Het bakje ijs

Vrijdag 15-06
Lief dagboek,
Ik weet niet wat ik heb maar ik ben de hele dag al wat afwezig. Man maakte me er vanochtend op attent nadat ik tot drie keer toe had gevraagd hoe lang het WK duurt en vriendin S. viel het net ook op. Ze vertelde over het gedoe op haar werk – jaloerse cheffin en dat soort ellende – en ik antwoordde afwezig: ‘Ach ja. De laatste loodjes wegen het zwaarst’.
S. keek me met hoog opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Serieus?’ zei ze uiteindelijk. ‘Werd het gesprek weer wat te moeilijk voor je?’
Weet nu trouwens nog niet hoe lang het WK duurt.

Zaterdag 16-06
Net toen ik gisteravond in slaap dreigde te vallen werd ik plotseling overvallen door twee gedachtes: 1 – waar komt het woord valreep vandaan en 2 – wat heeft vriendin L. allemaal in haar loodzware handtas zitten? Ik moest hem laatst even voor haar vasthouden en ik was werkelijk verbijsterd. ‘Heb je een mud aardappelen in dat tasje zitten?’ vroeg ik toen ik de tas teruggaf en met een van pijn vertrokken gezicht demonstratief mijn schouder op en neer bewoog.
Deze twee dingen ga ik dus straks uitzoeken. Eerst ontbijten. Eerst ontbijten: bananenomelet met daaroverheen blauwe bessen, edelgist, gepofte quinoa en walnoten.

09.20 uur. Las net in de Leeuwarder Courant het verhaal over medisch wonder Henk. Bij een grote fout tijdens een simpele operatie raakte Henk in coma en adviseerde het ziekenhuis na een paar weekjes de stekker er maar uit te trekken, iets dat de familie weigerde. Nu, enkele jaren later, geniet Henk weer volop van het leven. Ik vind dit allemaal vrij schokkend dagboek.

Zondag 17-06
Vaderdag. De eerste keer zonder moe. Wat een verschil met vorig jaar dagboek. Toen gingen we met Vaderdag naar Rotterdam en hebben de hele dag in de tuin gezeten want het was prachtig weer. Moe had een nieuwe zalmkleurige jurk aan – ‘hoe vind je die kleur? Mooi hè!’ – en had heerlijk gekookt – karbonaadjes zoals alleen moe die kon maken. Toen we wegreden maakte ik nog wat foto’s van pa en moe die ons uitzwaaiden en ik weet nog dat ik dacht: ‘Ik hoop dat ik nog heel veel foto’s van hen samen mag maken’.
Toch hebben we er vandaag heus wel wat van gemaakt maar het was natuurlijk niet hetzelfde zonder moe. Niets is hetzelfde meer zonder moe en dat wordt het ook niet meer. Nooit meer.

Maandag 18-06
Maandagochtend 11.10 uur. Ik heb nog steeds buikpijn van het lachen. Vriendin G. probeerde via haar MacBook foto’s te uploaden in verband met een sollicitatie maar ze kan totaal niet met computers overweg. ‘Ik wilde drie foto’s selecteren maar in plaats daarvan selecteerde ik per ongeluk allemaal, alleen had ik dat niet door. Ik klikte op verzend en gaandeweg kreeg ik door dat er iets niet goed ging. Toen wist ik niet hoe ik het moest stopzetten’. Haar stem klonk vol afschuw. De meest stompzinnige kiekjes schijnt ze meegestuurd te hebben. Haar date vorige week was trouwens geen succes.

Dinsdag 19-06
Met pa naar stadje toe en bij Wallys wat gedronken. Was gezellig in het stadje, zoals altijd. Wat zal het straks weer druk worden tijdens de Visserijdagen en de Tall Ships! Zag later een mevrouw die haar winkelwagen vollaadde met waterijsjes. ‘Wat zit je nou te kijken?’ zei ze defensief tegen haar man toen ze zijn bezorgde blik op de wagen zag rusten. ‘Hier zit niks in hoor’.
‘Het is een en al ‘suker’’ murmelde de man. Hij slofte weg. Moest er wel een beetje om glimlachen dagboek. Dit zijn herkenbare situaties. Moest denken aan vorige week in Amsterdam waarbij ik een vrouw hoorde zeggen: ‘Hij ken toch niet stoppe met vrete? Prima. Van mijn hep ‘ie geen last meer. Ik prop hem vol tot in het graf’.

Woensdag 20-06
Wat een wind. Dit is toch niet normaal? Ik zag net op Buienradar dat het windkracht 5 is en dat is te merken ook.
‘Tja, we naderen de zomer hè’ zei vriendin M. mistroostig. ‘Het is de laatste jaren altijd hetzelfde: het voorjaar is prachtig maar de zomer is om te janken’. Ze zuchtte diep. De man van M. was ondertussen met pa en echtgenoot aan het praten. Ik hoorde hem brullen: ‘In dit land kun je ongestraft een kind van het balkon gooien en ermee wegkomen. Als de vader er niet zo’n heisa van gemaakt was er NIETS aan de hand geweest’. M. zuchtte weer, dit keer nog net wat dieper.

22.00 uur. Oom H. en buuf Annie zijn net weg. ‘Kan iemand me uitleggen wat er met de westerse maatschappij aan de hand is?’ vroeg oom H. ‘Iedereen begint zich te tatoeëren – zijn we een soort van inheemse stam geworden? Zelfs de vrouwen doen het! De gemiddelde Nederlandse vrouw loopt er ondertussen bij als de gemiddelde Nederlandse bouwvakker’.
‘Waarom ben je altijd zo kritisch?’ vroeg buuf Annie maar oom H. zei dat hij slechts ‘observeerde en constateerde’. ‘Bovendien’ meesmuilde hij, ‘mag ik graag getuige zijn van de ondergang van een beschaving. Je maakt toch een stukje geschiedenis mee en…’

Hij maakte zijn zin niet af omdat buuf Annie hard riep: ‘Wat voor weer wordt het morgen, weet iemand dat?’

Donderdag 21-06
Ik ging vandaag nog even door met mijn boek dat ik aan het schrijven ben maar ik krijg de goede toon niet te pakken. Ik denk dat ik opnieuw begin. Zo schreef ik vanochtend:

‘Donderdag 06.15 uur. Na haar bezoekje van vorige week aan de psychiater had Mina geprobeerd zoveel mogelijk de gedachte aan Lolita te bannen. ‘Ik wil niet aan haar denken – ik wil niet aan haar denken – ik wil niet aan haar denken’ was haar nieuwe mantra geworden maar feitelijk hield ze zichzelf een beetje voor de gek. Het feit dat ze om 06.15 uur in de ochtend alweer op internet aan het kijken was of Lola wat nieuws gepost had toonde op onbarmhartige wijze het gelijk van de psychiater aan. ‘Goed, laat me dan maar een stalker zijn’ murmelde ze terwijl ze een sjekkie draaide en de half opgegeten Camembert die op haar nachtkastje lag in haar mond propte. ‘Laat me dan maar een voyeur zijn. Het maakt mij niet meer uit, ik vind alles best’.

Pff. Het wordt helemaal niks.

Verzoek aan sommige supermarkten: willen jullie alsjeblieft een mandjeskassa openen? Zojuist in de winkel waren er 2 kassa’s open en de mensen in de rij hadden zúlke abnormaal volgeladen karren dat het werkelijk leek alsof er voor de komende 85 jaar gehamsterd werd. Achter in de rij stond ik. Aan mijn arm bungelde een mandje met daarin een bakje champignons, een paprika, een bakje humus en een aubergine. Ik probeerde niet te denken aan de bak ijs die in de auto lag. De vrouw voor me had zó een volle kar dat alles tegelijk op de band uitladen niet eens mogelijk was maar een andere kassa opzoeken was zinloos. Ook daar grijnsde me een soortgelijke kar en band tegemoet. En daar stond ik, achter in de rij. Aan mijn arm bungelde een mandje met daarin een bakje champignons, een paprika, een bakje humus en een aubergine. In de auto lag een bak ijs… Zucht.