Zolang je blijft denken is er niks aan de hand!

De Melancholie
Lief dagboek,
Vorige week was ik nog wel zo van plan een stukje te schrijven maar Ljubljana en vriendin L. is een combinatie waarbij het schrijven er nog wel eens in wil schieten. Inmiddels ben ik terug en ga even m’n aantekeningen doornemen zodat ik later, als ik groot ben, toch nog weet wat ik in oktober 2019 gedaan heb. Zo zagen de afgelopen dagen er ongeveer uit:
Vrijdag 18-10
Idioot vroeg op en naar België i.v.m. de crematie van tante Miep. Na de plechtigheid was er een buffet en terwijl ik daar stond zag ik opeens tante in gedachten naast me staan. Ze keek verwonderd om zich heen. ‘Dit is allemaal ter ere van jou hoor’ zei ik. Haar ogen werden groot van schrik. ‘Krastes’ antwoordde ze. In weerwil van de droeve omstandigheden moest ik toch even glimlachen. Ze leek opeens echt even dichtbij.
Maandag 21-10
08.00 uur. Zit weer met klamme handen in het vliegtuig, op weg naar Ljubljana. Ik vond het te vroeg om aan de alcohol te gaan teneinde me lichtelijk verdoofd aan boord te begeven en bovendien: de minachtende blikken van vriendin L. wilde ik ook wel eens trotseren. Haar verbijstering kent werkelijk geen grenzen als ze de paniek weer eens uit mijn ogen ziet spatten bij een onverhoedse beweging van zo’n vliegtuig. Wat een ellende. En dat allemaal nog wel op de verjaardag van dochter. Gefeliciteerd lieveling! Ik hoop dat je een geweldige dag hebt en als ik terug ben krijg je gauw je cadeautje!
Dinsdag 22-10
We dachten dat het koud zou zijn in Ljubljana maar het is 24 graden en dat blijft het voorlopig. Daar zitten we dan met koffers vol winterkleding. Zagen aan de oever van de Ljubljanica een mooie grote bever en waren verrukt. ‘Het is een waterrat’ zei een meneer die achter ons stond. Ons enthousiasme verdween als sneeuw voor de zon. Een waterrat (formaat kleine herdershond) is toch wat anders dan een schattige bever.
Woensdag 23-10
Naar Triëst. Bij Caffè degli Specchi zag ik weer allemaal charmante dametjes waar moe zó tussen had gekund en een enorm gemis rees even in me op. Zal ik haar echt nooit meer spreken? dacht ik. Waar zit ze nu en wat doet ze nu? Die leegte die je soms – al is het maar een paar seconden – kan overvallen blijft wonderlijk.
Vrijdag 25-10
Naar het prachtige Škofja Loka en het kasteel bezocht. Verder is er feitelijk weinig te doen in Škofja Loka maar het is gewoon mooi. Vroeg aan iemand met wie we in gesprek raakten hoe de inwoners daar heten. ‘Zijn dat Škofja Lokians?’
Het blijken gewoon ‘Lokians’ te zijn. Weer wat geleerd.
Zaterdag 26-10
19.10 uur. Vriendin L. is aan het inchecken en ik ben aan het kijken wat we morgen nog kunnen doen – ons laatste dagje alweer.
19.13 uur. L. slaakte net een oerkreet en eerst geloofde ik niet wat ze zei. Ze gilde: ‘We vliegen niet morgenavond – we vliegen morgenóchtend!’ Ik kan het haast niet geloven.
19.17 uur. Het is echt waar. We vliegen om 09.00 uur.
19.19 uur. Hoe is het in Godsnaam mogelijk dat we zo in de war waren??
Maandag 28-10
11.47 uur. Huishoudelijke werkzaamheden verricht. Waarom bestaan er nog geen zelfreinigende huizen?
21.20 uur. Net thuis, met man en pa gegeten bij Xin Hua.
22.16 uur. Vriendin L. belde. ‘De man van Stacey (vriendin die in Engeland woont) heeft laatst tijdens een ruzie met Stacey zijn vork uit pure machteloosheid in zijn voorhoofd geramd’ zei L. We vonden dat beiden erg vreemd dagboek. Dat is toch niet normaal?
Woensdag 30-10
‘Alweer grote protesten hè?’ zei ik glunderend tegen man. ‘Dit keer de bouwsector’. Ik wreef nog net niet verheugd in m’n handen.
Man haalde schouders op. ‘De problemen stapelen zich overduidelijk op in onze maatschappij maar ja: dat krijg je nou eenmaal met een Lachende Leider die van zichzelf zegt dat hij geen visie heeft’.
Hij liet z’n krant zakken en staarde met een holle blik voor zich uit. Toen zuchtte hij, schudde zijn hoofd en las verder.
Donderdag 31-10
Zojuist kreeg ik een berichtje van een van m’n Surinaamse tantes. Ze noemde me zoals ik genoemd werd als klein meisje, ooit, lang geleden. Er zijn weinig tot geen mensen die me nog zo noemen, die überhaupt nog weten dat ik ooit zo genoemd werd. Het maakte me opeens een beetje melancholiek. Dat is dus kennelijk wat ouder worden soms met je doet – het maakt je melancholiek. Hoezo ‘Later als ik groot ben’?

Abonneer je op dit blog
Archieven
Categorieën
- Broer
- Dagboek
- Dagelijkse Dingen
- De Doordouwers
- Denkbeeldig Gesprek
- Dochter
- Een Familieroman
- Fictie
- Films & Series
- Gepubliceerd
- Gesprekken
- Graaiers
- Het Verhaal van Julia
- Humor
- Hypochondrie
- Kantoorperikelen
- Koningshuis
- Liedje van de Week
- Open Brief
- Ouders
- Politiek
- Rondom Harlingen
- Sprookjes
- Taal
- VZTZ
- WE 300
- Willekeurige Herinneringen
Leuke Links
Website laten maken?
Blogroll
Menu
Recente reacties
- Vanessa op Toen het water kwam
- Peter op Het Nieuwe Leven van Arthur
- Heidi op Over grijze dagen, blauwe bessen en bankzitten
- Heidi op Over de Grijstijd en Robots
- Betsie Forsten op Over de Grijstijd en Robots
© 2012 – 2025 De Rebelse Huisvrouw | Privacyverklaring | Webdesign: Lily van Mango deSign
9 reacties
Heimwee naar wat was, wat je samen had en deelden lang voordat er een andere kwam met wie je dingen ging doen. Maar nooit kan iemand evenaren wat een Moeder deed, luisteren, mopperen, troosten, lachen, warme thee en koken , dat gemis duikt op de “gekste ” momenten op.
Nou hahaha beter de vork in zijn voorhoofd dan in die van zijn vriendin, normaal ? Nee ! Maar ja misschien niet alleen de discussie met zijn vriendin maar ook de tergende kost spelende brexit or not to brexit , who knows.
Als nog gefeliciteerd met jullie dochter haar verjaardag.
En ‘…vroeger toen ik klein was.’
Het was dus een eng reisje maar een mooie trip.
Prachtig die blauwe “uitsprong”. Ik word er een beetje week van. Ik mag die bergjes op de achtergrond ook best wel.
Tja, een vork in je voorhoofd rammen is geen alledaagse bezigheid denk ik dan.
Prachtige foto, snap wel dat je de vliegreis er toch voor over hebt om die te kunnen maken.
Nog gefeliciteerd met je dochter! *smak*
De foto is ge-wel-dig. Ik heb er geen verstand van maar wel kijk op (-: De compositie is perfect.
Ik ben blij dat je het tussen het vliegen door naar je zin hebt gehad.
Lieve groet
Krachtvoedsel
oude dorpjes bezoek je beter niet met eender wie
wél met hen die zich door steegjes laten leiden
naar lang voorbije tijden
soms is nostalgie krachtvoedsel voor melancholie
Zij het met een beetje vertraging, toch een hip- hip- hoera voor de jarige! 🙂
Lenjef
Krachtvoedsel
oude dorpjes bezoek je beter niet met eender wie
wél met hen die zich door steegjes laten leiden
naar lang voorbije tijden
soms is nostalgie krachtvoedsel voor melancholie
Zij het met een beetje vertraging, toch een hip-hip-hoera voor de jarige! 🙂
Lenjef
Heerlijk zo eropuit samen, doen jullie goed!
Dank allen, voor jullie reactie! Nog een heel fijne avond, voor straks alvast welterusten en natuurlijk een mooi en goed weekend!