© Pixabay old-book-1680637_1280

Passieloze Relatie

Twee hele weken lang ben ik met hem naar bed gegaan, avond aan avond. Telkens weer stelde hij me teleur. Ik weet niet wat het was – het klikte niet. Er was geen passie, geen chemie. Je kunt dat wel eens hebben in het leven.

‘Wat vond jij nou van hem?’ vroeg ik aan een vriendin van me die hem ook eens uitgeprobeerd had, een jaar of wat daarvoor.
‘Mwah’, antwoordde ze schouderophalend. ‘Ik weet het niet. Ik had wel wat meer van hem verwacht op de een of andere manier. Ik bedoel: ik had al het een en ander over hem gehoord en dan ga je toch wat verwachten van zo een man he? Maar ik weet precies wat je bedoelt. Na twee weken trok ik het ook niet meer. Ik weet niet wat het was: ik miste iets sprankelends, iets pakkends. Er was gewoon geen chemie tussen hem en mij.’
‘Precies, precies’, knikte ik enthousiast. ‘Ik herken dat. Ik kon hem niet bereiken en hij mij niet. Ik vond het eigenlijk wel jammer hoor, want ik had veel positieve verhalen over hem gehoord, maar toch.’

Zo stonden vriendin en ik daar nog even te praten, op die mooie zonnige middag op de Voorstraat. Het was officieel nog winter maar je voelde dat de lente niet lang meer op zich zou laten wachten.
‘Ik ben er nou ook echt klaar mee’ snibde vriendin. ‘We hebben het een paar keer geprobeerd en elke keer draaide het op niets uit. Uiteindelijk dacht ik de laatste keer: ‘wat doe je jezelf toch steeds aan? Je ogen vallen bijna dicht op het moment dat je hem vasthoudt, dat is toch niet goed?’’

Ik was blij dat te horen. Eerlijk waar. Ik begon al aan mezelf te twijfelen. Hij stond bekend als een boeiend man, deze man die mij niet kon bekoren, en ik was echt bang dat er iets mis met me was. Misschien viel het allemaal nog wel mee met me.

Toch ging ik weer voor de bijl. Ik kwam hem tegen, enkele weken voordat ik naar Spanje zou gaan. Ik was in de bibliotheek en opeens was hij daar. Boven de rand van zijn gehoornde bril keek hij me aan en ik was verkocht. Plotseling was het allemaal weer zo leuk dat ik spontaan besloot hem mee te nemen naar Spanje. Hij was vrij op dat moment, dus het kon gemakkelijk. Twee weken lang hebben we het geprobeerd. Wat een fiasco. Wat een narigheid. Avond aan avond ellende. Twee weken lang probeerde ik, elke avond opnieuw, m’n ogen open te houden. Ik wou actie, passie, spanning, maar deze man wist me voor geen millimeter op te winden. Overdag had ik geen last van hem, ’s avonds begon de narigheid.

Hij probeerde het wel hoor, echt waar. Aan alles kon ik merken dat hij zijn best deed. Het lag gewoon aan mij.

Na deze twee weken was ik definitief klaar met hem. Dit zou me nooit meer gebeuren.

Eenmaal terug in Harlingen liep ik daar weer, op de Voorstraat. Natuurlijk kwam ik vriendin weer tegen en vertelde haar over mijn ervaring tijdens de vakantie. Peinzend keken we elkaar aan toen ik klaar was met mijn relaas.

‘Vreemd he?’ zei ze. ‘Jij hebt het nu dus ook voor de tweede keer geprobeerd met hem. Ik begin er in elk geval niet meer aan. Zo af en toe kom ik hem nog wel eens tegen maar ik doe net alsof ik ‘m niet zie. Laatst zag ik hem nog, toen ik in de bieb was maar ik negeerde hem. Ik blijf aan de gang zeg, kom op.’

Nu ligt hij op m’n nachtkastje. En staart me vaak diepzinnig aan. Simon Vestdijk, het moet toch een keer werken tussen ons?!? Ik ga het binnenkort gewoon weer proberen.

 

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw