Hallo lief dagboek!
‘Wat zijn ze nu eigenlijk van plan op de Waddenpromenade, komt daar nog wat? Dit is zonde, het zou daar zo leuk kunnen worden.’ Dat vroeg ik laatst aan de man van vriendin M. Hij antwoordde cynisch: ‘Misschien nóg een Burger King. Dat zou fijn zijn. Of een McDonalds én een Burger King. Dan hoeven we ons niet meer af te vragen of er een paradijs bestaat, dat hebben we dan al, hier, in Harlingen.’ Hij snoof verachtelijk. Enfin, tijd voor mijn dagboek en ik begin bij:
Vrijdag 16 februari
Oppositieleider Navalny is dood. Verschrikkelijk. ‘Wat ontzettend is het toch allemaal’ snifte buuf Annie. Ze was oprecht geëmotioneerd. ‘Het was te verwachten dat dit niet goed zou gaan. Wat heeft zo’n man toch gemankeerd om dit te doen? zei oom H. peinzend. ‘Het verandert toch niks in de wereld. Hij had nu ook met zijn vrouw en kinderen door de dierentuin kunnen lopen. Maar ja’, besloot hij schouderophalend, ‘ik ben dan ook liever een laffe levende dan een dooie held.’ Buuf Annie bekeek hem minachtend. ‘Dat weten we wel ja.’
Zaterdag 17 februari
Droomde dat ik met Rutte sprak. ‘Fijn he, dat je het zinkende schip kan verlaten?’ zei ik.
‘Ik ga helpen de wereld een beetje mooier te maken,’ zei hij.
‘Ik weet dat het niks met de NAVO te maken heeft, maar hoe kan het toch dat ik nooit iemand hoor praten over de overbevolking? We hebben een groot probleem qua huisvesting, qua sociale voorzieningen, maar daar wordt niks over gezegd.’
‘Ik ga helpen de wereld een beetje mooier te maken,’ herhaalde hij op monotone toon. Zijn batterij was duidelijk leeg. Werd wakker van de wekker.
Zondag 18 februari
‘Heb je gehoord dat nu ook Achmea schikt in het woekerpolisdossier?’ vroeg ik net aan man. ‘Fijn voor al die mensen die nog leven. Het was schandelijk dat dit allemaal kon.’
Man keek me aan met een meewarige blik. ‘Er verandert niets, het blijft gewoon doorgaan. Op dit moment is er avond aan avond een reclame te zien waar mensen opgeroepen worden te beleggen in een ‘extra pensioenpotje’ en gebeurt precies hetzelfde als wat Achmea en al die anderen deden. Over 25 jaar hebben we exact dezelfde discussie.’
Hm.
Maandag 19 februari
Aan de telefoon met vriend P. (de filosoof). ‘Wat een gedoe met de formatie’ zei ik. ‘Ik ben diep teleurgesteld in Omtzigt. Ik ga bijna terugverlangen naar Rutte.’
Hadden het daarna over de mogelijke baan van Rutte bij de NAVO. ‘Hij wist natuurlijk allang dat hij in de race zat,’ zei P. ‘Dat is ook de reden dat hij het kabinet heeft laten struikelen.’
P. is trouwens weer vrijgezel. ‘Ik zei laatst tegen haar (zijn ex) dat ik Valentijnsdag beschouw als het jaarlijkse hoogtepunt van commerciële liefde en ze wil toch graag iemand die wat romantischer is,’ aldus P.
Liedje van de Week is ‘I Could Never Take the Place of Your Man’ van Prince.
Dinsdag 20 februari
En dan hebben we natuurlijk ook nog de discussie over de enorme diefstallen bij de zelfscanner van de kassa’s. Hadden ze nu werkelijk verwacht dat iedereen braaf zijn boodschapjes zou scannen? We weten toch inmiddels allang dat het morele verval dermate groot is, dat 8 van de 10 mensen zelfs hun eigen grootmoeder nog zouden verkopen voor een handjevol Air Miles of een tweede gratis zak patat?
Oom H. had laatst gezegd: ‘De zelfscanner is vergelijkbaar met een grijpmachine op de kermis; het blijft leuk om te kijken of het lukt.’ Man had eraan toegevoegd: ‘Dat zal wel, maar wij zijn de klos, niet de winkelier. Die verhoogt eenvoudig de prijzen om toch weer aan z’n winst te komen.’
Woensdag 21 februari
Was vanmiddag getuige van klein conflict tussen twee vriendinnen: ‘Jij ook altijd met je stokpaardjes’ zei de ene geïrriteerd.
‘En jij met je ongevraagde adviezen,’ kaatste de andere terug. Kon de rest niet horen.
‘Mag je dat nog wel zeggen?’ vroeg ik me af. ‘Stokpaardjes?’ Wist het niet zeker en glimlachte. In deze open inrichting, die de wereld is, is niets is zeker, behalve dan dat er altijd wel iets te lachen valt.
