Soms, eens in de zoveel tijd, ben ik wat aan het filosoferen. Niet vaak hoor, en ook niet zo lang, maar zo af en toe mijmer ik gewoon wat. Over het leven, het heelal. Het ontstaan van de mensheid. Ik dwaal af naar Darwin of verdiep me in Von Dannicken wiens theorieën ik uitermate interessant vind maar alras worden mijn gedachten me veel te moeilijk en grijp ik vlug naar de afstandsbediening.
Toch blijft het fascinerend. Hoe ontstond dit alles? Er zijn zoveel miljoenen vragen die ik heb maar waar ik nooit – niet in dit leven in elk geval – antwoord op zal krijgen. De Melkweg, ons zonnestelsel – het is prachtig, imponerend en onvoorstelbaar.
Waar is het begin, waar is het eind? Waar hangt het heelal in? Een van mijn meest prangende vragen is: waar zal deze mensheid aan ten onder gaan? Zullen we aan een nucleaire oorlog ten onder gaan? Een meteorietinslag? Iemand zei laatst tegen me dat we niet ten onder zullen gaan aan iets dat we kunnen zien. We zullen het loodje gaan leggen dankzij iets wat we niet kunnen zien, hoogstwaarschijnlijk bacteriën. Ziektes, hier en daar wat epidemieën, een pandemietje eroverheen en klaar. Het is een mogelijkheid maar mijn vragen blijven.
Natuurlijk ben ik niet altijd zo filosofisch en diepzinnig bezig! Stel je voor! Geweldige campingentertainment is aan mij ook uitstekend besteed en daarom vond ik het zo erg gisteren. Helaas. Ik was niet thuis. Maar oh, wat had ik het graag gezien! Je voelt ‘m al: ik heb het over de extra ingelaste uitzending van Shownieuws gistermiddag. Een uitzending die compleet in het teken zou staan van de breuk tussen Rafael en Sylvie.
Wat een amusement! DIT hadden we moeten hebben op oudejaarsavond. Bitterballen, bier, wijn en chips erbij. Zakdoekjes in de aanslag. En dan eindeloos genieten. De glazige blikken van Sylvie. De schaapachtige grijns van Rafael. Het intense geluk van toen. Het weergaloze verdriet van nu met als kers op de slagroom De Klap.
Het was ultiem genot. Een groot gemis was trouwens de reactie van onze minister-president. Waar bleef hij nou? De vorige minister-president was er als de kippen bij om zijn innige medeleven te betuigen toen het Gouden Duo Jantje en Yolanthe besloten het bijltje erbij neer te gooien en die waren niet eens 7 jaar getrouwd.
Gisteravond laat waren ze nog steeds nieuws, Rafael en Sylvie. En het ging telkens weer over De Klap. In Vijftig Tinten Grijs deden ze niet anders dan erop los meppen maar nu Rafael het eens uitprobeert is het een drama en wordt er schande van gesproken.
’s Nachts, in bed gelegen, dacht ik nog even na over deze emotievolle dag. Mijn ogen dwaalden af naar het maantje dat door mijn gedeeltelijk geopende gordijnen naar binnen scheen. Ik genoot van de stilte, het duister, van de wereld om me heen.
Ergens in de verte hoorde ik een hond blaffen en ineens besefte ik met intense een droefheid:
We gaan niet ten onder aan een nucleaire oorlog. Ook niet aan een pandemie of een meteorietinslag.
We gaan ten onder aan totale stompzinnigheid. Dat was na vandaag wel duidelijk.