Julia’s Dilemma

Deel 5 en wat vooraf ging: Julia is een gescheiden vrouw wiens leven soms wat rommelig verloopt. Daarnaast onderhoudt ze een moeizame vriendschap met Jessica, heeft 2 pubers in huis, hikt tegen een midlifecrisis aan en probeert het hoofd koel te houden op haar werk hoewel haar cheffin Wolmoed het haar soms erg moeilijk maakt terwijl … enfin, lees hier het vervolg!

‘Als je het niet te druk hebt wil je dan even meelopen?’ had Wolmoed gevraagd. ‘We moeten praten.’
Julia knikte en volgde Wolmoed met lood in de schoenen. Eenmaal in het kantoortje schraapte Wolmoed haar keel. ‘Ga zitten’, zei ze en plofte neer op de stoel achter het bureau.

‘Julia’, ging ze verder, ‘ik wil even het een en ander kwijt’. Ze speelde met haar pen en glimlachte liefjes. ‘Ik vind dat je nog steeds teveel vragen stelt over je werkzaamheden. Bovendien ben je te langzaam. Dit kan gewoon niet.’
De waterige oogjes van Wolmoed straalden. ‘Dit heeft nog steeds met Tom te maken’, wist Julia. ‘Alleen maar vanwege het feit dat ze Tom toen niet heeft kunnen krijgen. Wat zijn afgewezen vrouwen toch intens gemeen.’
‘Wolmoed’, zuchtte Julia, ‘we werken op een afdeling waarbij extra controle zeer belangrijk is en nu zeg je…’
Wolmoed glunderde. ‘Misschien ben je niet zo geschikt voor deze functie’, antwoordde ze. ‘Denk er maar even over na. Ik stel voor dat we binnenkort met personeelszaken gaan praten.’

Toen Julia in de trein naar huis zat was ze Wolmoed alweer vergeten. Ze had belangrijkere zaken aan haar hoofd dan Waanzinnige Wolmoed. Casper bijvoorbeeld. Casper, waarvan ze niet zeker wist wat ze ermee aan moest. Ze had hem 4 maanden geleden leren kennen op een feestje en was diezelfde nacht bij hem blijven slapen.
‘God mens’, had Jessica verontwaardigd gezegd toen ze dat de volgende dag vertelde.’ Moest dat nou echt? Je bent geen 18 meer hoor’. Dat laatste was waar maar Julia had er op dat moment geen spijt van. Toén nog niet maar na de laatste keer was ze toch behoorlijk afgeknapt op Casper. Dat was nu een dag of 10 geleden. Ze was op zaterdagavond bij hem blijven slapen en de volgende ochtend stond hij naast het bed. In een boxershort met olifantjes. Hij zag er belachelijk uit. Julia lag nog in bed en kneep haar ogen vlug dicht maar het was te laat. De aanblik van Casper in zijn boxershort stond voor de rest van haar leven op haar netvlies gegrift. Nog erger werd het toen hij zijn mond opendeed. ‘Moet ik bijtie-bijtie voor mijn kleine aapje maken?’ vroeg hij terwijl hij Julia liefdevol aankeek. Julia werd licht onpasselijk.

‘Nee’, murmelde ze terwijl ze zijn bed uitglipte. ‘Nee, ik heb mijn grootmoeder beloofd dat ik straks langs zou komen en ik moet opschieten.’
Ze was weggerend en had sindsdien niets van zich laten horen. Op zijn berichtjes reageerde ze niet en ook voor zijn bos bloemen had ze niet bedankt. Laf ja, dat wist ze, maar ze kon zich er nog even niet toe zetten. Niet na die boxershort. Niet na dat bijtie-bijtie-gedoe.
‘Toch moet je echt iets van je laten horen Sjuul’ bedacht ze, terwijl ze naar buiten keek. De trein naderde het station van Franeker en een paar jonge meiden stapten in. ‘Op mijn 35^ste ben ik getrouwd en heb ik drie kinderen en een mooi huis en een man met veel geld’, hoorde Julia een van de meisjes zeggen.
Ze glimlachte. Op die leeftijd dacht ze precies hetzelfde. In plaats daarvan zat ze nu in de trein van Leeuwarden naar Harlingen, een gescheiden vrouw van 35 met 2 kinderen en een Casper in boxershort met olifantjes. ‘Ik ga hem straks bellen en zeggen dat het voorbij is’, bedacht Julia. ‘Dit is niet okay.’ Toen de trein zich langzaam weer in beweging zette keek ze peinzend naar buiten, de duisternis in.
Wordt vervolgd