Het Dioxine-eitje

‘Wat denk je lieve: zal ik een lekker eitje koken voor je?’ vroeg Afke op een regenachtige ochtend aan Hendrik-Jan Doordouwer.
Hendrik-Jan schudde verwoed zijn hoofd. ‘Natuurlijk niet’, gromde hij en wees naar de kop van de Harlinger Courant die op de eettafel lag. ‘Je hebt toch ook gelezen dat die eieren momenteel zwaar vergiftigd zijn?’

Afke keek hem blijmoedig aan en glimlachte even. ‘Dat zal toch wel meevallen lieve? Ze zullen ons toch heus niet moedwillig giftige troep laten eten?’
Hendrik-Jan zuchtte diep. ‘Afke, ik weet dat je het de laatste tijd druk hebt. Veel met Mariëlle op terrasjes zitten en zo. Dat begrijp ik allemaal wel. Maar wil je alsjeblieft ook een beetje opletten op wat er in de wereld en in Harlingen gebeurt?’
Afke keek op. Klonk daar nou een snik in zijn stem? Ze schrok ervan en bekeek hem bezorgd.
‘Maar lieve’, fluisterde ze, ‘wind je toch niet zo op. Het gaat om een doodgewoon eitje. Een eitje… Daar kun je toch echt niet…’
‘Dit is geen doodgewoon eitje Afke’, bulderde Hendrik-Jan opeens en zijn gezicht liep rood aan. ‘Dit is een ei vol dioxine. En weet je wat dioxine is en waar dat vandaan komt?’

Hierop moest Afke hem het antwoord schuldig blijven. Met grote ogen keek ze Hendrik-Jan afwachtend aan.
‘Dioxine komt uit verbrandingsovens Afke’ ging Hendrik-Jan onverdroten voort en hij was zich duidelijk aan het opwinden. ‘Dioxine is een product dat uit onder andere verbrand plastic voortkomt. Alles wat ze daar bij die Omrin verbranden daalt regelrecht hier in Harlingen neer en krijgen wij op ons bord. En dioxine Afke, is levensgevaarlijk.’

Afkes verre, glazige blik vertelde hem genoeg. ‘Luister’ begon hij. ‘Het is heel simpel. We hebben hier een Omrin door de strot geduwd gekregen op basis van oneigenlijke argumenten. Als die schoorsteen nou maar hoger was geweest dan hadden we deze ellende allemaal niet gehad, maar de schoorsteen mócht niet hoger. Dat paste niet in het bestemmingsplan hè’ zei hij wat smalend.
‘Ja, maar hoe kan het dan dat de Omrin dan een vergunning heeft gekregen? wou Afke weten. Ze begreep er werkelijk niets van.

Hendrik-Jan haalde diep adem.
‘Kijk Afke: binnen het bestemmingsplan van het industriegebied mocht géén hoge schoorsteen gebouwd worden. Om tóch een vergunning voor de bouw van de afvalcentrale te krijgen heeft Omrin ons toen een lage schoorsteen aangesmeerd terwijl er eigenlijk een veel hogere schoorsteen nodig was om de rookgassen boven een breder gebied te verspreiden. Dan waren al die concentraties afvalstoffen minder geworden. Begrijp je dit een beetje?’

Afke deed zichtbaar haar best deze informatie te verwerken. ‘Dus we zijn er gewoon ingetuind bedoel je?’ vroeg ze.
‘Precies, precies’ knikte Hendrik-Jan en pakte zijn krantje weer op. ‘Precies Afke, dat heb je goed gezien.’

Afke stond op en liep richting keuken. Ze vond het een beetje ingewikkeld allemaal. ‘Als die schoorsteen nou maar een flink stuk hoger was, dan was er niets aan de hand’ had Hendrik-Jan gezegd. Ze had het idee dat Hendrik-Jan weer wat aan het overdrijven was, zoals hij wel vaker deed.

In het voorbijgaan aaide ze even over zijn hoofd. ‘Zal ik dan maar een eitje voor je bakken in plaats van koken?’ vroeg ze. ‘Misschien heb je daar meer zin in.’
Hendrik-Jan zuchtte diep en ritselde met zijn krant. Het zou een lange, lange dag worden, dat wist hij nu al.

———————————–

Hendrik-Jan Doordouwer verschijnt om de week in de Harlinger Courant. (In dit geval was dit, in het kader van de dioxine-ellende, een extra stukje). Hij moppert heel wat af maar gelukkig is daar Afke die hem altijd wel weer uit de put weet te trekken. Hoewel…..

17 gedachten over “Het Dioxine-eitje”

  1. Toen kort geleden onze “eierboer” met vakantie was trof moest ik ze ergens anders kopen en die móeten haast wel uit de buurt van Harlingen gekomen zijn, een smaak die ik nu vrijwel zéker als dioxine herken ……
    Dit soort “sluwe geintje ” kom je trouwens in héél de politiek tegen ,daarin is Harlingen helaas geen uitzondering!

    1. Dan heb jij toch een enorm ontwikkelde smaakzin. De dioxine-concentratie in eieren is hooguit enkele pico-grammen (enkele miljardsten van een gram). Het gevaar van dioxines zit hem in ’t feit dat die zich opslaan in vet, héél kleine concentraties stapelen zich steeds verder op.
      Verbrandingsovens gaan trouwens voornamelijk de eieren besmetten van particulieren die kippen hebben die scharrelen in de tuin, minder de eieren die je koopt in de winkel. Ik zou me meer ongerust maken over de impact van die verbrandingsovens op melk uit de omgeving…

  2. Hier in ’t dorp loopt elke week een eierboer zijn waar aan de man/vrouw te brengen. Hij loopt krom van ouderdom, maar de verkoop is zijn “uitje” en laat hij zich niet afnemen. Ik vraag me zo maar af: misschien is zo’n klusje ook wel wat voor Hendrik-Jan. Krijgt Afke wat meer lucht…

  3. Allemensen, ze doen toch maar… Straks zakt Groningen door de bodem door al de boringen en is Friesland vergiftigd. Geruisloos twee provincies verdwenen. Zo begint dus de afbraak van ons land.

  4. Elk einde heeft ergens een begin

    eieren
    kunnen dioxine bevatten
    vlees streng verboden hormonen

    in vis
    zitten pcb’s en kwik, daar is ook van alles mee mis

    graan, aardappelen
    en groenten zijn genetisch gewijzigd
    zullen er straks nog mensen op de aarde wonen?

    Lenjef 🙂

  5. De verantwoordelijke ‘politici’ zouden eens op een dieet van dioxine-eitjes en melk gezet moeten worden. Een paar Harlinger zeuns erbij om zeker te zijn dat ze het opeten, kijken hoe ze dan piepen.

  6. Is het allemaal echt zo erg als Hendrik zegt?

    Ik herinner me een man die in Harlingen ergens onder de dijk in een heel oud huisje woonde. Hij woonde daar samen met zijn broer en hij was een beetje van het type, als ik dat zeg dan heb ik daar gelijk in. Ik meen dat hij in de slag was met de gemeente Harlingen over de verkoop van zijn huis en grond ten behoeve van de uitbreiding van de Haven of het industrieterrein. Dat wilde hij tegenhouden. Een norse man die het nog wel eens lang kon uithouden, dacht ik toen ik bij hem zat. Daarna ging mijn verkering naar de knoppen, ik kwam niet meer in Franeker en Harlingen en dus weet ik niet hoe het afgelopen ‘wier…’

    Zukke noeste Friez’n maak’n ze tegenwoordig net meer, no?

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Abonneer je op dit blog

Voer je e-mailadres in om je in te schrijven op dit blog en e-mailmeldingen te ontvangen van nieuwe berichten.

Archieven

Leuke Links

Blogroll

De Rebelse Huisvrouw