Lief Dagboek – De Broer van G.

Vrijdag 21-10
Lief dagboek,
Wat een dag en avond was het! Ik ben blij dat ik naar bed kan maar eerst moet ik vertellen over de appeltaarten. Het zit zo: morgen vieren we de verjaardag van dochter en voor de gelegenheid heb ik vanavond twee appeltaarten gebakken. Omdat ik nog veel meer ging koken en bakken had ik gisteren, in het kader van voorwerken, alvast het deeg gemaakt voor de appeltaarten. Daarna had ik de springvormen bekleed en vervolgens heb ik de springvormen met deeg en al ingevroren. Dat had ik waarschijnlijk niet moeten doen. Want vandaag kwakte ik de stukjes appel in de vormen maar hoelang ik ze ook in de oven liet: de bodems bleven nat en papperig. Uit wanhoop heb ik toen de appeltaarten maar omgekeerd op een bord (waar ze natuurlijk terstond uit elkaar vielen) en ze vervolgens met de bodems omhoog in de springvormen gepropt teneinde een wanhopige poging te ondernemen deze bodems alsnog krokant te krijgen. Als ik er morgen bij een ieder een flinke dot slagroom opdoe merkt niemand dat de taarten eigenlijk mislukt zijn.

Dinsdag 24-10
Vanmiddag was ik op bezoek bij vriendin G. Het huwelijksbootje van G. en haar man bevindt zich momenteel op woelige wateren en dit baart G. natuurlijk de nodige zorgen. Toen ik binnenkwam zat ze verbijsterd aan de keukentafel met de telefoon in haar handen.
‘Ik appte mijn broer gisteren dat we een klein dipje in onze relatie hebben’ vertelde ze. ‘Dit is zijn antwoord’. Ze overhandigde me de telefoon en ik las. Dagboek, wat ik las kon ik haast niet geloven. Waar het op neerkwam was dat mijn vriendin te dik was. Eerst moest ze afvallen, dan kwam alles weer goed!
G. en ik hebben samen een leuk antwoord bedacht dat ze hem zou sturen. Ik ben benieuwd.

Donderdag 25-10
De broer van G. is ontdaan. ‘Hij vond ons antwoord niet zo leuk’ vertelde ze. ‘Hij kon er echt niet om lachen’. Dat verbaasde me een beetje. G. en ik vonden het antwoord namelijk bijzonder leuk. G. had geschreven:

‘Dank je wel, lief broertje, voor je opbeurende en motiverende tip. Je hebt gelijk: ik ben veel en veel te dik. Ik heb daarom direct een personal trainer gehuurd (26 jaar, zeer gespierd en per ingang van heden bij ons inwonend) die beloofd heeft me dag en nacht af te matten.

Ook schreef je dat ik wellicht mijn jeugdige echtgenoot niet meer kan bijbenen (dagboek: vriendin G. is maar TWEE jaar ouder!!). Ook hier sla je de spijker op z’n kop. Het leeftijdsverschil begint ons aardig op te breken en tegenwoordig maken we op zaterdagmiddag dan ook samen een flinke wandeling in het park – ik zit in de rolstoel terwijl hij me, met zijn rolschaatsen ondergebonden, in vliegende vaart het hele park door laat zoeven.
Mijn gewicht probeerde ik vanochtend te bespreken met mijn echtgenoot (voor zover een gesprek mogelijk was – het kauwen en wegslikken van de doughnuts ging voor, dat begrijp je). Lieve broer: hij verzekerde me dat dát het probleem niet was en rende naar de bakkerij om een grote slagroomtaart voor me te halen (die met die kersjes bovenop, weet je wel?).

Die taart ben ik nu aan het verorberen terwijl ik jou dit schrijf. Ik hoop oprecht dat het binnen nu en een week of drie mogelijk is een kilootje of 20, 30 kwijt te raken. Dank, lieve broer, dat je me ogen hebt geopend! Ik verheug me erop binnenkort mijn echtgenoot weer in mijn armen te mogen sluiten die wellicht nooit zal weten dat ons volmaakte huwelijksgeluk aan jou te danken is!
Heel veel liefs, ook voor je gracieuze en bevallige echtgenote,
Je zusje (dat nu gauw naar de keuken holt om de taart weg te spoelen met een litertje cola)’.

Op de een of andere manier, dagboek, denk ik dat de broer van G. zich nu wel even achter zijn oren krabt. Of niet? Ik heb geen idee. Maar dat mijn vriendinnetje met zijn tips niets zal doen, dat is wel duidelijk.

——————————–

Dit verhaal is ook gepubliceerd op Hoe Vrouwen Denken