De Huilende Gek

Vrijdag 12-04
Lief dagboek,
23.30 uur. Oudoom F. is in Nederland en hij kwam met zijn dochter op bezoek. Hij vertelde dat hij in zijn jeugd ook wel eens lastig gevallen was door een priester (gelukkig liep het bij hem met een sisser af) maar, zei hij: ‘Toen ik het thuis vertelde werd mijn moeder boos en ze weigerde me te geloven’.
Buuf Annie zat er ook bij en hoorde het verhaal met verschrikte knaagdierogen aan.
‘Het Pluche hoort naar het volk te luisteren in plaats van andersom’ zei oom H. Het was zo een achterlijk moment en zo volkomen misplaatst, deze opmerking – iedereen staarde hem niet-begrijpend aan.

Zaterdag 13-04
Vlootdag. We hadden er eigenlijk heen gewild maar dagboek: ik kon gewoon de deur niet uit, ZO koud vond ik het. Ik ben jaren geleden in Lapland geweest, in het plaatsje Hetta, waar het op de dag van aankomst -40 was, en zelfs toen had ik het niet zo koud als nu.
22.30 uur. Ik ga naar bed, heb er zin in. De elektrische deken staat al aan. Stond net onder de douche en dacht: wat als Brian Ferry toentertijd getrouwd was met Jerry Hall? Zou ze dan Jerry Ferry geheten hebben?

Zondag 14-04
Vorige week hebben we trouwens met J. en T. bij Sin Jah in Leeuwarden gegeten en het was ongelooflijk lekker. Stom dat ik al zo lang in Harlingen woon maar nog nooit naar dit restaurant ben geweest.

Maandag 15-04
En opeens is het mooi weer. Dit hadden we eergisteren moeten hebben. Ga nu naar de winkel. Op het menu staat: witlofsalade met geitenkaas en walnoten en boomstammetjes van de Plus.
19.20 uur. Ooooo, de Notre Dame staat in brand. Wat is dit verschrikkelijk.
21.00 uur. Had net Franse (ex)schoonmoeder aan de telefoon, belde haar in verband met de brand.
‘Ze zeggen dat het geen aanslag is’ zei ze, ‘maar of dat de waarheid is zullen we natuurlijk nooit weten. Misschien dat ze dat alleen maar zeggen om te ontmoedigen’. Schoonmoeder woont in Parijs en denkt met weemoed terug aan de jaren ’50. ‘Toen geloofden we nog in een goede mensheid, een goede wereld, maar nu? O lala..’

Dinsdag 16-04
08.00 uur. Gelukkig staat een groot deel van de Notre Dame er nog maar toch… Het is hemeltergend dit.
21.20 uur. Ben aan de studie en man kijkt naar voetbal. Iets met Ajax-Juventus geloof ik.

Woensdag 17-04
Ik weet niet wat er aan de hand is maar ik voel me al de hele dag wat zenuwachtig en opgejaagd. ‘Dat zijn je hormonen’, zei vriendin G. somber. ‘Daarmee heb ik mijn huwelijk om zeep geholpen. Volgens de ex althans hè. Hij zei laatst tegen me dat hij het niet leuk vond dat ik hem op een gegeven moment, toen het zo slecht ging tussen ons, voorstelde aan mensen als ‘mijn oudste zoon’.
‘Dat kan ik me indenken’ zei ik tegen hem. ‘Ik had je voor moeten stellen als mijn oudste dochter, jankerd die je er bent’. Toen was hij weer kwaad’.
Het liedje van de Week is So Long van Fischer Z. Eindeloos Prachtig, met hoofdletters ja. Zat net in de auto op de snelweg toen het liedje op de radio kwam. Zette muziek luid en opeens reed ik veel sneller dan normaal. Gewoonlijk sukkel ik met precies 100 km/u over die weg heen, het liefst ga ik nog langzamer ook, maar door sommige liedjes ga je automatisch harder. Gek is dat hè?

Donderdag 18-04
Ik heb werkelijk zeldzaam gelachen vandaag, ik dacht dat ik stikte. Man en ik waren naar een tuincentrum om wat plantjes te kopen en zochten Campanula’s.
‘Hoe heetten die bloemen ook alweer?’ vroeg man. ‘Chlamydia’s’ antwoordde ik met een effen gezicht. Voelde dat man me terloops een achterdochtige blik toewierp maar m’n gezicht bleef volkomen uitdrukkingsloos en mans achterdocht nam af. Hij liep op de verkoopster af. ‘Mevrouw, hebt u ook Chlamydia’s?’ Ik zakte door m’n knieën en bulderde. Feitelijk lachte ik niet eens, ik loéide gewoonweg en man vertelde later dat een ieder me bezorgd bekeek. ‘En naar mij keken ze beschuldigend’ zuchtte man. ‘Daar sta je dan, als volwassen kerel, met op de grond zo’n huilende gek’.

Zelfs nu, uren later, snik ik nog steeds als ik terugdenk aan het moment. Weet zeker dagboek: als we met z’n allen wat vaker zo lachten zag de wereld er heel anders uit. Misschien moeten we dat toch eens gauw proberen.

*****