendin van mij heeft dat van haar moeder gekregen…Gelukkig heeft zij geen bad…
Met een prachtige strik…
soms merkt men
het nooit,
soms in een oogwenk
dat aan het cadeautje dat men jou geeft
een ondefinieerbaar sterk geurtje kleeft
zit achter
de verpakking
een vergiftigd geschenk
Lenjef 🙂
Dank allen, voor jullie reactie!
Jeez! Wat een verhaal! Geweldige interpretatie.