Zolang je blijft denken is er niks aan de hand!
De zusjes Calcnaeghel
In de lente, zomer en herfst van hun leven hadden de zusjes Calcnaeghel vaak ruzie met elkaar maar de grootste ruzie brak aan tijdens de winter hoewel het eigenlijk niet eens een ruzie te noemen was. Je zou het Verwijdering kunnen noemen. Of Kilte.
Of Afstand. Ja, Afstand. Dat was het beste woord.
‘Afstand wil ik hebben!’ brulde Truus Calcnaeghel toen ze op een dag brak met haar zus Anne-Fleur. Ze kreeg de afstand waar ze om vroeg.
Zomer, ergens in de jaren ’90
‘Komen jullie een paar daagjes hier logeren?’ vroeg Anne-Fleur aan Truus toen ze op het huis van haar dochter paste. ‘Het is prachtig weer en we kunnen met z’n viertjes leuke uitstapjes maken.’ Diezelfde dag nog stapten Truus en haar man in de auto en reden richting Limburg. Het was een ouderwetse avond. De zusjes Calcnaeghel zaten aan de port, haalden herinneringen op en lachten heel wat af terwijl de mannen het over politiek en voetbal hadden.
Direct de volgende dag ging het al mis. ‘Haar walgelijke gedrag heeft mijn leven op zijn kop gezet,’ realiseerde Truus Calcnaeghel zich verbitterd en ze voelde hoe haar bloeddruk de lucht inschoot toen ze zich die vreselijke dag weer voor de geest haalde.
Anne-Fleur had de volgende middag namelijk geprotesteerd toen Truus de spruitjes in een paar liter water wou koken. ‘Hoho!’, riep Anne-Fleur uit die de spruitjes graag op haar eigen manier wou klaarmaken. ‘DAT doen we hier niet!’
Dat was meteen de bekende druppel want die ochtend had Anne-Fleur ook al geprotesteerd toen Truus in de keukenkastjes aan het rommelen was, op zoek naar thee.
Ze vond het idee dat haar gast de keukenkastjes van haar dochter inspecteerde niet zo aangenaam. ‘Hoho!’, had Anne-Fleur geroepen terwijl ze de ketel vulde met water. ‘DAT doen we hier niet!’
Dat gedrag was TE gruwelijk, vond Truus. Ze was van plan haar zuster hier zwaar voor te straffen maar ze moest even op het geschikte moment wachten. De zoon van Anne-Fleur werd namelijk onverwacht ernstig ziek. ‘Nu die jongen zo ziek is begin ik er niet over,’ dacht ze grimmig. ‘Ik wacht even tot dit achter de rug is maar bij de eerstkomende gelegenheid die zich voordoet… ha!’ Ze verheugde zich op dat moment en tot haar grote vreugde hoefde ze niet lang te wachten. Ze was trouwens sowieso niet van plan lang te wachten: ELKE gelegenheid zou ze aangegrepen hebben om keihard terug te slaan voor het leed en onrecht dat haar aangedaan was.
Kort na het overlijden van de zoon van Anne-Fleur brak Truus met haar zus. ‘Afstand wil ik hebben!,’ brulde ze naar een ieder die het horen wou. Ze weigerde de telefoon op te nemen toen een nietsvermoedende Anne-Fleur haar belde. Na enkele dagen tevergeefs bellen begreep Anne-Fleur de boodschap en respecteerde haar zusjes wens om afstand.
De jaren verstreken zonder dat de zusjes contact met elkaar hadden en het was buitengewoon vreemd wat de tijd vervolgens deed. Truus bleek namelijk te lijden aan een zeldzame vorm van geheugenverlies. Ze kon zich niet meer herinneren – zei ze – dat ze jarenlang getraumatiseerd was door het gruwelijke logeerpartijtje. Over de bewuste logeerpartij kon ze vele jaren later volkomen onschuldig zeggen: ‘we hebben fantastische dagen gehad maar het deed me veel verdriet om via via te horen dat Anne-Fleur er heel anders over dacht.’
Truus was niet meer bij machte de waarheid onder ogen te zien. Ze was niet bij machte haar schouders te rechten, haar zuster op eigen kracht te bellen en te zeggen: ‘ik heb een beetje raar gedaan.’ Met zo een formidabel geheugenverlies kon dat ook niet natuurlijk. Haar herinneringen waren volkomen verwrongen en wanhopig probeerde ze een nieuwe waarheid te creëren als rechtvaardiging voor haar eigen gedrag.
Dat was sneu voor Truus. Want in de winter van hun leven hadden Truus en Anne-Fleur nog veel plezier samen kunnen hebben.
Nu was er alleen nog maar Afstand.
—————-
Bovenstaand verhaal is gebaseerd op een gesprek dat ik vanmiddag opving. Omdat ik mijn schrijfniveau wanhopig graag naar een hoger plan wil trekken besloot ik vaker schrijven over (fictieve) gebeurtenissen uit het Dagelijks Leven.

Abonneer je op dit blog
Archieven
Categorieën
- Broer
- Dagboek
- Dagelijkse Dingen
- De Doordouwers
- Denkbeeldig Gesprek
- Dochter
- Een Familieroman
- Fictie
- Films & Series
- Gepubliceerd
- Gesprekken
- Graaiers
- Het Verhaal van Julia
- Humor
- Hypochondrie
- Kantoorperikelen
- Koningshuis
- Liedje van de Week
- Open Brief
- Ouders
- Politiek
- Rondom Harlingen
- Sprookjes
- Taal
- VZTZ
- WE 300
- Willekeurige Herinneringen
Leuke Links
Website laten maken?
Blogroll
Menu
Recente reacties
- Vanessa op Toen het water kwam
- Peter op Het Nieuwe Leven van Arthur
- Heidi op Over grijze dagen, blauwe bessen en bankzitten
- Heidi op Over de Grijstijd en Robots
- Betsie Forsten op Over de Grijstijd en Robots
© 2012 – 2025 De Rebelse Huisvrouw | Privacyverklaring | Webdesign: Lily van Mango deSign
24 reacties
Tja, als dat nou alles is… maar wij weten niet wat er dieper ligt. Een breuk gaat meestal niet over de barst.
Voor gesneuvelden komt de vrede te laat
ze voerden een lange oorlog die niemand won
toen de wapens waren versleten
is de meest vergrijsde vergeten
waarom ze zo vochten en wie de strijd begon
Tranen trekken er zich niets van aan of ze door plezier of verdriet bestaan.
Weer een knap schrijfsel, Rebelleke!
Lenjef
Prachtig weer Lenjef! Het klopt ook helemaal. Bij dit soort oorlogen zijn er alleen maar verliezers.
Wat een ellende. Wat doen mensen elkaar toch aan. En dat terwijl we hier maar zo kort rondhobbelen. Het kan zoveel leuker….. Waarmee ik niet jouw stukjes bedoel. Daar geniet ik elke keer weer van, hoger plan of niet 😉
Lijkt me een typisch gevalletje voor Bert van Leeuwen van ‘Het Familiediner’.
Ik schoot in een onbedaarlijke lach bij het lezen van de titel!
En dan komt er zo’n melodrama, prachtig…
Limburg heeft inderdaad veel op het geweten. Neem Vaals. Of Roermond. De koeien daar schijten vlaaien. De Couberg die alleen maar te bedwingen is op de fiets. En dat onverstaanbare steenkolengruis dat ze daar praten, dát geeft afstand. Er is maar één ding, nee, bij nader inzien twee zaken die het leven daar draaglijk maken. Brand & Alfa. De kenner weet dat. Giet die dames daar maar eens vol mee, geen Afstand meer te bekennen. Zusterlijk zullen ze zwelgen, die Calcnaeghels.
Ik ga het eerst zelf proberen dat Brand & Alfa. Lijkt me veel leuker!
Een realistich stuk, top geschreven en helaas uit nabije omgeving herkenbaar.
Het komt natuurlijk wel van twee kanten. De een kan we zeggen dat ze niet wil, maar de ander kan natuurlijk ook wat eigenwijzer zijn en gewoon bellen. Maar soms is het beter zo.
Love As Always
Di Mario
Tja, zo gaat dat vaak. Triest maar waar. Mooi verhaal. Leuke achternaam ook.
Het is treurig en ieder huis heeft zijn gewoontes…de man van Truus had misschien iets eerder aan de bel mogen trekken. Trieste van een verbeten vrouw om haar zus die haar zoon heeft verloren zo te laten vallen. Iets mag dan diep raken maar daar ging Truus wel ver .
En als Limburgse ga ik er vanuit dat ieder landelijk toch wel even netjes vraagt als , ook al is het je zus je iets nodig hebt uit kas of la het te vragen niet dat het voor ruzie zorgt in mijn geval maar heeft iets met grenzen en fatsoen te maken . Wie weet wat erin ligt 😉
De meeste familieruzies gaan nergens over.
Ik heb het aan den lijve ondervonden, 9 jaar ruzie om een fiets!
Maar bij ons is het wel goed gekomen (tot nu toe haha)
Leuke naam heeft deze familie trouwens 😉
Op een of andere manier heeft het verhaal een lichte toon, terwijl het onderwerp toch zo droevig is. Die jarenlange afgescheidenheid. Al die ruzies die eigenlijk om niets gingen. Ik kan de voorbeelden uit mijn relatie met de moeder van mijn kinderen nog goed voor de geest halen. 6 zusters en 1 broer. Altijd onderling geruzie, als het moet om de kleur van een stopcontact.
Overigens: je schrijft al goed hoor, Rebelse. Naar een hoger plan trekken is prima, ik probeer het ook. Maar geniet wel van het schrijven. Dat is het belangrijkste. Verlies die blijheid nooit hoor.
‘Om de kleur van een stopcontact’ – haha! Ja, eigenlijk heb je in het leven goedbeschouwd constant cabaretvoorstellingen om je heen!
Wat je onderstaande noot betreft, het is je weer goed gelukt. Herkenbaar verhaal. In mijn familie doet zich ongeveer hetzelfde voor. Moeder en dochter die niet meer met elkaar praten. En als je hoort waarom…het gaat nergens over. Maar het een haalt het ander aan zodat het steeds dieper komt te zitten. Een weg terug lijkt bijna onmogelijk. Diep triest zulke dingen.
Inderdaad. Ik dacht meteen al: dit is anders. Dit is niet puur fictie. Jouw schrijfstijl staat al op een behoorlijk hoog niveau, nu doe je er nog een schepje bovenop. Wordt bijna te goed voor een krantje uit Harlingen.
Goed verhaal. De namen alleen al zijn geweldig. Dat vind ik vaak zo leuk aan schrijven, dat je zelf namen kunt verzinnen voor mensen.
Doet me denken aan het lied van Drs P. De gezusters Karamazov:
https://www.youtube.com/watch?v=Heu7yfPLcrE
Dag allemaal, dank voor jullie reactie en nog een fijne dinsdag! 😀
Er zijn families die niet zónder ruzie kunnen en meestal worden dat soort ruzie’s toch wel weer regelmatig met veel gezoen rechtgetrokken ….tot de volgende ruzie!
Maar soms gaat het dus blijkbaar góed mis!
komt me heel bekend voor Rebelse …helaas
Ik heb ’t ook wel ‘ns in ’t vet gehad met mijn zus… om niks… maar dat waren geen dingen waardoor ik afstand zou willen. Het waren enkel dingen die me deden wensen dat we elkaar vaker zagen… mooi geschreven, verdrietig ook…
Ik zie een nieuwe aflevering van Familiediner ontstaan….heeft alle ingredienten daartoe…
Beelden beschreven familierelaties …