© Pixabay humpback-whale-1209297_1280

Onze Johannes

Johannes voelde zich al een paar dagen niet zo lekker. Hij was wat uit zijn doen, dat kon hij duidelijk merken. Als hij linksaf wou sloeg hij rechtsaf en omgekeerd. Zijn fijne motoriek lag er op de een of andere manier even uit en zelfs met rechtdoor gaan had hij het moeilijk. Hij neigde dan teveel naar rechts.

Vreemd vond hij het wel, maar hij ging ervan uit dat het vanzelf over zou gaan.
‘Zolang ik hier lekker in het water lig’, dacht hij, ‘kan me niets gebeuren.’

Arme Johannes. Het lukte hem niet om in dat water te blijven liggen. Hij spoelde aan op een zandplaat voor de kust van Texel en wat hij ook deed, hij kwam daar niet vanaf. Hij had geen idee hoe hij moest beginnen, het lukte simpelweg niet. Dat lichaam van hem, dat zich in het water losjes en soepel voortbewoog, hinderde hem nu en ontnam hem alle bewegingsvrijheid.
‘Vreemd’, dacht Johannes, ‘in het water heb ik geen last van mijn eigen lichaam maar nu kan ik er geen kant mee op.’ Hij staakte zijn pogingen om van de zandplaat af te komen en deed zijn ogen dicht. Zelfs nu hij daar zo stil lag voelde hij zich wat… vreemd.

Toen begon het allemaal. Johannes was keer op keer voorpaginanieuws en alles wat de klok sloeg was Johannes. Het was immens triest om daar die enorme gigant te zien liggen, machteloos en moedeloos. Hij was niet in staat op eigen kracht verder te gaan. Of er echt van alles geprobeerd is om hem te helpen weet ik niet. Feit is dat het in elk geval niet gelukt is en dat Johannes daar is overleden.

Talloze pogingen werden ondernomen Johannes te redden en in een ultieme poging werd een stille tocht georganiseerd. Als laatste redmiddel zeg maar. Jammer. De verwachtingen waren in ieder geval niet erg hoog gespannen. Als we elke keer een stille tocht zouden houden voor een stervend konijntje hebben we nog een heel eind te lopen. En dan heb ik het niet eens over de honderden kilometers die we zouden moeten afleggen vanwege al die netten vol vis die elke nacht hier voor de kust worden opgehaald. Detail, maar toch.

Het was weergaloze tv, dat wel weer. In de rest van de wereld gebeurden de vreselijkste dingen, wij hadden onze eigen Johannes.

Ergens hoorde ik dat zelfs de burgemeester van Newtown, Connecticut, zijn medeleven met Johannes en de nabestaanden heeft betuigd (of het echt waar is weet ik niet).
‘Wij maken hier vreselijke dingen mee’, schijnt hij gezegd te hebben, ‘maar wat er bij jullie gebeurt, sjonge jonge, dat is ook niet misselijk.’

Wat ik me afvroeg: konden ze – ik noem maar een dwarsstraat – bijvoorbeeld een Erica Terpstra of een Sharon Dijksma geen rondjes om die zandplaat laten zwemmen? Als het een beetje meezat zou Johannes zo hitsig als wat worden en rücksichtslos achter Erica of Sharon aan stromen. In sommige gevallen moet je tot het uiterste gaan om zo’n beest te redden.

Ondertussen is er een nieuwe grote reddingsactie op poten gezet. Ditmaal gaat het om Lenie ’t Hart. Ze schijnt zich vorige week verstopt te hebben tussen de huidplooien van Johannes en bij Het Leidse Onderzoeksinstituut, waar ze hem gaan ontleden, wordt nu naarstig naar haar gezocht. Vooralsnog hebben ze haar nog niet teruggevonden.

Op Texel staan inmiddels de cameraploegen alweer klaar. Ditmaal ligt er een sardientje. Ben benieuwd.

 

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw