Het Huwelijksfeest

We kunnen ze een weekendje Ardennen aanbieden’ zei hij. ‘Je weet hoe dol ze op Durbuy zijn’.
Ik knikte. ‘Dat moeten we beslist doen, dat is hoe dan ook leuk’.
‘Dan gaan we er met z’n allen heen’ vervolgde hij, ‘en we maken er een paar gezellige dagen van.
Lekker uit eten, wat scrabbelen en wandelen – ik denk dat ze daar erg van zullen genieten’.

‘Dat weet ik wel zeker!’ antwoordde ik. ‘Ik zit ook nog na te denken over een surpriseparty. Wat vind jij? Een groot feest met alle ooms, tantes, neven en nichten bij elkaar? Mama geniet daar altijd enorm van, dat weet je‘.

Hij knikte. ‘Dat is waar’. Opeens verhelderde zijn blik en hij lachte. ‘We doen het gewoon allebei! Een weekendje Ardennen en een week – of twee weken – later de surpriseparty met de hele familie bij elkaar! Onze ouders zijn per slot van rekening maar één keer in hun leven 50 jaar getrouwd, daar mogen we heus wel een feestje van maken’.

Ik dacht even na. Waarom ook niet eigenlijk? ‘Ik vind dat geen gek idee’ zei ik. ‘Zullen we zoiets dan doen? Dan is het een kwestie van een locatie zoeken en de hele familie uitnodigen. We moeten ze natuurlijk wel op het hart drukken dat ze niets mogen verraden! Ik zie het al helemaal voor me!’

Weer lachte hij. ‘Ik weet zeker dat onze ouders dat geweldig zullen vinden. En het weekendje Ardennen moeten we misschien gauw vastleggen, voordat ons favoriete huisje verhuurd is.’

Ik knikte enthousiast. Gezellig, al deze vooruitzichten. Onze ouders mogen in september – als alles goed gaat – hun 50-jarige bruiloft vieren en mijn broer en ik zijn al de hele middag aan het bedenken wat we allemaal gaan doen. Ik ga bijvoorbeeld een fotoalbum samenstellen en mijn broer gaat enkele filmpjes van de afgelopen jaren tot een leuk geheel monteren.
We glimlachten beiden tevreden. Ik nam een slok van mijn warme chocolademelk en m’n broer roerde in zijn koffie. Mijn blik gleed naar buiten. De steentjes op de Noorderhaven glommen van nattigheid en er daalde een miezerig regentje neer. Het was een grijs dagje en de lucht leek een dikke massa. Als je niet beter wist zou je denken dat er een vracht sneeuw aankwam.

‘Heb je ook gedacht aan muziek? Zullen we ook een bandje huren?’ vroeg ik. Mijn broer gaf geen antwoord. Ik keerde me naar hem toe maar de plek waar hij zojuist nog zat was leeg. Er zat nu niemand. Ik beet op mijn lip en vocht tegen de plotseling opkomende tranen. ‘Het leek even alsof je er was’, mompelde ik schor. ‘Het leek werkelijk even alsof je er was’.

——————

1 jaar, 8 maanden en 7 dagen
Het wordt nooit meer wat het was.

32 gedachten over “Het Huwelijksfeest”

  1. Ach wat heftig, wilde al reageren, wat leuk om dat met je broer zo te organiseren. Ja dat blijft zeer doen. Mijn broer is nu ook al weer bijna 3 jaar geleden overleden en ik mis hem ook nog regelmatig.

  2. Ik dacht al, heb je nog een broer?
    Wat akelig is het toch, het blijft schrijnen. Het zal helaas nooit meer hetzelfde zijn.
    Liefs Petr@

  3. Gepakt door die laatste paragraaf. Ik geniet van je schrijfsels, steeds to the point en verrassend, maar ook pakkend. Echt mooi hoe je dit gemis zo verwoordt. sterkte.

  4. Wat een ontroerend mooi stukje heb je hier geschreven.
    Er zit nog iets meer in dan anders, alsof je buiten jezelf aan het
    schrijven was.
    Mijn ouders hadden 6 april as 50 jaar getrouwd geweest, en toen ik
    In juli met ze bij de radiologie zat begin mijn vader erover dat we nog iets moesten
    verzinnen voor die dag.
    Toen wist ik eigenlijk al dat die dag er niet meer zou komen.

    Wat heb je hem dichtbij, je broer.
    Dikke kus X kanjer!

  5. Wat is de realiteit toch hard, soms. Ik begon opgewekt te lezen, het leek het begin van één van jouw heerlijke, fantasievolle verhalen (Een nieuwe WE, dacht ik nog), maar gaandeweg voelde ik waar het heen zou gaan. Dit soort herinneringen komt ongevraagd op de proppen. Sterkte!

  6. Soms laten belangrijke mensen echt enorm lege plekken na. Voor het verdwijnen beseffen we dat vaak net even te weinig, en nadien valt de tijd niet meer terug te halen toen alles nog goed was of leek…

  7. Wat zal het móelijk worden die dag voor je ouders mooi te maken, als jóuw gemis al zo duidelijk is wat moet dan een moeder op die vijftigste huwelijksdag haar kind missen!

  8. Nou, hier wordt ik ook stil van. Wat een gemis moet dat voor je zijn. Ook op het feest straks in september zal hij gemist worden. Maar hij is voor altijd verborgen in jullie hart, dat maakt dat hij er toch een beetje bij is. Sterkte met verwerken.

  9. Het gemis is groot, maar het gemis hoort er bij. Hoe meer het gemis hoe meer die waard was. Pijn is niet fijn, maar zegt wel veel.

  10. Mooi geschreven. En die laatste zin zo treffend. Dingen worden immers nooit meer wat ze waren. En wat een verschrikkelijk woord kan ‘nooit’ soms zijn.

  11. Tot morgen…

    de eeuwig jonge dood is een frauduleuze spelbreker
    hij verandert met een lach
    het verloop van elke dag
    wie de ochtend ziet daarvan is geen sterveling zeker

    Wat had kunnen zijn is nooit wat het is.
    Sterkte, Rebelleke!
    Lenjef

    1. Rebelse Huisvrouw

      Het blijft een rare gedachte dat het elk moment afgelopen kan zijn. Je moet daar niet teveel bij stilstaan.
      Dank voor je – altijd prachtige – reacties Lenjef. Ik vind deze heel waardevol en mooi!

  12. Heb je een telraampje in je hoofd?

    Ik moet bekennen dat ik heel slecht in data ben, de sterfdag van mijn Vroems heb ik op moeten schrijven, maar de dagen heb ik al snel niet meer geteld omdat het telraam in mijn hoofd vol was.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw