De Oneindige Stompzinnigheid

Donderdag 13-09
Lief dagboek,
Voortaan ga ik twee vaste items in m’n wekelijkse verslag verwerken, gewoon voor de lol. Een van de vaste items wordt: ‘Liedje van de dag’. Dit, omdat ik elke ochtend met een liedje in mijn hoofd wakker word. (Zou daar ook een naam voor zijn en is het een ernstige afwijking?).
Een ander vast item wordt: ‘Wat heb ik deze week geleerd’. Zo af en toe deed ik dat al maar nu wil ik het er vast bij hebben. Het liedje van deze dag is in elk geval ‘Golden Brown’ van The Stranglers. Nu zit het vandaag de hele dag in m’n hoofd, dat weet ik nu al. Ik heb deze week (nog) niks geleerd dus daar kan ik even niets over zeggen.

Vrijdag 14-09
08.35 uur. Ik heb vannacht fantastisch gedroomd – het was zo’n mooie droom, telkens als ik eraan denk word ik weer blij. Ik droomde dat moe achter me stond en haar armen om me heen sloeg. Ik kon haar niet zien en ze zei niks maar ik voelde dat zij het was en ik voelde me heel beschermd en…tja, gelukkig. Zelfs toen ik wakker werd had ik nog steeds dat gevoel. Deze droom zal ik nooit vergeten.

Zaterdag 15-09
Vandaag kreeg ik een cadeautje van vriendin G., zomaar! ‘Omdat je altijd zo geduldig naar me luistert’ zei ze terwijl ze het pakje overhandigde.
‘Voor al die uren waarin ik knarsetandend naar je gejammer luister verdien ik minstens een reisje naar de Bahama’s’ zei ik terwijl ik het papier van het pakje scheurde. G. lachte. In het pakje zat een boek, het heet ‘De Vierde Dimensie‘. Ben benieuwd.

Zondag 16-09
Naar Amsterdam, had reünie. Was superleuk. Daarna naar huis van jeugdvriendin L. die nog erg wakker was. Kregen over het de bevalling van dochter, nu bijna 21 jaar geleden, waar L. bij was.
‘Wat een mooie dag was het hè’ mijmerde L.
‘Nou en of’ snauwde ik. ‘Vooral het moment dat je me tussen de weeën door vertelde over de totaalruptuur van je collega zal ik nooit vergeten’.

Maandag 17-09
Nog in Amsterdam. Over de Cuyp geslenterd en veel Surinaamse groente gekocht om mee naar huis te nemen. Dat vind ik wel een gemis in Harns: een goede toko waar ik altijd sopropo en antroewa kan kopen.

Dinsdag 18-09
Vandaag is een zwarte dag lief dagboek. Het is een dag waarop in één klap pijnlijk duidelijk werd hoe de rechterlijke macht in Het Paradijs van Rutte over vrouwen en verkrachters denkt. Ik heb het over de verkrachter van een meisje van 18 jaar die een lagere straf kreeg opgelegd dan gebruikelijk is zodat hij in Nederland kon blijven.
‘Het is verschrikkelijk’, vond vriendin M.
‘Het is een gotspe’, brieste man van M. ‘Maar wat wil je als je in een land woont met aan het hoofd een Lachende Liegende Leider? Wat wil je als je in een land woont waar je allang monddood gemaakt bent? Volgens mij zit er iets in het drinkwater waardoor we…’
‘Kalm maar weer’ suste vriendin M. haar man.

Woensdag 19-09
Heb af en toe gekeken naar de Algemene Beschouwingen, ging veel over het afschaffen van de dividendbelasting.
‘En toch gaat het door, let maar op’ zuchtte oom H. ’s avonds toen hij een pannetje terug kwam brengen. ‘Hoe bestaat het toch dat die Rutte overal mee wegkomt? Als het nou een lekker wijf was kon je nog zeggen: ergens zit er wat compensatie maar dat kunnen we van deze man beslist niet zeggen. Er zit hoegenaamd NERGENS ook maar enigszins wat compensatie’.

’s Middags even naar stadje. In de Trekpleister hoorde ik een grote, stevige vrouw zeggen: ‘Ik kan er niets aan doen maar ik MOET kijken. Ik wil gewoon wéten wat ze doet’.
‘Kijk maar uit dat het geen obsessie wordt’ lachte vrouw tegen wie ze het zei.
Het gezicht betrok. ‘Dat zei mijn therapeut ook al’.

Leuk gesprekje. Ik moest direct aan Mina denken. Ga het in m’n Familieroman verwerken.

Donderdag 20-09
Wat heb ik geleerd deze week?
Niet veel maar ik las een opmerking van Einstein die ik me wel aan het denken zette:
‘Er zijn twee dingen die oneindig zijn: het universum en de menselijke domheid. Van het universum ben ik niet zeker’.

Ik weet niet waarom dagboek, maar ik moest direct aan de Bert-Ernie discussie denken, de discussie waarin de hele wereld zich afvraagt of twee poppen homo zijn. Het is een vreemde discussie – wat maakt het nou uit? – en terwijl ik me hierover aan het verwonderen was besefte ik ineens met een intense droefheid: we gaan niet ten onder aan een nucleaire oorlog. Ook niet aan een pandemie of een meteorietinslag. We gaan ten onder aan totale stompzinnigheid. Dat is ondertussen wel duidelijk.